Ανυπαρξίας προσποίηση

Ι.  Την κρίση κορυφώνει η προσποίηση της ανυπαρξίας της (!!!).  Το κουκούλωμα ουδέποτε βοήθησε, σ’ οτιδήποτε.  Είναι προσποίηση πως – πλέον – η οικονομία μας τελεί υπό αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη.  Είναι, αντιστοίχως, προφανές και το εξής: ότι δηλαδή οι αγορές απέχουν.  Οι συναλλαγές επί ελληνικών τίτλων είναι ελάχιστες και κερδοσκοπικές.  Όχι δηλαδή επενδύσεις μακράς πνοής.  Οι αγορές δεν χρηματοδοτούν οικονομίες χωρίς αναπτυξιακή διάσταση.  Αυτές οι  οικονομίες υπόκεινται  μόνον σε προγράμματα βοήθειας (!!!).

ΙΙ.  Κάθε εθνική οικονομία έχει εξ ορισμού ένα στόχο.  Έγκειται (αυτός) στην κάλυψη των βασικών της αναγκών, από την εσωτερική παραγωγή.  Και πάντως, ουδεμία οικονομία είναι νοητό ν’ απασχολεί εργατικό δυναμικό στην παροχή υπηρεσιών, που αδυνατεί να πληρώσει (!).  Μάλιστα δε (και) υπηρεσιών υπεράριθμων που υπηρετούν στο κράτος (!!!).

ΙΙΙ.  Έχουν αναδειχθεί και οικονομίες που διαλάμπουν στον τριτογενή τομέα.  Οικονομίες, δηλαδή, κυρίως παροχής υπηρεσιών.  Είναι (διεθνώς) οι πλέον ευημερούσες.  Απευθύνονται προς την παγκόσμια κοινότητα.  Δραστηριοποιούνται στην διεξαγωγή διεθνών συναλλαγών.  Τέτοια παραδείγματα πετυχημένα, στον ευρωπαϊκό χώρο, είναι τα του Λουξεμβούργου και της Κύπρου.

IV. Η συνταγή αμφοτέρων αλλά και όλων των παρεμφερών (οικονομιών) είναι κοινή. Ανάγεται στην ραγδαία απλοποίηση των διοικητικών διαδικασιών. Στην μείωση, άρα, του δημόσιου τομέα.  Η μείωση  επιτρέπει την ουσιαστική εκμηδένιση της φορολογίας.  Και η εκμηδένιση (αυτή) αναβαθμίζει το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων. Οι ευφυείς αυτές χώρες κατακλύζονται από κεφάλαια.  Ανθούν, εκεί, οι εργασίες. Ευημερούν οι πληθυσμοί.  Αν μη τι άλλο (και) οι Κύπριοι είναι Έλληνες.  Ανακύπτει το αδιανόητο: ό,τι είναι δοκιμασμένο επιτυχώς στην Κύπρο γιατί, αντιστοίχως, να μην αποτελεί πραγματικότητα και στην μητροπολιτική Ελλάδα (;;;).

V. Για τον ελληνισμό συνολικά υπάρχει και μέγα εθνικό ζήτημα.   Είναι αφελές να παραβλέπεται η αμείωτη επιθετικότητα της Τουρκίας (!!!). Και μόνον αυτής της πραγματικότητας η συνειδητοποίηση, αυτομάτως, οδηγεί στην λύση.  Στην ανάγκη, δηλαδή, να εγκατασταθούν στην Ελλάδα μεγάλα και ισχυρά διεθνή συμφέροντα.

Έτσι ταυτόχρονα επιδιώκονται δύο κρίσιμοι στόχοι.  Αναβαθμίζεται οικονομικά η χώρα.  Συνάμα κατοχυρώνεται και η εθνική μας κυριαρχία έναντι  οιασδήποτε επιβουλής των Τούρκων.  Είναι αυτονόητο.  Μετά την εγκατάσταση των διεθνών συμφερόντων στην Ελλάδα, η όποια επιβολή των Τούρκων θα πλήττει και τα συμφέροντα τους.  Αυτά, λοιπόν, τα συμφέροντα, έκτοτε, αμυνόμενα θα παρέχουν στον Ελληνισμό κορυφαία προστασία. Τόσο απλό είναι το ζήτημα.

VI. Είναι αυτόφωτη λύση. Για την πραγματοποίησή της ένα απαιτείται.  Να παύσει το κράτος να χρησιμοποιείται ως φυτώριο παραγωγής οπαδών της εξουσίας.  Αν η ανάγκη αυτή κατανοηθεί όλα τα λοιπά, ευκταία, θ’ ακολουθήσουν.  Και θ’ ακολουθήσουν, ασφαλώς, ως έκδηλη λογική συνέπεια.