Ευρωπαϊκός απολογισμός

Ι. Στην Σκωτία, το “όχι” νίκησε (;). Έλαβε 55%. Το  “ναι” έλαβε 45%. Αλλά το “ναι” νίκησε πολιτικά (!!!). Εξασφάλισε, υπό την πίεση του δημοψηφίσματος, υπόσχεση του Λονδίνου για παραχώρηση αυτονομίας: φορολογικής, νομοθεσίας επενδυτικής, ομοίως και κοινωνικής πρόνοιας. Αρχηγός των αυτονομιστών είναι ο πρωθυπουργός της Σκωτίας. Στο μήνυμά του, μετά το αποτέλεσμα, υπογράμμισε την ανάγκη, άμεσης, τήρησης των υπεσχημένων.

Άρα η συζήτηση, περί του βαθμού της εκεί αυτονομίας,  συνεχίζεται. Στάδιο διαδικασίας υπήρξε η ψηφοφορία (!!!).

Η εξέλιξη χαιρετίσθηκε από Καταλανούς έναντι Ισπανίας, εμπράκτως. Ζήτησαν δημοψήφισμα για την 7.11. Η διεξαγωγή ανεστάλη δικαστικά. Βαρκελώνη και Μαδρίτη διαπληκτίζονται. Όμως, κάθε επιδίωξη αυτονομίας σημαίνει (και) ρήξη έναντι προϋφιστάμενης νομιμότητας. Εξ άλλου, αναζωπυρώθηκαν, Φλαμανδοί έναντι Βελγίου, Βόρειοι Ιταλοί έναντι της  Ιταλίας.

ΙΙ. Την ουσία  της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αποτελέσει η ελεύθερη κίνηση: ανθρώπων – υπηρεσιών, εμπορευμάτων – κεφαλαίων. Δεοντολογία του συστήματος υπήρξε η πλήρης ευρωπαϊκή ομογενοποίηση, των υπηκόων, των επί μέρους κρατών. Σε βαθμό που οι τελευταίοι να αισθάνονται,  απλώς, Ευρωπαίοι. Έτσι ώστε η γερμανική διεξοδικότης, η γαλλική χάρις, η βρετανική εφευρετικότης, η ιταλική δεξιοτεχνία και (γιατί όχι) η ελληνική επιτηδειότης κ.ο.κ., ν΄αφιερωθούν σε κοινό πανευρωπαϊκό στόχο. Δηλαδή στην  παραγωγή προϊόντων ευρωπαϊκών, εμβέλειας, όμως, διεθνούς (!!!).

Είναι, ασφαλώς, αυτονόητο. Η ομογενοποίηση μεταξύ κρατών προϋποθέτει πως αυτά είναι συμπληρωματικά μεταξύ τους. Ότι, άρα, έχουν βασικό κοινό συμφέρον. Και αυτό (το συμφέρον) συσφίγγει τους δεσμούς τους μέχρι πλήρους ενιαιοποίησης. Έτσι, εκ του πράγματος, οι οιεσδήποτε αυτονομιστικές κινήσεις περιθωριοποιούνται. Υπό συνθήκες ενιαίου κρατικού οργανισμού, αυτονόμηση λογικώς δεν νοείται. Η όποια αυτονόμηση στρέφεται, άλλωστε, κατά του κοινού συμφέροντος. Το συμφέρον αυτό συνιστά την βάση της ενιαιοποίησης (!!!).

ΙΙΙ. Προ ημερών ο πρόεδρος Hollande συναντήθηκε με δημοσιογράφους. Κατά την ανακοίνωση των θέσεων του μίλησε (και) για “Ευρώπη” περισσοτέρων ταχυτήτων. Η παραδοχή, αφ’ εαυτής, σημαίνει άρνηση της προοπτικής ενιαιοποίησης. Άρα  και εγκατάλειψη της Ευρώπης που οραματίσθηκαν οι ιδρυτές.

IV. Δεν είναι η πρώτη φορά που η πραγματικότης τσαλακώνει την θεωρία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, είχαν ως αφετηρία ένωση ανεξαρτήτων κρατών. Η κεντρική εξουσία, όμως, αναδείχθηκε ισχυρή και αξιόπιστη. Έτσι δε και “απορρόφησε” την ανεξαρτησία των επί μέρους υποκειμένων της Ένωσης εκείνης.

V. Η στήλη υπήρξε (και παραμένει – ! -) φιλοευρωπαϊκή. Η εξέλιξη την λυπεί. Διαπιστώνει πως ό,τι αποκαλούμε Ενωμένη Ευρώπη, δεν λειτουργεί χωρίς κυβέρνηση ενιαία. Κυβέρνηση, δηλαδή, που θα υποκαθιστά την εξουσία των επί μέρους κρατών. Απαιτείται, άρα, ομοσπονδιοποίηση κατά τα ισχύοντα στις ΗΠΑ, Ελβετία κλπ. Τότε μόνον θα νοείται (και) Κεντρική Τράπεζα αληθής. Τράπεζα, δηλαδή, που υποκείμενη στην μοναδική ευρωπαϊκή εξουσία, θα καθορίζει γενική οικονομική πολιτική, κυρίως δε, θα διαθέτει κεφάλαια (όχι δανειακά αλλά) αποκαταστατικά σ’ εκείνα τα  τμήματα του ενιαίου οργανισμού που θα διέρχονται οικονομικές κρίσεις. Άλλωστε, υπό ενιαία διαχείριση, οι κρίσεις θα είναι περίπου αποκλειστικά συνέπειες ατυχημάτων, σεισμού, λιμού κλπ. Η ενιαία διαχείριση περιορίζει τις σπατάλες. Περιστέλλει σχέσεις πελατειακού κρατισμού.

Πρωταρχικώς απαιτείται ο κεντρικός αυτός οργανισμός ν’ ανταποκρίνεται στα συμφέροντα όλων των λαών. Αντιστοίχως και οι λαοί να είναι συμπληρωματικοί έναντι αλλήλων. Συμπολιτειακές κατασκευές δεν μακροημερεύουν αν δεν θεμελιούνται επί αμοιβαίου συμφέροντος.

VΙ. Και ο Ναπολέων ίδρυσε, εκ των άνω, δι’ επιβολής – χωρίς ανάδειξη κοινού συμφέροντος – τις: “Ομοσπονδία του Ρήνου” και “Ελβετική Ομοσπονδία”.

Υπήρξαν τα πλέον εφήμερα  δημιουργήματα της βοναπάρτιας εποποιίας.