Λαθών συρροή

Ι. Δεν επιβαρύνεται ο άνθρωπος με ό,τι …«… την ανθρώπινην φύσιν υπερτείνει και μηδείς αν υπομείνει …»… Έτσι, με οξύτητα, παρατηρεί ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (Γ, 1110).

Η παραίνεση είναι γενική. Αφορά και νομοθέτη και εφαρμοστή. Θεμελιώνει κοινωνική ισορροπία. Καταλαμβάνει  κάθε ρυθμιζόμενο βιοτικό συμβάν. Άρα και την φορολογία.

ΙΙ. Ο φόρος προστιθέμενης αξίας  είναι, κατά την φύση του, γλυκύς. Είναι (και), κατά ποσοστό, οικειοθελής. Επιβαρύνει την παραγωγή από σταδίου εις στάδιον. Δηλαδή: καθ’ ένας που παραδίδει στον άλλο, προς  περαιτέρω επεξεργασία το προϊόν, εισπράττει (και) τον φόρο επί της αξίας που έχει προστεθεί στην δική του παραγωγική φάση. Τελικώς, το σύνολο του φόρου εισπράττεται από τον καταναλωτή του ετοίμου προϊόντος. Ο αγοραστής, ήδη, θα εκτιμήσει το συμφέρον του. Οικειοθελώς, έτσι, θ’ αποφασίσει εάν αγοράσει. Εάν, άρα, θα υποβληθεί και στον αντίστοιχο φόρο.

Πανευρωπαϊκώς έχει επιτύχει το σύστημα. Ως εκ της πλαστικότητάς του δεν υπερτείνει την “ανθρώπινην φύσιν”. Η καταναλωτική βουλιμία ισορροπεί στην αντίστοιχη δυνατότητα. Φύσει δεν προσήκει ο ΦΠΑ στις υπηρεσίες. Εκεί δεν υπάρχουν στάδια παραγωγής.

Η γενική ευρωπαϊκή οδηγία έχει αφήσει ευχέρεια των επί μέρους κρατών. Αυτό, προς διαρρύθμιση μορφής  ΦΠΑ (και) στις  υπηρεσίες.

ΙΙΙ. Αγωνιώδης υπήρξε η αναζήτηση εσόδων από του 2010 στην Ελλάδα. Τότε επιβλήθηκε φόρος προστιθέμενης αξίας  στο σύνολο των υπηρεσιών. Επεβλήθη γενικώς και απέτυχε πλήρως. Προϋπολογίζεται. Δεν εισπράττεται. Οι κυρώσεις για μη είσπραξη και αντίστοιχη απόδοση γίνονταν δρακόντιες. Τα δημόσια ταμεία δεν ενισχύονται. Φυλακές για το σύνολο της κοινωνίας δεν υπάρχουν. Ούτε (και) νοούνται. Όλοι χρησιμοποιούμε ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, συντηρητές, οικιακές βοηθούς (και) νοσοκόμες κ.ο.κ. Ουδείς εισπράττει  ούτε αποδίδει τον αναλογούντα ΦΠΑ.

Και οι ευρωπαίοι ελεγκτές  συνηθίζουν στην ιδέα ενός φόρου που οι Έλληνες αρμόδιοι: διαρκώς προβλέπουν, αλλά ουδέποτε βλέπουν.

IV. Έχει υπερβληθεί το “αριστοτελικό όριο”. Ο ΦΠΑ, όπως επεβλήθη επί των υπηρεσιών, αύξησε τον παραλογισμό. Μέχρι και διπλασίασε τον φόρο εισοδήματος. Κλήθηκαν επιτηδευματίες να πληρώσουν 23% επί πλέον, χωρίς οιαδήποτε ωφέλειά τους. Αυτό μόνον διότι χρεοκόπησε το φαύλο κράτος. Οι κληθέντες αμύνθησαν. Δήλωσαν πολιτική ανυπακοή. Δεν πλήρωσαν. Ούτε πληρώνουν.

V. Να καταλάβουν οι αρμόδιοι: Εάν η αύξηση του φόρου ήταν δυνατό να λύσει το οικονομικό πρόβλημα – τότε – δεν θα είχε υπάρξει πρόβλημα (!). Όσο το απλό αυτό δεν γίνεται αντιληπτό θ’ αγόμεθα από λάθους σε λάθος. Και το τελικό λάθος θα είναι η συνολική κατάρρευση του τόπου.