Χρέος διαβόητον

Ι. Δεσπόζει του καιρού μας το χρέος. Την λύση του ζητήματος αναδεικνύει η κατανόησή του.

ΙΙ. Εμφανισθήκαμε στην Ευρωζώνη ανέτοιμοι. Η χώρα ήταν, ομολογουμένως, κρατικοδίαιτη και υπερχρεωμένη. Η ομολογία ανήκει στον Α. Παπανδρέου. Φιλοξενείται στο “Βήμα” της 25.10.87. Το κοινωνικό – ασφαλιστικό σύστημα τελούσε υπό κατάρρευση. Είχε προηγηθεί απόπειρα εξορθολογισμού από τον καθηγητή Σπράο. Η αντίδραση του κατεστημένου την είχε ματαιώσει.

Η ανετοιμότης καλύφθηκε με  “φαινομενική μείωση του δημοσίου χρέους”. Η διαπίστωση ανήκει σε  ανώτατο δικαστή. Στον ε.τ. Αντιπρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου κ. Κ. Χρ. Τράκα (Εστία 8.5.12).

Με απάτη, λοιπόν, καταφέραμε να συγκαταλεχθούμε σ΄ό,τι το ρωμαλαιότερο είχε να παρουσιάσει η Εν. Ευρώπη. Η απατηλή διέλευση ουδέποτε κατέστη και – ουσιαστική – ένταξη. Η ελληνική παραγωγική μηχανή ουδέποτε αυτοχρηματοδοτήθηκε στο κοινό νόμισμα. Μ΄όλον τούτο την ένταξη διαδέχθηκε έκρηξη καταναλωτικής  δαπάνης. Ήταν τα χρόνια της εικονικής ευημερίας. Ευημερήσαμε με τερατώδη υπερχρέωση (!!!).

ΙΙΙ. Ό,τι το εικονικό (είναι) και εφήμερο. Το 2012 πτωχεύσαμε (και) τυπικά. Ακολούθησε (και) επόμενη φαρμακερή πλάνη. Κυριάρχησε αντίληψη ότι το χρέος αποτελεί “λογιστικό μέγεθος”. Ότι ουδέποτε θα εξοφληθεί. Ότι θα εκφυλισθεί δια του πληθωρισμού. Ότι, επί τέλους, όλα τα κράτη διατηρούν δημόσιο χρέος.  Η επιπολαιότης  παρείδε πως  στην Εν. Ευρώπη, η Κεντρική Τράπεζα υπάρχει, ακριβώς, για ν΄αποτρέπει πληθωρικές  πιέσεις. Ότι, άρα, χρέος που κάποιος δεν πληρώνει απαιτείται να καλυφθεί από άλλους. Λείπουν, όμως, οι εθελοντές (!). Τέλος και ότι η διατήρηση εξυπηρετούμενου χρέους προϋποθέτει πρόσβαση στις αγορές ομολόγων. Ό,τι, δηλαδή, αποκλείεται για την Ελλάδα, ακριβώς, διότι ως κακή διαχειρίστρια είναι αναξιόπιστη.

Η αφέλεια  στην αξιολόγηση του προβλήματος: “Χρέος” είναι ασύγγνωστη. Η Ευρωζώνη είναι αυστηρά ιεραρχημένη. Αναζητεί εκτόπισμα στην διεθνή οικονομική σκηνή. Δεν είναι οργανισμός αρωγής σπάταλων (!). Σύμφωνο Σταθερότητας και λιτότης αποτελούν όψεις  του ίδιου νομίσματος. Ιδρυτικά (Maastricht) έχει δοθεί πρωτείο στην αποταμίευση. Όχι στην πίστωση (!).

IV. Ο Σύριζα έλαβε θέση με την “Διακήρυξη Θεσσαλονίκης” (Εστία 22/24.5.15). Εκεί – καλώς ή κακώς – πρόβαλε ζήτημα Αρχής. Εκείνο, δηλαδή, της αδυναμίας εξυπηρέτησης. Συνακόλουθα και της ex re ανάγκης διαγραφής. Αντιφατικά προς την ακρογωνιαία αυτή θέση – κατά δήλωση του πρωθυπουργού στην Βουλή την 5.6.15 – πλήρωσε (ο Σύριζα) ήδη 7,5 δις (!!!). Ακόμη χειρότερα: κατέθεσε (ο Σύριζα) πρόταση ρύθμισης. Κατεδάφισε, άρα, το ζήτημα “Αρχής”. Το υποβάθμισε σε απλώς ποσοτικό (!).

Ο Σύριζα, εξαντλείται σε συνθήματα. Αλλ΄αυτά (συνθήματα) δεν λύνουν προβλήματα. Αίφνης, επικαλείται πολιτική λύση. Όμως πολιτική λύση σημαίνει μη εφαρμογή άλλως  εφαρμοστέου ευρωπαϊκού κανόνα. Ότι, άρα, κάθε βάρος που έτσι θ΄αποφύγει η Ελλάς άλλος πρέπει να το επωμισθεί. Και – βέβαια – δεν λέγει ο Σύριζα ποιος  θα είναι ο άλλος. Ούτε σκέπτεται πως η συνταγή πολιτικής λύσης δυνατόν να στραφεί (και) εις βάρος μας. Π.χ. να έλθει η Τσεχία, πτωχότερη ημών, και να ζητήσει συμμετοχή ελληνική στην αύξηση των τσεχικών συντάξεων. Ακόμη χειρότερα: Καταφυγή σε αμιγώς πολιτικά κριτήρια σήμερα εγκυμονεί αστραπές  καθ΄ημών. Χαλάρωση λιτότητας χάριν Σύριζα προδιαθέτει ικανοποίηση αντίστοιχων αιτημάτων από Podemos. Άρα και υπονόμευση του Rahoi εν όψει επικειμένων, μάλιστα, ισπανικών εκλογών.

Είναι, ακόμη, άκριτο να μην συνειδητοποιείται πως ο χρόνος  κυλά υπέρ του δυνατού. Με υποχρέωση καταβολής στο ΔΝΤ 1,5 δις, συνολικά την 30 τρεχ. είμεθα διαπραγματευτικώς  εξουθενωμένοι. Ο κ. Junker απαξίωσε τηλεφωνική επικοινωνία με κ. Τσίπρα (!!!).

V. Ούτως ή άλλως σήμερα “η περίφημη πολιτική λύση” είναι εκτός κειμένων. Ακόμη, είναι απίθανο πως η Ευρωζώνη, μάλιστα δε και συντόμως, θ΄αλλάξει καταστατική δομή. Αυτό διότι ο Σύριζα αδυνατεί ν΄ανταποκριθεί στις ελληνικές υποχρεώσεις (!!!).

Να παραμείνουμε εκεί δωρεάν σιτιζόμενοι είναι αδύνατον. Ούτε το χρέος μας αντιμετωπίζεται με ετήσιο ΑΕΠ περί τα 175 δις.

VI. Ένα χρέος (από μόνο του) δεν είναι μεγάλο, ούτε μικρό. Η σημασία του συναρτάται προς τον εξυπηρετικό του τζίρο. Με ΑΕΠ ετήσιο 300 δις το χαμηλότοκο χρέος μας γίνεται πηγή πλούτου (!). Αν έτσι γίνει, το τεσσαρακονταετές ομόλογο θα λάμψει ως χρυσός. Υπό ανάλογη συλλογιστική (και αντίστοιχη ελπίδα) επενδύει ο κ. Kazarian δια της “Japonica” σ΄ελληνικούς τίτλους.

Ο μεγάλος τζίρος, προϋποθέτει εξορθολογισμό της κρατικής μηχανής. Δηλαδή εκτεταμένες εκεί απολύσεις.

Εκεί είναι (και) τα δύσκολα για όλο το πολιτικό σύστημα.