Κοινό νόμισμα

Ι. Υπάρχουν χώρες πλεονασματικές. Υπάρχουν (και) χώρες ελλειμματικές.  Οι πρώτες έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα προς τις δεύτερες.

Οι πλεονασματικές επιθυμούν ακριβό νόμισμα, ώστε να έχουν αξία τα αποθέματά τους. Οι ελλειμματικές επιθυμούν φθηνό νόμισμα, ώστε να ενισχύονται οι εξαγωγές τους.

ΙΙ. Η κυριαρχία του γερμ. μάρκου υπήρξε απ΄αρχής δεδομένη. Άρα αδύνατη ήταν και η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων χωρίς συγκέντρωση του χρήματος στις  γερμανικές τράπεζες. Ανέκυψε, άρα, η ανάγκη κοινού νομίσματος. Μάλιστα (και) καθ΄υποκατάσταση του μάρκου. Αυτό ώστε έτσι να διατηρηθούν οι τραπεζικές καταθέσεις κατεσπαρμένες στις διάφορες χώρες  της Εν. Ευρώπης.

Κοινό νόμισμα σημαίνει και κοινές – ομοιογενείς οικονομίες. Επιδιώχθηκε ο στόχος δια της συνθήκης του Maastricht (10.12.91). Κυρίως εκεί συμφωνήθηκαν ομοϋψή  ελλείμματα και χρέη. Σ΄ουδεμία χώρα θα ήταν ανεκτά ετήσια ελλείμματα άνω του 3% του ΑΕΠ. Ούτε χρέος άνω του 60% του ιδίου μεγέθους. Γεννήθηκε το “Σύμφωνο Σταθερότητας”.

ΙΙΙ. Γεννήθηκε αλλά δεν τηρήθηκε (!). Οι επί μέρους οικονομίες δεν ομογενοποιήθηκαν. Το “ευρώ” εισήχθη, εν τούτοις, από 1.1.2002. Οι αποκλίσεις, έκτοτε, βάθυναν. Οι βόρειες οικονομίες ανέδειξαν: χαμηλό δείκτη ανεργίας, υψηλά πλεονάσματα. Οι του Νότου (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) ανέδειξαν έξαρση ανεργίας, διεύρυνση ελλειμμάτων, έτσι και αύξηση χρεών.

IV. Αναζητήθηκε εξισορρόπηση. Προτάθηκε αμοιβαιοποίηση (mutualisation) των χρεών. Αλλ΄έτσι αντιμετωπίζεται το σύμπτωμα. Δηλαδή, το υπερβολικό χρέος. Όχι, όμως, και η δημόσια σπατάλη που είναι το αίτιο του χρέους (!!!). Ούτως ή άλλως ναυάγησε η ιδέα. Οι βόρειοι αρνήθηκαν να επωμισθούν τα βάρη των νοτίων.

V. Δύο οι λειτουργίες του χρήματος: αποτελεί μέτρο αξίας. Είναι και μέσο πληρωμής. Από των capital controls στην Ελλάδα λειτουργεί μόνον ως μέτρο αξίας. Άρα προσποιούμαστε πως έχουμε ευρώ. Αν είχαμε δεν θα έκλειναν οι τράπεζες. Θα επέστρεφαν τις καταθέσεις (!!!). Η Ελλάς χωρίς βοήθεια αδυνατεί να διαθρέψει εαυτήν. Είναι αντιφατική η έπαρση για μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα και συνάμα η αγωνία για την είσπραξη βοήθειας. Όποιος έχει πλεονάσματα δεν αγωνιά για εισπράξεις (!!!).

VI. Κορυφαίοι ευρωπαϊστές οι Val. G. d’Esteing και ο ήδη μακαρίτης Hel. Schmidt έχουν εκδώσει από του 2014 το βιβλίο: “Europa τελευταία ελπίς”. Εκεί τονίζουν ότι για να επιβιώσει η Εν. Ευρώπη απαιτείται κοινός προϋπολογισμός και κοινή φορολογική πολιτική.

Πράγματι χωρίς τέτοια κοινότητα δράσης δεν νοείται και κοινό νόμισμα.