Ζήτημα Αρχής

Ι.  Ο Σύριζα, ανέκαθεν, αντιπολιτεύθηκε την Ν.Δ. επί της αρχής.  Συστηματικά αρνήθηκε συζήτηση (των κατ’ιδίαν μέτρων) επί της ουσίας.

Ομοίως πολιτεύθηκε έναντι των εταίρων.  Όλοι ήσαν αντίπαλοι επί της αρχής.  Οι συνεννοούμενοι μαζί τους ήσαν “Μερκελιστές”.  Οι υποτιθέμενες σωτήριες θέσεις, θ’ ανάγκαζαν: αγορές και Schauble να χορεύουν “πεντοζάλι”.

Αποκαλυπτικές οι θέσεις Θεσσαλονίκης (13.9.14): …«…Δε ζητάμε εκλογές γιατί βιαζόμαστε να κυβερνήσουμε.  Ζητάμε εκλογές γιατί δε μπορεί άλλο να περιμένει ο τόπος και να υπομένει ο λαός μας.  Ζητάμε εκλογές γιατί το απαιτεί το συμφέρον του λαού και του τόπου.  Ζητάμε άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία και ισχυρή εντολή διαπραγμάτευσης με στόχο:

• Τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο.  Έγινε για τη Γερμανία το 1953.  Να γίνει και για την Ελλάδα το 2014.
• «Ρήτρα ανάπτυξης» στην αποπληρωμή του υπόλοιπου, έτσι ώστε να εξυπηρετείται από την ανάπτυξη και όχι από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού.
• Περίοδο χάριτος, δηλαδή «moratorium», στην εξυπηρέτησή του, για την άμεση εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη.

(–)

• Συμφωνία για «Ευρωπαϊκό New Deal», με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

(–)

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, με το οποίο θα αντικαταστήσουμε το μνημόνιο από τις πρώτες κιόλας μέρες της νέας διακυβέρνησης, προτού και ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης…»…(Εστία 24.5.).

ΙΙ.  Η πραγματικότης σάρωσε το παραμύθι.  Από 25.1. οι δείκτες της οικονομίας επιδεινώνονται.  Οι τράπεζες εξαρθρώθηκαν.  Οι αντοχές εξαντλήθηκαν.  Έξι μηνών τακτικισμοί έναντι των ετέρων απέτυχαν.  Τα ξημερώματα της 13.7. ο κ. Τσίπρας δεν ξέσκισε μνημόνια.  Ξέσκισε – δια μιας – την προκήρυξη Θεσσαλονίκης.  Δέχθηκε τελεσίγραφο.  Παραδόθηκε άνευ όρων.  Τις παραδοχές του κ. Τσίπρα θεαματικά ξέσκισε ο κ. Βαρουφάκης.  Ο κορυφαίος διαπραγματευτής, ο πρώτος σε σταυρούς βουλευτής, χαρακτηρίζει ανέφικτες τις επιλογές του Αρχηγού (!!!).

ΙΙΙ. Η Ν.Δ. θριάμβευσε πολιτικά. Καταποντίζεται στην διαχείριση του θριάμβου της (!). Ο κ. Τσίπρας, δημοσκοπικά, προηγείται εντυ-πωσιακά.

Είναι βαρύ το “διαχειριστικό” λάθος της Ν.Δ. Έφυγε από την επί της αρχής – πασιφανή – υπεροχή της.  Ότι, δηλαδή, το πρόγραμμα Σύριζα αποτελούσε κοροϊδία (!!!).  Στην Βουλή συζητά ποσοτικά μεγέθη.  Ό,τι, δηλαδή, είναι  αδιόρατο στην κοινή γνώμη. Αναλαμβάνει πολιτικά ευθύνη που δεν της ανήκει.  Βοηθά τον κ. Τσίπρα – σκυθρωπό μα και ρηματικά διεκδικητικό – να ξεγελά και πάλι τους εκλογείς.  Να εμφανίζεται στα  μάτια τους με φωτοστέφανο. Δαυίδ έναντι γερμανικού Γολιάθ (!!!).

IV. Η Ν.Δ. όφειλε να επιμείνει στην μέθοδο, αλλά και να αντιστρέψει την συνταγή του κ. Τσίπρα. Δηλαδή ως καταρρακωμένο, να τον αντιμετωπίσει επί της αρχής. Ν’ αφήσει, έτσι, μόνο τον κ. Τσίπρα να περάσει τα μέτρα με αποκλειστικό αντίπαλο το κόμμα του.   Φερ’ειπείν με αντίλογο του μέχρι τούδε εκλεκτού κ. Βαρουφάκη.

Εκείνοι να ξεκαθαρίσουν μεταξύ τους (αμιγώς) τι επιθυμούν.  Αλλά και τι δύνανται. Ο κ. Τσίπρας βαρύνεται πολιτικά με ό,τι  συμφώνησε.

V. Θα ήταν διδακτικότατο: ο Σύριζα αλληλοσπαρασόμενος και μόνος (με τους ΑΝΕΛ) να ψηφίζει το αυστηρότερο μνημόνιο. Αυτό δηλαδή που αν αποτύχει άγει σ’ έξοδό μας από την Ευρωζώνη.

Η κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα έχει απαρτία λήψης αποφάσεων. Δεν απαιτείται παρουσία της Ν.Δ.  Η τελευταία (Ν.Δ.) έπρεπε κατηγορηματικά να επαναλάβει την προσήλωσή της στην Ευρώπη.  Όχι όμως και σε όποια κακή συμφωνία κατέληξε ο κ. Τσίπρας.  Η δήλωση θα κατέληγε με την επισήμανση:  Η Ν.Δ. είναι σοβαρή και υπεύθυνη δύναμη.  Άρα αποδέχεται (έναντι των εταίρων) τις ζημιές του Σύριζα, ως συνέπειες κακίστης κυβέρνησης.  Έτσι έχει το πλαίσιο κάθε αξιόπιστου κράτους.

Τίποτε άλλο (!!!).

VI. Αποτελεί εθνική ανάγκη να πάψει η Ν.Δ. αποτελεί “παραβάν” μεταξύ κ. Λαφαζάνη και κ. Τσίπρα. Ο τελευταίος κλείνει κάθε συζήτηση στην Βουλή, ως πρωθυπουργός. Είναι – διαρκώς – καταγγελτικός.  Φιλοτεχνεί, λοιπόν, εικόνα ότι η Ν.Δ. είναι μητέρα των μνημονίων.  Συνακόλουθα και υπεύθυνη της επιτεινόμενης ασφυξίας.

VΙΙ. Ουδέποτε είναι αργά για κάτι καλό.  Αυτοκίνητο χωρίς όπισθεν δεν υπάρχει.