Αξιοπιστίας πλήγματα

Ι. Η Εστία (30.9.14) αναφέρεται στην αντιπαράθεση της κατασκευάστριας του κεντρικού μας αεροδρομίου (Hochtief) έναντι της Ελλάδας. Και πληροφορεί …«… Με δικαστική απόφαση – σταθμό  το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών (έκρινε πως) η διεθνής Διαιτησία δεν μπορεί να διαγράφει  (φορολογικά) πρόστιμα …»… Άρα και ότι η βρετανική διαιτητική απόφαση που είχε αμετάκλητα δικαιώσει την Hochtief  είναι, αντιστοίχως, άκυρη.

Η ουσία (του ζητήματος) είναι διαμετρικώς διαφορετική. Σταθμός πράγματι σημειούται. Αυτός ανάγεται όμως στην αξιοπιστία μας. Η πολιτική απόφαση προσβολής της “Διαιτησίας” ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων, είναι βαρύτατα εσφαλμένη. Όποιος την έλαβε στερείται προβλεπτικότητας, εάν δεν είναι εθνικός υπονομευτής. Είναι ανάγλυφα αυτονόητο. Η διεθνής αναξιοπιστία αποκλείει κάθε ιδιωτική επένδυση (!!!).

ΙΙ. Δογματικώς, ορθά έκρινε το Εφετείο. Κατά το Σύνταγμά μας οι φορολογικές διαφορές  δεν υπάγονται σε ιδιωτικές διαιτησίες, εθνικές ή διεθνείς. Το εδώ κρίσιμο, όμως, δεν είναι δογματικό. Ανάγεται στο κύρος της ελληνικής υπογραφής. Πρώτη, έναντι όλων, η Ελλάς  τεκμαίρεται πως  γνωρίζει το Σύνταγμά της. Άρα και ότι, ως  κυρίαρχη πολιτεία, επισήμως παραιτείται της εξ αυτού προστασίας όταν συμφωνεί διαιτητικές  λύσεις. Αυτό δε επί μελλοντικών διαφορών που,  τυχόν, θα γεννηθούν κατά την εξέλιξη, εδώ, ιδιωτικής επένδυσης, δια κεφαλαίων εξωτερικού.

Το συμπέρασμα είναι αναμφισβήτητο στα μάτια της  παγκόσμιας κοινότητας. Οιαδήποτε λανθάνουσα συνταγματική επιφύλαξη αναδεικνύει (και) αντίστοιχη εξαπάτηση. Πράγματι, εάν στην διεθνή διαδικασία  δικαιωθεί η Ελλάς, πάει καλά. Εάν, συμβεί, το αντίθετο, τότε, η Ελλάς – πάντα – θα προσφεύγει ενώπιον των εσωτερικών δικαστηρίων προς ακύρωση των διεθνώς κριθέντων. Μονά ζυγά, λοιπόν, δικά της (!!!).

ΙΙΙ. Μεθοδολογικά ό,τι συνέβη με την Hochtief είναι ό,τι προσπάθησε, ως  πρωθυπουργός, να επιτύχει και ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου στην Νίκαια της Γαλλίας, κατά Νοέμβριο 2010. Είχαν ήδη δημοσιοποιηθεί τα διεθνώς, έκτοτε,  διάσημα “greek statistics”. Τα κίβδηλα, δηλαδή, στοιχεία δια των οποίων περάσαμε (και) στην Ευρωζώνη.

Ο Έλλην πρωθυπουργός προσπαθούσε να ξεφύγει από την ανάγκη ομολογίας της αποτυχίας  της οικονομικής του πολιτικής. Επίσης, βέβαια, και της συνακόλουθης υπαγωγής της χώρας  σε  “ρυθμίσεις μνημονιακές”. Προς υπέρβαση, του αδιεξόδου συνέλαβε – και εκείνος – συνταγματική μεθόδευση. Έτσι δε και καταδολίευση των απαιτήσεων της Ευρωζώνης έναντι της Ελλάδας. Αυτών, δηλαδή, που απέρρεαν από την υποχρέωση της Ελλάδας να κρατεί τα εσωτερικά της ελλείμματα και (χρέος) στα όρια του συμφώνου σταθερότητας (Maastricht). Εδώ κριτής δεν θα ήταν εθνικό δικαστήριο. Θα ήταν κατ’ ευθείαν ο λαός, ο κατά το Σύνταγμα κυρίαρχος των κρισίμων στιγμών (!!!). Προτάθηκε, λοιπόν, από τον πρωθυπουργό, να κληθεί ο λαός μας σε δημοψήφισμα. Και ν’ αποφασίσει για την υπαγωγή του σε ρυθμίσεις μνημονιακές. Να επωμισθεί, δηλαδή, ο λαός την ευθύνη της οικονομικής  αποτυχίας αλλά και των εντεύθεν οδυνηρών συνεπειών. Όλα αυτά δε, ζητήθηκαν εν ονόματι του Συντάγματος (!!!).

Τα αποτελέσματα είναι πασίγνωστα. Επί τη ανακοινώσει κατέρρευσε  και το σχέδιο και ο προτείνας.

IV. Ούτε ο διεθνής ανταγωνισμός, ούτε οι υπερεθνικές σχέσεις – γενικότερα – αντιμετωπίζονται με τεχνάσματα. Ό,τι συμφωνείται πρέπει να τηρείται. Η παγκοσμιοποίηση έφερε στην επιφάνεια “βαβέλ” νομικών ρυθμίσεων. Έναντι όλων αυτών πρωτεύει η έντιμη συμφωνία.

Η συμπεριφορά μας ως χώρας έχει κουράσει. Έχουμε πολλαπλώς ανάγκη αρωγής από την διεθνή κοινότητα. Είναι κοντόφθαλμο, άρα και εσφαλμένο, να προσπαθούμε να την κοροϊδέψουμε. Αυτό μάλιστα προς απόσειση ανειλημμένων ευθυνών, δια της υπογραφής μας ως πολιτείας αξιόπιστης (!!!).