Κυριαρχίας κατοχύρωση

Ι. Η Ελλάς για να ευημερήσει, πρέπει – πρώτα – να επιζήσει (!).

ΙΙ. Ανέκαθεν η Τουρκία υπήρξε επίβουλος: i. Μετά την μικρασιατική καταστροφή, αξίωσε αποζημιώσεις από την κάθοδό μας στην Σμύρνη το 1919. Ό,τι αξιώθηκε ως ποσό ήταν εξουθενωτικό, για την καθημαγμένη (και) τότε Ελλάδα. Ο κίνδυνος αποσοβήθηκε από τους χειρισμούς του Ελ. Βενιζέλου. Αυτή υπήρξε (στην ουσία) η συνθήκη της Λωζάνης – 24.7.1923 – . ii. Κατά Μάιο 1941 ζητήθηκε κατάληψη των νησιών του Αιγαίου (!). Ο πρωθυπουργός Σαράτσογλου πρόβαλε ισχυρισμό “μακιαβελικό”. Ότι, δηλαδή, έπρεπε να αποφευχθεί απόβαση των Γερμανών εκεί. Συναφώς δε και ότι συνέφερε τους συμμάχους να εγκατασταθούν οι Τούρκοι που ήσαν ουδέτεροι (!). Η σθεναρή άρνηση του Εμμ. Τσουδερού ανέτρεψε τον σχεδιασμό. iii. Από την ελληνοτουρκική συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών (Ιαν. 1923), είχαν εξαιρεθεί οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης. Ήταν οι λεγόμενοι “établi”. Οι στην Βασιλεύουσα, δηλαδή, ήδη εγκατεστημένοι Έλληνες. Τα συμφωνημένα παραβιάσθηκαν. Το ελληνικό στοιχείο υπέστη απρόκλητη επίθεση την 6.9.55. Περιουσίες πυρπολήθηκαν, φόνοι και βιασμοί συντελέσθηκαν. Ο ελληνισμός  της Πόλης ξεριζώθηκε. Η καταστροφή υπήρξε ιστορικά η βαρύτερη (!). Παρά τις κακουχίες μέχρι τότε, ο ελληνικός πληθυσμός έμενε στις πατρογονικές εστίες του. Παρήγε τον πολιτισμό του. Αποτελούσε συστατικό στοιχείο της Βασιλεύουσας. Η εξολόθρευση αυτή, ήδη καθιστά προβληματική (πλέον) και την, εκεί, διατήρηση, του Οικουμενικού Θρόνου. Δυο χιλιάδες – περίπου – ηλικιωμένοι συμπατριώτες μας δεν αποτελούν επαρκές πατριαρχικόν έρεισμα. iv. Η θηριωδία συνεχίσθηκε με την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Έχουν καταλάβει περίπου το 35% της νήσου. Αυτό κατά παράβαση αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου. Απεργάζονται διχοτόμηση. Προσδοκούν προσάρτηση της βόρειας Κύπρου στην Τουρκία (!).

Είναι άκρως ανιστόρητη η μακαριότης ότι δεν υπάρχει τουρκικός κίνδυνος. Το ζήτημα πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί.  Υπό τις παρούσες συνθήκες μία είναι η δέουσα αντιμετώπιση. Απαιτείται παροχή γενναίων κινήτρων, κυρίως δε φορολογικών.  Απαιτείται, δηλαδή, αθρόα προσέλκυση στην Ελλάδα επιχειρήσεων αλλά και πολιτιστικών ενώσεων της ισχυρής Δύσης. Έτσι ώστε, όταν οι Τούρκοι “πετούν” πέτρες στην Ελλάδα, να πλήττουν δυτικές δυνάμεις.  Και οι δυνάμεις αυτές αμυνόμενες των συμφερόντων τους να προστατεύουν την Ελλάδα.

Επί τέλους: “πενία τέχνας κατεργάζεται”.  Η πενία μας είναι άφθονη.  Μένει η τεχνική της προστασίας μας.