Ο σεβασμός του αυτονόητου

Ι. Ζήσαμε υπό παράκρουση ευδαιμονισμού. Υπό παραδοχή δηλαδή, ότι διαρκώς θα δανειζόμαστε και θα ανακυκλώνουμε τα χρέη μας. Αρα, και ότι ουδέποτε θα τα εξοφλούμε. Ακόμη, ότι, έτσι, αιωνίως θα συντηρούμε κράτος διεφθαρμένο και πολυέξοδο, ως παράρτημα εξυπηρετικό του πελατειακού πολιτικού κατεστημένου.

Η υποφώσκουσα κρίση του παγκόσμιου πιστωτικού συστήματος άστραψε το φθινόπωρο του 2008. Η μέχρι τότε κορυφαία επενδυτική τράπεζα “Lehman Brothers” πτώχευσε. Η εξέλιξη αυτή ουδενός Ελληνος αρμοδίου τάραξε την μακαριότητα. Αντιθέτως, προς εφησυχασμό, διατυπώθηκε θεώρημα ότι η εκτεταμένη παραοικονομία μας, ασφαλίζει την χώρα. Αυτονοήτως αφελής υπήρξε η εκδοχή. Η παραοικονομία δεν είναι παραγωγή. Είναι εμπόριο – υπηρεσίες. Επιφέρει τόνωση της εσωτερικής ζήτησης. Όχι εισαγωγή ευρώ και, πάντως, στις ποσότητες που απαιτούνται για την συντήρησή μας.

ΙΙ. Κατά Μάιο 2010 συνειδητοποιήθηκε οδυνηρή η πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, κάθε κρίση πιστωτική (ή χρέους) επιφέρει έλλειψη ρευστότητας, άρα και στενότητα πιστώσεων. Επίσης ότι, τότε, αναβαθμίζεται η αξία του χρήματος, που σπανίζει. Ακριβαίνουν τα επιτόκια και πιέζονται οι υπερχρεωμένες χώρες. Βρεθήκαμε, κοντολογίς, σε αδυναμία να χρηματοδοτήσουμε και στοιχειώδεις ανάγκες μας. Έτσι  φθάσαμε το α΄ Μνημόνιο.

ΙΙΙ. Οι κατ΄ευφημισμόν σοσιαλιστικές δυνάμεις, οι κυρίως υπεύθυνες για τις σπατάλες που κατέστησαν αναγκαίες τις επιταγές του “Μνημονίου”, φρίαξαν – ανοήτως – εναντίον του. Έχουν ουσιαστικά παραλύσει την χώρα από μηνών με αλλεπάλληλες απεργίες. Έτσι, όμως, επιτείνεται το οικονομικό πρόβλημα του τόπου. Παράλληλα παραβιάζονται και επί πλέον αυτονόητα: Ότι, δηλαδή, ουδείς υποχρεούται να χρηματοδοτεί την Ελλάδα ώστε να ζει πάνω από τις  δυνάμεις της. Ότι η χώρα καλύπτει από ετών, μάλιστα, και πάντως σήμερα, βασικές ανάγκες π.χ. καταβολής μισθών, συντάξεων, εισαγωγής φαρμάκων, πολεμοφοδίων κλπ. με δανεικά. Άρα και ότι εάν κηρύξουμε χρεοστάσιο οι ανάγκες αυτές θα μείνουν ακάλυπτες. Ουδείς θα μας δανείζει πλέον, αφού αυτόν που δεν πληρώνει ουδείς τον πιστώνει (!).

IV. Υποστηρίζεται δυναμικά και ανεύθυνα ότι δεν προβλέπεται διαδικασία αποβολής μας από την ευρωζώνη. Όμως είναι αυτονόητο ότι εφ’ όσον δεν θα διαθέτουμε “ευρώ” – αυτομάτως – θα βρεθούμε (εξ αντικειμένου) εκτός της ομώνυμης ζώνης. Και ευρώ αποκτούμε: i δια των αγαθών που παρέχουμε σε ξένους (εξαγωγές – τουρισμός). ii δια δανείων που συνάπτομε  στην χρηματαγορά (έντοκα γραμμάτια – ομόλογα) και iii δια της βοήθειας που μας δίδεται δια του “Mνημονίου”. Από τις  τρεις πηγές ουσιαστικά μας στηρίζει η τρίτη. Απολειπομένου, άρα, του “Mνημονίου” είμεθα αυτομάτως χωρίς ευρώ, συνακολούθως και εκτός της ζώνης του (!).

V. Η διστακτικότητα των Ευρωπαίων έχει, επιπολαίως, χαρακτηρισθεί ως αδυναμία της Ε. Ενωσης. Εγγύτερη προσέγγιση, όμως, αλλού οδηγεί. Σήμερα – μ΄επιφυλάξεις – επικρατεί στην Ευρώπη η συντηρητική άποψη ότι εξοβελισμός της Ελλάδας κλονίζει την εμπιστοσύνη των αγορών έναντι και των λοιπών οικονομικά ασθενών χωρών. Ήτοι, έναντι Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιταλίας, τελικώς δε και έναντι όλης της Ευρωζώνης. Η συλλογιστική αναδεικνύει (και) την απειλή: Οι λοιπές αδύνατες οικονομικώς χώρες είναι κοντύτερα στην δημοσιονομική εξυγίανση. Το δεκαετές ομόλογο των Ισπανίας – Πορτογαλίας  έχει ετήσια απόδοση περί το 11%, αντιθέτως το ελληνικό 17%. Όταν, λοιπόν, οι χώρες εκείνες θα έχουν θετικά σταθεροποιηθεί, τότε, όχι η έξοδος, αλλά η εκεί παραμονή της χώρας μας θ΄αποτελεί το πρόβλημα.

VI. Η Συνθήκη της Λισσαβόνας (ΣΛΛΕ) έχει αποτελέσει βήμα καθοριστικό για την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης. Εκεί, εξ ορισμού, είναι η κατασφάλιση του Ελληνισμού. Είναι απολύτως αυτονόητο πως μόνον όταν τα σύνορά μας συμπέσουν μ΄εκείνα της ομοσπονδιοποιημένης Ευρώπης, θ΄αποθαρρυνθεί ο τουρκικός επεκτατισμός. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, είναι ομοίως αυτονόητο ότι η χώρα μας, τα νησιά του Αιγαίου, το ίδιο το πέλαγος, θα τελούν υπό απειλή. Αβοήθητοι πολύ δύσκολα θ΄αντέξουμε στην πίεση της δεκαπλάσιας Τουρκίας που είναι οικονομικά πανίσχυρη, κατέχει δε και ηγετική θέση στον κόσμο των Μουσουλμάνων. Το παράδειγμα της Κύπρου διδάσκει. Η εκεί τουρκική κατοχή παγίως καταδικάζεται από τον Ο.Η.Ε. Η Τουρκία, εν τούτοις, παγιώνεται, εκεί, στην πράξη.

VII. Είναι μοιραίο πως όποιος συστηματικά παραβιάζει ό,τι – εν τούτοις – είναι αυτονόητο κάποτε βαρύτατες θα θρηνήσει τις συνέπειες της ανοησίας του.