Τσίπρας κατά Τσίπρα

Ι.  Ο κ. Τσίπρας τελεί σε σύγχυση.  Στρέφεται, κυρίως, κατά της Ν.Δ.  Την χαρακτηρίζει ως κάτι το “παλιό”.  Είναι, όμως, ο ίδιος, ο κ. Τσίπρας, ο παλαιότερος όλων. Αυτός εγκατέλειψε συνολικά ως άχρηστες – άρα και ως παλιωμένες – τις αρχικές επαγγελίες και δεσμεύσεις του.

ΙΙ.  Η Εστία της 24.5. μας θυμίζει την περίφημη καταστατική δέσμευση της Θεσσαλονίκης της 13.9.14.

…«… Δε ζητάμε εκλογές γιατί βιαζόμαστε να κυβερνήσουμε.  Ζητάμε εκλογές γιατί δε μπορεί άλλο να περιμένει ο τόπος και να υπομένει ο λαός μας.  Ζητάμε εκλογές γιατί το απαιτεί το συμφέρον του λαού και του τόπου.  Ζητάμε άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία και ισχυρή εντολή διαπραγμάτευσης με στόχο:

• Τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο.  Έγινε για τη Γερμανία το 1953.  Να γίνει και για την Ελλάδα το 2014.
• «Ρήτρα ανάπτυξης» στην αποπληρωμή του υπόλοιπου, έτσι ώστε να εξυπηρετείται από την ανάπτυξη και όχι από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού.
• Περίοδο χάριτος, δηλαδή «moratorium», στην εξυπηρέτησή του, για την άμεση εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη.

(–)

• Συμφωνία για «Ευρωπαϊκό New Deal», με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

(–)

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, με το οποίο θα αντικαταστήσουμε το μνημόνιο από τις πρώτες κιόλας μέρες της νέας διακυβέρνησης, προτού και ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης…»…

ΙΙΙ.  Ο κ. Τσίπρας δεν έγινε πρωθυπουργός για ένα καλύτερο μνημόνιο.  Αντιθέτως: ζήτησε την ψήφο του λαού για την κατάργηση των μνημονίων (!!!).

Άρα τα σημερινά φληναφήματα περί διαπραγματεύσεων μάλιστα δε και σκληρών περισσεύουν (!).  Η κατάργηση – ως εξαγγελία – αποκλείει εννοιολογικά την διαπραγμάτευση.  Ζήτημα συνέπειας προς καταστατική δέσμευση υπήρξε η αποχή από οιαδήποτε μνημονιακή διαπραγμάτευση.  Έλεγε, ο ενιαίος Σύριζα, δεν επιλέγουμε μνημόνιο.  Αποκλείουμε την μνημονολογία.

IV. Η ελληνική κοινή γνώμη δεν έχει επαρκή γνώση του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Έτσι ο κ. Τσίπρας επιχειρηματολογεί σε ποσοτικά μεγέθη.  Παράλληλα διαφημίζει ανύπαρκτες επιτυχίες.

Στο κεφάλαιο αυτό αρκεί ο τονισμός του αναμφισβητήτου.  Ότι, δηλαδή, ο κ. Τσίπρας κατέστησε την Ελλάδα κράτος χωρίς χρήματα.  Άρα και χωρίς τράπεζες. Οι τράπεζες σήμερα αδυνατούν να επιστρέψουν τις καταθέσεις των πελατών τους.  Έτσι παραμένουν κλειστές.  Το γεγονός είναι για την οικονομία μας καταθλιπτικό.  Όλοι οι δείκτες στρέφονται αρνητικά.  Και το ζήτημα – αφ’εαυτού – γίνεται αμέσως φανερό.  Του φοβερού αυτού γεγονότος αρκεί η επισήμανση.  Τίποτε άλλο (!!!). Άρα είναι άστοχο ο κ. Τσίπρας να χαρακτηρίζεται ως “ψευτράκος” – “συμπαθητικούλης”. Έτσι, η αναντίλεκτη απαξία εκτοπίζεται από αφελή κατανόηση (!!!).

V. Ατύχημα είναι πως και τα αστικά κόμματα παγιδεύονται. Περνούν στο γήπεδο του Σύριζα. Και επιχειρηματολογούν επί της ουσίας του νέου μνημονίου.  Άρα επί ποσοτικών ζητημάτων.  Αυτό ενώ η δύναμή τους εξαντλείται επί της “αρχής”: όχι μνημόνια (!!!).

Συμπέρασμα:  Έστω και τώρα.  Ένα πείθει.  “Τσίπρας κατά Τσίπρα”.  Τι έλεγε.  Που έφθασε.  Άφησε τον τόπο χωρίς χρήμα (!).  Ο κ. Τσίπρας συνεχώς ν’ απαγγέλει, στις τηλεοράσεις,  την Θεσσαλονίκη της 13.9.14.  Τίποτε άλλο (!!!).

Μόνος του πέφτει.  Μην τον βοηθάτε να σηκωθεί.  Κυρίες και κύριοι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων.