Παράλληλο νόμισμα

Ι. Ό,τι υποχρεωτικώς επιβάλλεται ως μέσο εξόφλησης χρηματικών οφειλών, αποτελεί νόμισμα. Συνακόλουθα (τυχόν) υποχρεωτική χρήση πιστωτικών καρτών ιδρύει νέο – παράλληλο νόμισμα.

Έχουμε υποστεί, ήδη, νομισματικές διαρρυθμίσεις. Κατά Ιούλιο τέθηκαν περιορισμοί κίνησης κεφαλαίων. Οι τραπεζικές καταθέσεις δεσμεύθηκαν. Διακηρύσσεται πως  δεν θα υπάρξει “κούρεμα”. Ό,τι, όμως, το κατατεθειμένο  δεν αποδίδεται. Νέα ευρώ, τυχόν, εισαγόμενα είναι ελεύθερα. Συμπέρασμα: κατηγοριοποιούνται τα εδώ ευρώ. Δεν είναι όλες  οι κατηγορίες – πράγματι – ισάξιες. Ούτε, συνολικώς, η αξία του εδώ χρήματος είναι ισοδύναμη προς ό,τι (το απολύτως ελεύθερο) διατηρείται, φερ΄ ειπείν, στην Γαλλία (!). Η δυσλειτουργία του κράτους αντανακλάται (και) στην νομισματική του συμπεριφορά.

ΙΙ. Γίνεται λόγος για καταπολέμηση φοροδιαφυγής. Η τακτική, όμως, του κράτους νομιμοποιεί την προσπάθεια διαφυγής: κοινωνικά και νομικά.

Η διαφυγή ανάγεται σε άμυνα. Απαγορεύεται (και τιμωρείται) η καταπίεση (άρθρ. 244 ΠΚ). Δηλαδή η είσπραξη φόρων που …«… δεν οφείλονται …»… Και δεν είναι δυνατόν να οφείλεται ΕΝΦΙΑ το 2015 με τιμές του 2007. Οι τιμές έχουν καταρρεύσει. Και η κατάρρευση διευρύνεται. Και είναι τούτο πασίγνωστο (!). Η κτηματαγορά του 2007 ΔΕΝ υπάρχει.

Είναι παράνομο κάθε δήλωση εισοδήματος – a priori – να θεωρείται αναληθής. Είναι και αντιπαραγωγικό. Ιδρύεται, έτσι, λόγος υποβολής ελλειμματικών δηλώσεων. Αυτό κατά παρακίνηση του κράτους (!).

Η παρανομία – και των Αρχών – αντιμετωπίζεται με άμυνα (άρθρ. 22 ΠΚ). Επί τέλους, η τήρηση του Συντάγματος “επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων” (άρθρ. 120 § 4 – άλλοτε 114 – ).

ΙΙΙ. Και γενικώτερη ανακολουθία του κράτους δημιουργεί τριβές του προς την κοινωνία. Ρυθμίσθηκαν χρέη σε εκατό δόσεις. Οι υπαχθέντες κατέβαλαν. Αναδρομικά (το κράτος) θέτει νέους όρους. Απειλεί τα τετελεσμένα με ανατροπή, εάν – φερ΄ειπείν – ο ρυθμίσας δεν τηρεί προθεσμίες καταβολής νέων φόρων. Και επισείει την ανατροπή, ως φόβητρο, χωρίς  επιστροφή των εισπραχθέντων (!!!).

Η Ελλάς, ασυνεπής προς εαυτήν, αδυνατεί να σταματήσει την φυγή ηθικών και υλικών δυνάμεων στο εξωτερικό. Κατά μείζονα λόγο αδυνατεί να  προσελκύσει επενδυτικά κεφάλαια εξωτερικού.

IV. Η εθνοσωτήρια επανάσταση του 1909 (Γουδή) έγινε (και) υπό το σύνθημα κάτω οι φόροι. Είναι ιστορικά βέβαιο πως ουδέποτε το κράτος αντέχει την αντιπαράθεση προς την κοινωνία. Είδαμε την εξέλιξη του φαινομένου στην Σοβιετική Ένωση το 1989. Μόλις η αντιπαράθεση έφθασε σε σημείο “τήξης” κατέρρευσε το κράτος εκ των ένδον. Έπαυσε να λειτουργεί και διελύθη μία των δύο παγκοσμίων – τότε – υπερδυνάμεων. Η διάλυση υπήρξε διεθνώς απρόβλεπτη. Σημειώθηκε επί  ηγεσίας Γκορμπατσόφ ταχύτατα.

V. Κράτος που δεν αντιστοιχεί στις ανάγκες της κοινωνίας δεν έχει λόγο ύπαρξης. Πέφτει. Ασφαλώς του κανόνα δεν εξαιρείται και η Ελλάς.