Εσχάτη ελπίς

Ι. Το κρατικοδίαιτο, βαθύτατα δε διεφθαρμένο, πολιτικό σύστημα εξώθησε την οικονομία πέρα από τα όριά της. Η Ελλάς είναι σε αδυναμία συνέχισης πληρωμών. Υπό την επίκληση του γεγονότος ζήτησε  περιορισμό του λαβείν αλλοδαπών πιστωτών της. Ελπίζεται, ήδη, η ικανοποιητική ανταπόκριση των τελευταίων. Αν αυτό συμβεί αναμένεται (και) νέα χρηματοδότησή μας από την “Τρόϊκα”.

Αλλ΄η χρηματοδότηση αυτή θα είναι, ασφαλώς, και η τελευταία. Η αντίδραση κατά της ελληνικής ακαταστασίας και λαθροχειρίας είναι διάχυτη. Πολλοί, πλέον, υποστηρίζουν ότι με το 10% των όσων, εδώ, έχουν ήδη σπαταληθεί θα είχαν σωθεί, από την πείνα, εκατομμύρια ανθρώπων στο Κέρας της Αφρικής.

ΙΙ. Για να πιάσει τόπο, η ελπιζόμενη ακροτελεύτια χρηματοδότηση, απαιτείται το “θηρίο” του κρατισμού να κτυπηθεί κατακέφαλα. Είναι αδύνατο του λοιπού να δαπανάμε περισσότερα απ΄όσα εισπράττουμε. Πρέπει ανυπερθέτως να μικρύνει ριζικά το κράτος με απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων υπεραρίθμων. Ταχυδακτυλουργίες για εφεδρίες υπαλλήλων, μετατάξεις κ.ο.κ., δεν σώζουν πλέον τα προσχήματα. Αποτελεί παράνοια να καλύπτει το ΙΚΑ τρέχουσες δαπάνες με τραπεζικό δανεισμό. Υπό τέτοια θεώρηση κατέρρευσε το όλο τραπεζικό μας σύστημα, έχοντας δανείσει το κράτος δι΄ομολόγων που, όμως, δεν εξοφλούνται (!!!).

Η αξιοπιστία μας, εξ άλλου, είναι βαρειά τραυματισμένη. Περάσαμε στο “ευρώ” με τεχνάσματα. Καταδικασθήκαμε – καθ΄υποτροπή – για παράνομες γεωργικές επιδοτήσεις, μασκαρεμένες σ΄αποζημιώσεις. Η “αναδιοργάνωση” της ΕΡΤ χωρίς απόλυση και ενός, έστω, υπεραρίθμου συνιστά κοροϊδία. Ολη η “κρατική τηλεόραση”, υπό την σημερινή συγκυρία, περισσεύει. Είναι, ακόμη και ο “φινλανδικός” παραλογισμός του απένταρου που συμφωνεί να δανεισθεί δεσμεύοντας το ισόποσο του δανείσματος (!). Αλλά δυοίν θάττερον: Εάν ο απένταρος διαθέτει το δάνεισμα περισσεύει ο δανεισμός, αφού, έτσι, δανείζεται τα δικά του (!). Εάν πάλι είναι ο φουκαράς και πονηρός, προσπαθεί δε να καταθέσει το ποσό της δέσμευσης από εκείνα που θα εισπράξει από τους άλλους και πάλι αστοχεί. Το τέχνασμα είναι διαφανές. Η επίκληση οιασδήποτε πολιτικής αοριστολογίας αδυνατεί ν΄ανατρέψει τα συμφωνημένα πορίσματα της  αριθμητικής.

ΙΙΙ. Οι αποκρατικοποιήσεις δεν θ΄αποδόσουν. Ουδείς επενδύει όσο η χώρα χάνει το “ευρώ“. Σήμερα, μάλιστα, που διεθνώς  οι εν γένει αξίες φθίνουν ενώ το χρήμα ακριβαίνει. Και η πολυδιαφημισθείσα επένδυση του Κατάρ φαίνεται ότι ήδη αποτελεί, απλώς, έντοκο δανεισμό δια μετατρεψίμων ομολογιών. Το επιτόκιο ασφαλώς θα είναι ψηλότερο του της “Τρόικα”. Μόνον αν συντρέξει η μετατροπή σε μετοχές θα έχει, το δάνεισμα, οργανικά ενταχθεί στην οικονομία. Αλλά και τότε το σύνολο της καταβολής – σ΄ενεστώσα  αξία – μόλις θ΄αντιπροσωπεύει το 1/5 του μηνιαίου ελλείμματος (2,5 δις : 500 εκ. = 20%).

IV. Μία η απομένουσα λύση: Ο ριζικός ανασχεδιασμός του κράτους. Εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι πλεονάζοντες. Ολοι αυτοί θα μεταφερθούν σε υπηρεσία υπεραρίθμων. Εκεί θα εισπράττουν, πάντως, για κάποιο διάστημα, τον βασικό μισθό. Θα παύσουν, άρα, οι τεράστιες επιβαρύνσεις για επιδόματα και πλασματικές υπερωρίες. Συνάμα θα παύσει η πίεση για διορισμούς στο δημόσιο. Ουδείς επιθυμεί διορισμό σε θέση υπό κατάργηση. Αυτομάτως, θ΄αναπροσανατολισθεί το εργατικό μας δυναμικό, σε δράσεις παραγωγικές. Και τέτοιες ευκαιρίες περισσεύουν, σήμερα, στον πρωτογενή, κυρίως, τομέα. Εχει κατά κόρον τονισθεί από την στήλη ότι ο  οικονομικός εξορθολογισμός θ΄αρχίσει όταν παύσουμε να εισάγουμε ό,τι η ελληνική ύπαιθρος μπορεί να παραγάγει. Είναι – επί τέλους – μαθηματικά αδύνατο να συνεχίσουμε να πληρώνουμε ακριβότοκα ευρώ για την εισαγωγή από το εξωτερικό τέτοιων προϊόντων. Στην γεωργοκτηνοτροφική παραγωγή, εξ άλλου,  πρέπει, τελικώς, να διοχετευθεί και το προσωπικό της “υπηρεσίας υπεραρίθμων”. Εκεί σήμερα είναι δυνατόν να προσφερθούν παραγωγικές, έτσι, και σωστικές  υπηρεσίες.

V. Η στήλη έχει κατ΄επανάληψη υπογραμμίσει τον τουρκικό κίνδυνο. Υπό την ειδικώτερη επισήμανση πως ό,τι (ίσως και δοκιμαστικά) έχει συμβεί στην Κύπρο, κάλλιστα είναι επαναλήψιμο (και) στην κυρίως Ελλάδα. Και οι πρόσφατες εξελίξεις οξύνουν τον κίνδυνο. Η Τουρκία απείλησε στρατιωτικά την Ελληνική Κύπρο, εάν συνεχίσει έρευνες επισήμανσης (όπως και προσπάθειες άντλησης) υποθαλάσσιου πλούτου. Ακόμη η διαφημισθείσα διακοπή στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, αλλά και η υποβάθμιση σε δευτερεύον επίπεδο της διπλωματικής επικοινωνίας των δύο χωρών, αποτελεί πρόσθετη απόδειξη ότι η Τουρκία αναδιπλούται στην ισλαμική της διάσταση. Αποσυνδέεται διαρκώς της Δύσης. Επιδιώκει πρωτείο στον χώρο του Ισλάμ. Διαρκώς  μετεξελίσσεται σε πρόβλημα για την Δύση και απειλή για την Ελλάδα. Αυτονοήτως,  όσο η Ελλάς απομακρύνεται από την Ευρώπη και φτωχαίνει, αδυνατίζει, και τότε γίνεται περισσότερο ευάλωτη. Το πράγμα είναι φανερό. Μόνον ανιστόρητοι ή ανόητοι δυνατόν να το αγνοούν.