Το οικονομικό ζήτημα

Ι. Η προτελευταία ευκαιρία ανάκαμψης (δια του α΄ “Μνημονίου”) χάθηκε. Πρωτοφανές (πανευρωπαϊκώς) ύψος κεφαλαίων διετέθη. Ουδεμία, όμως, βελτίωση επήλθε. Αντιθέτως, συνεχίζει το παμφάγο πελατειακό κράτος να καταβροχθίζει τα πάντα. Η  χώρα τελεί, πλέον, υπό συνολική – θεσμική – κατάρρευση. Η προειδοποίηση του κ. Θ. Παγκάλου για κλήση του στρατού προς επιβολή του νόμου, δίνει τον τόνο της στιγμής.

ΙΙ. Τα ληφθέντα μέτρα παρέβλεψαν την ουσία του ζητήματος. Οτι, δηλαδή, προ του ευρώ διαθέταμε νομισματική ευλυγισία. Υποτιμούσαμε το νόμισμα σε βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων, των οποίων αυξάνονταν τα ονομαστικά εισοδήματα, άρα και η φορολογία. Παράλληλα, όμως, αποκαθιστούσαμε την οικονομική μας ανταγωνιστικότητα.

ΙΙΙ. Αξιολόγηση επιπτώσεων από την κτήση νομίσματος διεθνούς άρα και ανυποτίμητου δεν υπήρξε. Αντίθετα πλημμυρίσαμε τον δημόσιο τομέα, κυρίως, αλλά και την οικονομία γενικώτερα με πιστώσεις, δηλαδή με δανεικά. Ετσι όμως ανεβάσαμε το εσωτερικό μας κόστος. Αντιστοίχως χάσαμε την διεθνή ανταγωνιστικότητά μας. Γίναμε ακριβοί, έφυγαν οι πελάτες μας, μάλιστα και στον τουρισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι και σήμερα στα μανάβικα των Αθηνών λογίζονται φθηνότερα τα λεμόνια που εισάγονται από την Ν. Αμερική (με ευρώ ακριβότοκα) έναντι εκείνων που θα ήταν δυνατό να παραχθούν στην Αργολίδα (!).

IV. Ανάκτηση ανταγωνιστικότητας σημαίνει μείωση τιμών. Υποτίμηση, δηλαδή, των εδώ αξιών και του κόστους παραγωγής τους, αφού αδυνατούμε να υποτιμήσουμε το νόμισμα. Αυτονοήτως, λοιπόν, απαιτείται (και) δραστική μείωση των φόρων. Είναι δόγμα ότι οι φόροι σε υφεσιακή περίοδο δεν αποδίδουν. Επιτείνουν την ύφεση. Σκοτώνουν την ανάπτυξη. Επί τέλους η μέχρι σήμερα θητεία του κ. Γ.Α. Παπαδρέου το αυτονόητο αυτό υπογράμμισε. Ότι, δηλαδή, η ονομαστική αύξηση της φορολογίας αποδεκάτισε την απόδοση του φόρου, ενώ στραγγάλισε τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.

Η γειτονιά: Τουρκία, Σερβία, Βουλγαρία, Σκόπια κλπ. είναι πολύ φθηνότερες. Εχουν φορολογικό σύστημα σταθερό και φορολογία πολύ χαμηλή. Ουδείς, επομένως, ενδιαφερόμενος για επένδυση στην περιοχή θα επιλέξει την Ελλάδα. Συμβαίνει σε αύξουσα πρόοδο το αντίθετο. Ελληνικές επιχειρήσεις και Ελληνες δραπετεύουν από το παραλογιζόμενο κράτος μας. Εγκαθίστανται αλλού.

Χίμαιρα ο στόχος των € 50 δις με αποκρατικοποιήσεις πριν υπάρξει σταθερή πορεία ανάκαμψης. Πριν, δηλαδή, σταθεροποιηθούμε στην ζώνη του ευρώ. Η διαπίστωση είναι αυτονόητη.   Η έξοδός μας από το ευρώ ελέγχεται ήδη άκρως πιθανή. Επομένως, ουδείς σοβαρός επιχειρηματίας θα επενδύσει, σήμερα, ευρώ στην Ελλάδα, υπό τον κίνδυνο να εισπράξει αργότερα  νόμισμα βαλκάνιο και αναξιόπιστο. Εκτός αν προχωρήσουμε σε ιδιωτικοποιήσεις αντί εξευτελιστικών τιμών, οπότε όμως δεν εξυπηρετείται ο επιδιωκόμενος σκοπός.

V. Ο,τι ως αξιόπιστη λύση – προ της τραγωδίας – απομένει είναι η άμεση κατάργηση των μη απολύτως αναγκαίων υπηρεσιών. Κρατικές τηλεοράσεις δεν χρειάζονται, ομοίως και της Βουλής. Αριστα για μερικά χρόνια θα ζήσουμε χωρίς σιδηροδρόμους ζημιογόνους, χωρίς άχρηστες πανεπιστημιακές σχολές που παράγουν ανεπάγγελτους πτυχιούχους, χωρίς (επί τέλους) “Μ.ΚΥ.Ο”. Οι άνεργοι με κίνητρα να διοχετευθούν – κυρίως – στην γεωργία. Το κλίμα μας ευνοεί εξαιρετικές καλλιέργειες. Σ΄αμέσως επόμενο στάδιο, με μικρές  εξειδικεύσεις, η Ελλάς μπορεί να γίνει Monaco του Αιγαίου, ως κέντρο Ασφαλιστικό Ναυτιλιακό Τραπεζικό Τουριστικό. Κέντρο, δηλαδή, παροχής υπηρεσιών εξυπηρετικών αγαθών που παράγονται αλλού. Σε κάθε περίπτωση πρέπει αμέσως ν΄αποφορολογηθεί η οικονομική μας δράση. Η αποφορολόγηση – διεθνώς – παράγει πλούτο. Τα διάφορα “τέλη αλληλεγγύης” που ωραιοποιητικά προβάλλονται ξευτιλίζουν την έννοια του όρου και διαιωνίζουν φαυλότητα. Δεν νοείται αλληλεγγύη μεταξύ πολιτικού κόσμου που βαριά εγκλημάτισε και πολιτών που υπόκεινται στις συνέπειες. Αντιθέτως – για μερικά τουλάχιστον χρόνια – επιβάλλεται η θέσπιση φόρου επιτηδεύματος, υπό την έννοια ότι ο καθ΄ένας καταβάλλει τον φόρο που αναλογεί στην κατηγορία του και απερίσπαστος, πλέον, ανοίγει δουλειές.

VI. Οι ξένοι και μάλιστα οι Γερμανοί έχουν πλέον κουρασθεί. Κερδίζει έδαφος η άποψη ότι η αποβολή μας από την ευρωζώνη είναι μικρότερο κακό από το να μας δίδουν περί τα εκατό δις € ετησίως, που πάνε χαμένα.

Αν, όμως, η Ευρώπη μας πετάξει, η Τουρκία, ασφαλώς, θα μας αρπάξει. Σήμερα – μάλιστα – εύκολα, όπως έχει γίνει και στην Κύπρο.