Αυταπάτη εξακολουθητική

Ι. Ο Σύριζα ξεκίνησε τον Γενάρη 2015 ως δύναμη εθνικοαπελευθερωτική. Εκκρεμούσε, ακόμη τότε, η πλήρης αποκατάσταση των Πορτογαλίας και Κύπρου. Η ισορροπία στην Ευρωζώνη εμφανίζονταν επισφαλής. Η διευρωπαϊκή συγκυρία έδινε, λοιπόν, στην Ελλάδα κάποια δύναμη πίεσης. Δηλαδή: ελληνική απειλή αποχώρησης σκίαζε την συνοχή όλης της Ευρωζώνης.

Η κυβέρνηση δεν συνειδητοποίησε το ζήτημα. Η ευκαιρία χάθηκε. Πορτογαλία και Κύπρος αποκαταστάθηκαν. Αντίστοιχα  η συνοχή της Ευρωζώνης ενισχύθηκε. Η ελληνική δύναμη πυρός εξατμίσθηκε. Η μεθοδική Γερμανία εκπόνησε (και) σχέδιο εξόδου μας από την Ζώνη. Ήταν τόσο αποφασισμένη ώστε προσέφερε και ανθρωπιστική βοήθεια, προς τούτο (!).

Στην διευρωπαϊκή συνάντηση της 13-14.7.15 εμφανισθήκαμε με μηδενική διαπραγματευτική ισχύ. Δεν απειλούσαμε. Μας έδιωχναν (!!!). Ο κορυφαίος της οικονομικής καταβαράθρωσης (κ. Βαρουφάκης) είχε αποβληθεί.  Η Ελλάς,  εξ αβελτηρίας, είχε μεταβληθεί σε  έρμαιο της συγκυρίας (!). Υπέγραψε  και τρίτο μνημόνιο. Το σκληρότερο (!).

Ακραία εθνική  κατάπτωση  διαπιστώσαμε. Στα τέλη Μαΐου η ελληνική βουλή αγελαία ψήφιζε ό,τι οι πιστωτές  έστελναν. Εκείνοι, δηλαδή, εκείθεν, αποφάσιζαν. Εμείς, εδώ, πειθήνιοι ψηφίζαμε (!!!). Υπέστημεν, δηλαδή, capitis diminutio maxima. Τέτοια μείωση, από ρωμαϊκής κατάκτησης, ουδέποτε δοκιμάσαμε. Επί τέλους (και) επί τουρκοκρατίας ο ιδιωτικός βίος των Ελλήνων ανήκε στην ελληνική – εκκλησιαστική δικαιοδοσία (!!!).

ΙΙ. Το εθνικό ναυάγιο εξηγήθηκε ως συλλογική αυταπάτη. Δηλαδή, ως αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας.

Η αυταπάτη συνεχίζεται. Ανακοινούται στον “τύπο” σχέδιο αναπτυξιακού νόμου με χαμηλή φορολογία για επενδύσεις άνω των είκοσι εκατομμυρίων. Πρόκειται για τον σχεδιασμό του αδυνάτου. Είναι τεχνικώς ανέφικτο το διακηρυσσόμενο. Η χώρα είναι υπηγμένη σε μεγάλους φόρους, μάλιστα δε (και) εμμέσους. Άρα, αντιστοίχως, υπόκειται σε ψηλό  λειτουργικό κόστος. Μαθηματικώς, λοιπόν, είναι ανέφικτη η όποια δράση με χαμηλή φορολογική επιβάρυνση (!). Στους ωκεανούς της βαριάς φορολογίας δεν νοούνται νησίδες μικρής επιβάρυνσης. Επί πλέον, το κράτος αυτοναρκοθετεί την σοβαρότητά του με την φορολογία των ακινήτων (ΕΝΦΙΑ). Η ακίνητη περιουσία προστατεύεται συνταγματικά. Το κράτος, όμως, φορολογεί τα ακίνητα με  ανύπαρκτες, σήμερα, τιμές του 2007. Άρα,  το κράτος υπερτονίζει την πολλαπλή αναξιοπιστία του. Διώχνει, λοιπόν, κάθε επίδοξο επενδυτή.

Υπάρχει και συνέχεια αυταπάτης κωμικοτραγική. Το θέρος του 2015 ανακοινώθηκε το κλείσιμο των τραπεζών, συνακόλουθα και τα λεγόμενα “capital control”. Ανακοινώθηκε, συνάμα, τότε ότι οι τράπεζες θ΄ανοίξουν εντός ημερών. Παρήλθε ένας χρόνος. Τα “control” διατηρούνται. Άρα, οι τράπεζες (εμπορευόμενες χρήμα) δεν έχουν ανοίξει (!!!).

Υπό τις άνω συνθήκες  ειδησεογραφείται θέσπιση εξαίρεσης  από τα “control” νέων καταθέσεων (Εστία 26.5.). Ιδού, λοιπόν, το κατακόρυφο της αυταπάτης. Η χώρα βρίσκεται σε διαρκή ύφεση. Οι τράπεζες δεν αποδίδουν καταθέσεις στην ελεύθερη χρήση των πελατών. Η “Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα” (ΕΚΤ) δεν εμπιστεύεται  το ελληνικό πιστωτικό σύστημα. Είναι, κατά συμπέρασμα, πέρα από την λογική η προσέλκυση αποθεματικών καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες (!).

ΙΙΙ. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε χρόνια περισυλλογής, μετά την 1.11.1920, επιδόθηκε στην μετάφραση των “Ιστοριών Θουκυδίδου”. Ήταν ήδη έμπλεος εμπειρίας. Είχε  υπάρξει τρανός  πολιτικός. Πριν (και) εξέχων και δραστηριότατος δικηγόρος. Τόνιζε εξ εμπειρίας  πως εις την πολιτικήν πρέπει να καλείται κανείς δια την προσωπικήν του αξίαν, “εφ΄όσον διακρίνεται εις κάποιον επαγγελματικόν κλάδον” (τομ. Ι, βιβλίον Β΄ υπό 20 έκδοση “Βήματος” 2016).

Εξηγούσε, δηλαδή, ότι οι άσχετοι είναι και ακατάλληλοι ως επικίνδυνοι.