Δημοψηφίσματα αφροσύνης

Ι. Δημοψηφισματική ήταν η λειτουργία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αλλ’ εκεί οι πολίτες  διέθεταν άνεση ενημέρωσης επί των δημοσίων ζητημάτων. Η βιοπάλη ήταν ανατεθειμένη σε δούλους και μετοίκους. Σήμερα  οι πολίτες αναλίσκονται επιδιώκοντας τον επιούσιο. Δεν είναι οικείοι προς οικονομικά θέματα γεωπολιτικών επιπτώσεων. Καλούμενοι, εν τούτοις, σε τέτοια δημοψηφίσματα, μετέχουν “στα τυφλά”. Έτσι, βέβαια, δεν προάγεται. Λοιδορείται η δημοκρατία (!).

ΙΙ. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότης (ΕΟΚ) αρχικά αναζήτησε εμβάθυνση. Ανάδειξη, δηλαδή, γενικώς παγίων κανόνων. Η διάλυση της Σοβ. Ένωσης διήγειρε έντονα πολιτικές επιδιώξεις. Άρχισε η ευρεία διεύρυνση. Με την συνθήκη της Νίκαιας (26.2.2001) τα δεκαπέντε έως τότε μέλη έγιναν είκοσι επτά, δια μιας (!). Το πλήθος τραυμάτισε την συνοχή. Άρχισαν οι διακρίσεις: i. Ενωμένη Ευρώπη. ii. Τμήμα της είναι η Ευρωζώνη. iii. Παραλλαγή του όλου είναι και η Ευρώπη της συνθήκης Shengen. Ήδη iv. έχουμε (και) την Ευρώπη των έξι ιδρυτών (!!!).

ΙΙΙ. Επιδιώχθηκε ανακοπή της πορείας προς  “Βαβέλ”. Κλήθηκε ο πρόεδρος Valery Gisquard d’Estaing να καταρτίσει σύνταγμα. Το κείμενο υπήρξε ιστορικό. Τιμά – ιδιαιτέρως – την ελληνική σκέψη. Έλαβε (και) σφραγίδα καλλιέπειας της Γαλλικής Ακαδημίας.

Ο Jacques Chirac προείκασε λαϊκή αποδοχή. Εν όψει των εκλογών του 2007 θέλησε να οικειοποιηθεί, κάπως, το έργο. Προκήρυξε, έτσι, δημοψήφισμα για την 29.5.2005. Η δημοτικότης του Chirac, εν τω μεταξύ, είχε μειωθεί. Το ευρωπαϊκό σύνταγμα καταψηφίσθηκε. Η Ολλανδία ακολούθησε. Το ξήλωμα άρχισε.

IV. Συλλογιστική αντίστοιχη του Chirac ακολούθησε ο κ. Cameron. Είχε προ της προκήρυξης κατοχυρώσει την προνομιούχο θέση του Ην. Βασιλείου. Το είχε απαλλάξει από την επιδίωξη πολιτικής ενοποίησης (Εκεί η βασίλισσα δεν θα είχε θέση). Είχε επίσης απαλλαγεί (το Ην. Βασίλειο) από την συμμετοχή στο ευρώ. [Ήταν τραυματική η εμπειρία. Η λίρα είχε διωχθεί (16.9.92) ταπεινωτικά από τον μηχανισμό Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ισοτιμίας (S.Μ.E.)]. Τέλος, το Ην. Βασίλειο, είχε εξαιρεθεί από σημαντικές (ενδοευρωπαϊκές) δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας.

Ο κ. Cameron επιδίωξε κεφαλαιοποίηση της επιτυχίας. Προεξόφλησε θετική την έκβαση. Αγέρωχος εισήλθε. Καθημαγμένος εξήλθε της αναμέτρησης.

V. Ως Ελλάς ουδέποτε μετείχαμε της Ευρωζώνης λιγώτερο απ’ όσο μετά το δημοψήφισμα της 5.7.15. Στο ελληνικό όχι οι εταίροι απάντησαν: Όχι άλλο. Ζήτησαν να φύγουμε. Μετά από ιστορικώς μοναδική αυτοαναίρεση της πολιτικής μας, παρακαλέσαμε να μείνουμε. Και γίναμε υποτελείς, όσο ποτέ, στους πιστωτές. Τις ανάγκες σ’ ευρώ καλύπτουμε δι’ εταιρικής μετάγγισης. Οι τράπεζες αδυνατούν να επιστρέψουν καταθέσεις. Η τήρηση των υποχρεώσεων προς τους εταίρους επιδιώκεται δια φορολογικής εξαθλίωσης. Ουδαμού της Ευρώπης τ’ ακίνητα δημεύονται φορολογικώς. Ουδαμού της Ευρώπης πάει φυλακή όποιος αδυνατεί να καταβάλει φόρους. Ουδαμού της Ευρώπης ο Έφορος εκδίδει πράξεις εκτελεστές είσπραξης φόρου ή επιβολής προσαυξήσεων. Ουδαμού της Ευρώπης η  προσφυγή στο δικαστήριο προϋποθέτει πληρωμή του αμφισβητουμένου φόρου (!!!).

Έχουμε αποκολληθεί της Ευρώπης: οικονομικώς και πολιτισμικώς (!!!).

VI. Κορυφαίοι ευρωπαϊστές υπήρξαν οι: μακαρίτης Καγκελάριος Helmut Schmidt και ο Gisquard d’Estaing. Στο τελευταίο τους έργο “Europa” (εκδ. 2014) ζητούν σκιώδες, τουλάχιστον, σύνταγμα. Αυτό, ώστε, να μη διαλυθεί η Ενωμ. Ευρώπη, όπως, άλλως, εκεί προεξοφλούν.

VII. Η Ευρώπη εξελίσσεται αρνητικά. Η Ελλάς προηγείται ολοταχώς.