Κατηγορία: Οικονομία

Καυχώνται οι οπαδοί ότι διαψεύσθηκαν οι Κασσάνδρες. Ότι η Ελλάς υπό Τσίπρα δεν κατέρρευσε. Παραγνωρίζουν, όμως, την  διεύρυνση της οδού προς την καταστροφή (!).  

Ι. Η “κρίση” εννοιολογικά ενέχει οξύτητα. Όχι διάρκεια. Ό,τι, άρα, αντιμετωπίζει η Ελλάς την τελευταία οκταετία δεν είναι κρίση. Είναι κατάσταση. Είναι αδυναμία προσαρμογής στο επίπεδο της Ευρωζώνης.

Ι. Ακούσαμε και το ανήκουστο. Ότι, δηλαδή, η Γερμανία και ο Βορράς γενικώτερα ευθύνονται για την κατάσταση στον Νότο, μάλιστα (και) για τα χάλια της Ελλάδας. Δεν αγοράζουν αρκετά (!!!). Έτσι, ο Βορράς έχει περισσεύματα και ο Νότος ελλείμματα.

Ι. Διοχετεύονται πληροφορίες για τις οικονομικές εξελίξεις. Η κυβέρνηση σπεύδει. Σε κάθε βελτίωση εκδηλώνει ενθουσιασμό. Και επιβεβαιώνει την ασχετοσύνη της (!). Αγνοεί τα στοιχειώδη. Ο άνθρωπος, εγγενώς, γεννιέται ως “homo economicus”. Μέχρι να σβήσει αγωνίζεται επιβιώνοντας.

Ι.  Την κρίση κορυφώνει η προσποίηση της ανυπαρξίας της (!!!).  Το κουκούλωμα ουδέποτε βοήθησε, σ’ οτιδήποτε.  Είναι προσποίηση πως – πλέον – η οικονομία μας τελεί υπό αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη.  Είναι, αντιστοίχως, προφανές και το εξής: ότι δηλαδή οι αγορές απέχουν.

Ι.  Η κυβέρνηση επιχαίρει αυταπατώμενη. Συνάγει διάθεση για μείωση του χρέους από την απόφαση του τελευταίου Eurogroup. Ιδού ήδη ο αντικατοπτρισμός: το πρόβλημα δεν είναι εκεί.  Το χρέος είναι σύμπτωμα (του προβλήματος).  Χρόνια και βαρύτατη είναι η παραγωγική μας ανεπάρκεια. 

Ι. Στην ευρωζώνη περάσαμε μ΄ό,τι ο ε.τ. Αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου κ. Κ. Τράκας, έχει επισημάνει στην Εστία στις 8.5.12. Δηλαδή με “φαινόμενη μείωση του δημοσίου χρέους”. Πρόκειται για τα διαβόητα greek statistics, δηλωτικά διεθνούς απάτης (!).

Ι.  Το παράλληλο νόμισμα είναι εδώ. Μάλιστα από τότε που καθιερώθηκαν τα capital controls.  Δηλαδή από τότε που περιορίσθηκε η κυκλοφορία του χρήματος ατόφιου.  Χρήμα αποτελεί ό,τι γίνεται – υποχρεωτικώς – δεκτό προς πληρωμή οφειλών.

Ι. Πρόκειται για ψευδοδίλλημα. Η οικονομία μας πάσχει από οξύτατη παραγωγική ανεπάρκεια. Δεν καλύπτει τις ανάγκες της – σε οποιοδήποτε νόμισμα (!). Ασφαλώς, έτσι, αδυνατεί να καταστεί (και) ανταγωνιστική.

Ι. Την 9 Μαΐου 1945 (πρώτη μεταπολεμική ημέρα) δύο ήταν τα πτωχότερα κράτη της Ευρώπης. Το  Λουξεμβούργο και το Monaco. Μεταλλωρύχοι και εργάτες μεταλλουργοί κατέκλυζαν το πρώτο. Οι ψαράδες πλειοψηφούσαν στο Monaco.

Ι. Ζήσαμε και νέα σκηνοθεσία ανύπαρκτου θριάμβου. Εμπεδώσαμε πως η γλώσσα κόκαλα δεν έχει. Πλην κόκαλα τσακίζει (!). ΙΙ. Έμπλεος αλαζονείας  κραύγαζε ο λαϊκό – απελευθερωτικός Σύριζα: “Θα βαράμε το νταούλι και θα χορεύουν οι αγορές”. Ο καιρός πέρασε. Το νταούλι βρόντηξε. Και  βρόντηξε εκκωφαντικά, προφανώς οργισμένα. Και – πάντως – εντελώς εναντίον μας.

Ι. Οι κυβερνητικές ανακοινώσεις είναι, παγίως, “ψυχροπολεμικές”. Καταλήγουν σε ανάδειξη σκληρών πιστωτών – εχθρών των Ελλήνων (!). Εκεί εντάσσεται και πρόσφατη επιστολή του υπουργού Οικονομικών. Εξορκίζει τους ομολόγους του να συμβάλλουν ώστε  να μην καταστεί η Ελλάς, τελειωτικώς,  failed state (!).

Ι. Τα greek statistics έγιναν συνώνυμα κρατικής ψευδολογίας. Κορυφαίος δικαστικός λειτουργός έχει διαπιστώσει φαινομενική την μείωση του δημοσίου μας χρέους, ώστε να ενταχθούμε στην Ευρωζώνη (Εστία 8.5.12).

Ι. Δια του ν.δ. 1247/1942 θεσπίσθηκε θανατική ποινή για κάθε συναλλαγή σε χρυσές λίρες. Υπό το παραλήρημα του κατοχικού πληθωρισμού το “αδίκημα” διαπράττετο παγκοίνως. Παραδίδεται στιγμιότυπο χαρακτηριστικό: Αφελής απολογήθηκε ότι: …«… χάλασα δύο λίρες  ώστε να πάρω κονσέρβες …»… Το δικαστήριο αθώωσε  λόγω … αμφιβολιών (!).

Ι. Η οικονομική κρίση είναι πλέον αυτοτροφοδοτούμενη.  Η αντιμετώπισή της στηρίχθηκε σε βαρύ συλλογιστικό σφάλμα. Στο ότι, δηλαδή, θα επιβάλαμε  την ονομαστική μείωση του χρέους (!). Άσχετοι περί τα ευρωπαϊκά πολιτικοί, ουδέποτε συνειδητοποίησαν το κρίσιμο. Ότι, δηλαδή, χάρισμα χρεών εντός Ευρωζώνης  είναι αντίθετο προς τις “Συνθήκες”. Συνιστά – προδήλως μάλιστα – κρατική βοήθεια προς τον […]

Ι. Διανύουμε τον έκτο χρόνο δεινής κρίσης. Διαστελλόμεθα αρνητικά, διαρκώς περισσότερο, από τα λοιπά μέλη της Ευρωζώνης. Αδυναμία των τραπεζών όπως ανταποκριθούν στην αιτούμενη εκροή των καταθέσεων, σημαίνει έλλειψη “ευρώ” (!). Ανήκουμε, δηλαδή, στην νομισματική ένωση. Μας λείπει,  όμως, το κοινό νόμισμα (!!!).

Ι. Ευρωπαϊκοί εμφύλιοι υπήρξαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Στα καπνίζοντα ερείπια  του δευτέρου αναπτύχθηκε η δυναμική ενοποίησης της Ευρώπης. Είχε προηγηθεί – ως πυρήνας – απελπισμένη έκκληση του W. Churchill, τον Ιούνιο 1940. Ματαίως πρότεινε, τότε, ένωση Αγγλίας – Γαλλίας. Αυτό ελάχιστες  ημέρες πριν οι Nazi εισβάλουν στο Παρίσι (!).

Ι. Ό,τι είναι για τους κυβερνώντες ηθικώς καλλίτερο, είναι για τον τόπο, πολιτικώς, επικινδυνώτερο (!). Έντονη διατηρείται στην μνήμη των Ελλήνων η κεντρική επιλογή του Σύριζα. Ότι, δηλαδή, θα επιβάλει την διαγραφή του χρέους μας, κατά το μέγιστο μέρους του (!).

Ι. Δεν επιβαρύνεται ο άνθρωπος με ό,τι …«… την ανθρώπινην φύσιν υπερτείνει και μηδείς αν υπομείνει …»… Έτσι, με οξύτητα, παρατηρεί ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (Γ, 1110). Η παραίνεση είναι γενική. Αφορά και νομοθέτη και εφαρμοστή. Θεμελιώνει κοινωνική ισορροπία. Καταλαμβάνει  κάθε ρυθμιζόμενο βιοτικό συμβάν. Άρα και την φορολογία.

Ι.  Η Κυβέρνηση βεβαίωσε: Αποτελούν αίσχος τα δάνεια της “Αγροτικής” προς τα κόμματα.  Τα κόμματα είναι οι στυλοβάτες του πολιτεύματος.  Οι στυλοβάτες, λοιπόν, έπαιρναν χρήματα από την Αγροτική.  Αυτό με κίνδυνο, βέβαια, του ελληνικού λαού.  Δηλαδή, δανειζόντουσαν πάνω στην χρηματοδότηση του κράτους προς αυτά.  Έτσι εάν είχαν (θα) πλήρωναν.  Εάν όχι, απλώς θα επιβάρυναν το […]

Ι. Ό,τι υποχρεωτικώς επιβάλλεται ως μέσο εξόφλησης χρηματικών οφειλών, αποτελεί νόμισμα. Συνακόλουθα (τυχόν) υποχρεωτική χρήση πιστωτικών καρτών ιδρύει νέο – παράλληλο νόμισμα. Έχουμε υποστεί, ήδη, νομισματικές διαρρυθμίσεις. Κατά Ιούλιο τέθηκαν περιορισμοί κίνησης κεφαλαίων. Οι τραπεζικές καταθέσεις δεσμεύθηκαν. Διακηρύσσεται πως  δεν θα υπάρξει “κούρεμα”. Ό,τι, όμως, το κατατεθειμένο  δεν αποδίδεται. Νέα ευρώ, τυχόν, εισαγόμενα είναι ελεύθερα.

Ι. Διακομματικώς (και πάλι) το δημόσιο χρέος επισημαίνεται ως  κεντρικό μας πρόβλημα. Βαρύτατο είναι το λάθος. Το χρέος δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το σύμπτωμα του προβλήματος. Πρόβλημα είναι: η χρόνια ελλειμματική λειτουργία του κράτους (!!!).

Ι. Την 13η Ιουλίου, στις Βρυξέλλες, ο κ. Τσίπρας υπέγραψε το τρίτο “Ελληνικό Μνημόνιο”. Έγινε έτσι σαφές ότι η Ελλάς δεν ζει. Δεν κρατιέται, δηλαδή, στην Ευρωζώνη χωρίς βοήθεια των εταίρων.

Ι.  Ο κ. Τσίπρας τελεί σε σύγχυση.  Στρέφεται, κυρίως, κατά της Ν.Δ.  Την χαρακτηρίζει ως κάτι το “παλιό”.  Είναι, όμως, ο ίδιος, ο κ. Τσίπρας, ο παλαιότερος όλων. Αυτός εγκατέλειψε συνολικά ως άχρηστες – άρα και ως παλιωμένες – τις αρχικές επαγγελίες και δεσμεύσεις του.

Ι. Δημοψήφισμα είναι η καθημερινή αγωνία των πολιτών. Στις τράπεζες συρρέουν ώστε, από το βιός τους, να εισπράξουν ό,τι εκάστοτε επιτρέπεται (!). Δεν αθροίζονται έξω από τα γραφεία “Σύριζα” προς συμπαράσταση (!!).

Ι.  Η Εστία (23.5.15) θυμίζει την καταστατική διακήρυξη του Σύριζα στην Θεσσαλονίκη (13.7.14).  Καθοριστικές, εκεί, επιλογές είναι: Διαγραφή μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους Ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωμή του υπολοίπου Περίοδος χάριτος (moratorium) εξυπηρέτησης – εξαίρεση προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.

Ι. Η οικονομική κατάσταση είναι πολύπλευρα αδιέξοδη: α΄ Συνταξιούχοι και μισθοδοτούμενοι του δημοσίου, ίσως, υπερβαίνουν τα 3,5 εκατομμύρια. Οι άνεργοι ανέρχονται σε 1,5 εκατομμύριο. Τα 2,5 εκατομμύρια των ιδιωτικώς απασχολουμένων δεν αρκούν για την συντήρηση των προηγουμένων (!).

Ι. Ό,τι επιχειρεί ο κ. Τσίπρας συνιστά πολιτική δειλία. Μεταφέρει στον Λαό, προς διαχείριση, τα συντρίμμια της  αδιέξοδης πολιτικής του. Νίπτει, τώρα, τας χείρας του (!!!).

Ι. Εστί καιρός του σπείρειν – Εστί καιρός του θερίζειν. Αυτή είναι η κεντρική βάση παντός υγιούς συστήματος. Η κοινωνική ασφάλιση είναι ανταποδοτική. Δεν υπάρχει θερισμός χωρίς σπορά. Το αυτονόητο σ΄εμάς στρέβλωσε η κομματική κραιπάλη.

Ι. Τεντώνει το σχοινί. Αμβλύνεται η αντίληψη. Εκτοξεύεται η τηλεοπτική προχειρολογία. Δεσπόζει, αφελώς, το ερώτημα. Ποιοι είναι με τους δανειστές; Ποιοι όχι;