Τα μέτρα Ντράγκι

Ι.  Συμβαίνει συχνά.  Η αδυναμία λύσης των προβλημάτων υποκαθίσταται από εξωραϊσμό των συμπτωμάτων.

ΙΙ.  Οραματισμός υπήρξε η διαρκή και πραγματική κυκλοφορία:  προσώπων – υπηρεσιών, κεφαλαίων – εμπορευμάτων.  Η ενιαία αγορά προϋποθέτει οικονομική ομοιογένεια.  Έτσι δια της σύμβασης του Maastricht θεσπίσθηκαν τα κριτήρια σύγκλισης προς το επιθυμητόν και ενιαίον.

Για την προστασία της οραματιζόμενης αυτής αγοράς αναζητήθηκε νόμισμα σκληρό.  Αυτό ώστε ν’ αποτρέπονται πληθωριστικές πιέσεις έξωθεν.  Να εξασφαλίζεται και η συναλλαγματική αξία των αποθεμάτων των χωρών μελών.

Φιλόδοξος υπήρξε ο στόχος.  Προεξοφλήθηκε, δηλαδή, η επιτυχία.  Λήφθηκαν (και) μέτρα κατοχύρωσής της (!!!).  Έτσι γεννήθηκε το “ευρώ” (€) ως επιστέγασμα προεικαζόμενου πλούτου.

ΙΙΙ. Οι χώρες του Νότου καταδολιεύθηκαν τα κριτήρια σύγκλισης. Πέρασαν άρα στο ενιαίο νόμισμα χωρίς να πληρούν τις συμπεφωνημένες προδιαγραφές.  Έτσι, τελικά, στρεβλώθηκε ο οραματισμός.  Ουδέποτε φθάσαμε σε ενιαίον όλον. Τα κεφάλαια συγκεντρώθηκαν στον ασφαλέστερο Βορρά.  Η χρόνια ανεργία του Νότου αυξάνεται (!!!).

IV. Οι Νότιοι παρέβλεψαν κάτι το, εν τούτοις, στοιχειώδες. Ότι, δηλαδή, το ακριβό νόμισμα ταυτίζεται (και) προς τα λοιπά ακριβά πράγματα.  Προς απόκτηση (και διατήρηση) τους κανείς πρέπει να έχει (διατηρεί ή παράγει) πλούτο. Χωρίς πλούτο δεν συντηρούνται ακριβά αντικείμενα που κάπως κάποτε αποκτήθηκαν (!!!). Και πλούτος στα έθνη σημαίνει, πάντως, εγχώριο προϊόν πλεονασματικό έναντι της κρατικής δαπάνης.

V. Η διαπίστωση της πραγματικότητας αιφνιδίασε. Κλόνισε μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.  Η Γαλλία και η Ιταλία, ιδρύτριες χώρες της “Ένωσης” απ’αρχής, βρέθηκαν σε πλήρη αδυναμία.  Αδυνατούν από ετών ν’ ακολουθήσουν παράλληλα προς τον Βορρά την Ευρώπη που συμφωνήθηκε στο Maastricht.  Αδυνατούν να συμμαζέψουν τα ελλείμματά τους.

VI. Ο κ. Draghi μείωσε το κεντρικό ετήσιο επιτόκιο (euribor) από 0,15 σε 0,05%.  Αφαίρεσε δέκα (10) μονάδες βάσης.  Άρα δανειολήπτες στεγαστικών δανείων θα ωφεληθούν μία εκατοστιαία μονάδα σε δέκα χρόνια (0,10 x 10 = 1) (!!!).  Υποσχέθηκε ακόμη χρηματοδότηση της “Ένωσης”. Αυτό με αγορά μακροπροθέσμων ομολόγων από τις ευρωτράπεζες.  Έτσι ώστε να περάσει μαζικά χρήμα στο τραπεζικό σύστημα και αντίστοιχα (κατά προσδοκία) ρευστότητα στην λεγόμενη πραγματική οικονομία.  Εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα.  Αυστηρή επιλογή τίτλων σημαίνει πως η χρηματοδότηση θα μείνει στον Βορρά.  Επιεικής επιλογή άγει ίσως σε ωφέλεια (και) του Νότου.  Ασφαλώς, πάντως, θα βλαβούν τα αποθέματα του Βορρά.  Ήδη η μείωση της συναλλαγματικής αξίας του ευρώ, εφέτος, έχει βλάψει συναλλαγματικώς τους  Βορείους χωρίς να ωφελήσει, πράγματι, τους Νοτίους.  Οι τελευταίοι όφειλαν και οφείλουν ευρώ.

Συμπέρασμα: Η “Ένωση” αντιμετωπίζει πρόβλημα παραγωγικού μετασχηματισμού της.  Συντονισμού, δηλαδή, τέτοιου ώστε να μετέχουν όλοι στην παραγωγή πλούτου.  Διαθέτει ενιαίο νόμισμα.  Αυτό όμως δεν είναι εθνικό.  Εκφράζει όλων τα εθνικά αποθέματα.  Δεν είναι, άρα, αναμενόμενο ότι με νομισματικούς χειρισμούς θ’ αφαιρείται πλούτος από τους μεν, ώστε να ενισχύονται οι δε.  Ούτως ή άλλως  τέτοια αντιμετώπιση δεν αρκεί.  Εξωραΐζει, ίσως, κάποιο σύμπτωμα.  Δεν λύνει το πρόβλημα.  Το πρόβλημα είναι ένα:  παραγωγική δράση και του Νότου ώστε να εισπράττει τα αναγκαία ευρώ προς κάλυψη του κόστους λειτουργίας του.  Εάν αυτό είναι αδύνατο, αδύνατη είναι (στην πράξη) και η διατήρηση της Ευρώπης που σχεδιάσθηκε δια του Maastricht.