“Δικαιοσύνη για Ανάπτυξη”

I. Η αντιπρόεδρος της Comission κ. V. Reding έδωσε βαρυσήμαντη συνέντευξη στον αγαπητό Αθ. Παπανδρόπουλο. Επιγραμμάτισε (η αντιπρόεδρος) ότι η οικονομική προκοπή της Ευρ. Ένωσης, διέπεται από το δίπτυχο: “Δικαιοσύνη για Ανάπτυξη”.

Έτσι, όμως, τέθηκε η Ελλάς εκτός πλαισίου.

ΙΙ. Κράτος δικαίου, προ παντός, σημαίνει πρόβλεψη. Δικαιοσύνη δεν είναι ό,τι γράφει ο νόμος. Είναι ό,τι εφαρμόζεται. Και στην Ελλάδα είναι μωσαϊκή η εφαρμογή του δικαίου: Με την υπ΄αριθμ. 25/12 ΑΕΔ κρίθηκε ότι τα ιδιωτικά δικαιώματα αργούν μέχρις ότου επιτευχθεί δημοσιονομική σταθερότης. Άρα το δημόσιο συμφέρον πρυτανεύει επ΄αόριστον. Εν τούτοις: επί σχέσεων εργασίας που δεν ανανεώθησαν αντίθετη υπήρξε η κρίση πολλών Πρωτοδικείων. Κατά συρροή δικαιώθηκαν οι εργαζόμενοι. Εδώ, άρα, πρυτάνευσε το ιδιωτικό συμφέρον. Οι αποφάσεις ΣτΕ έκριναν επιβεβλημένες τις μνημονιακές ρυθμίσεις. Εμμονή, λοιπόν, στο πρωτείον του δημοσίου. Ήλθαν τα ζητήματα των αμοιβών των δικαστικών. Το μισθοδικείο τους δικαίωσε. Άρα και πάλι υποχώρησε το δημόσιο συμφέρον, έναντι του ιδιωτικού. Κατά συνεκδοχή ομοίως, κατά  του δημοσίου, κρίθηκαν και τα μισθολογικά των ενστόλων. Αντιθέτως,  εξ άλλου, επί των ομολογιούχων ξαναπρώτευσε το συμφέρον του δημοσίου. Κρίθηκε θεμιτός ο σφαγιασμός της περιουσίας  των ομολογιούχων.

• Η δικαστική πρακτική στην Ευρώπη σέβεται τη νομολογία της. Κάθε μεταβολή, ειδικώς, αιτιολογείται. Ο εύλογος χρόνος διεξαγωγής της δίκης, γενικώς, τηρείται. Παρ΄ημίν το δικαστήριο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά ορίζει πρώτη δικάσιμο για το 2021 (!!!).

Συμπερασματικά: από το δίπτυχο “Δικαιοσύνη για την Ανάπτυξη” εξαιρείται η ελληνική νομολογία. Ουδείς υποψήφιος επενδυτής δύναται να προβλέψει τι θα συμβεί. Ούτε πότε θα τελειώσει (τυχόν) δικαστική του εμπλοκή (!!!).

ΙΙΙ. Η κ. Reding στο δίπτυχό της εξαίρει την “εξυγιαντική πτώχευση”.

Απαύγασμα χριστιανικής ηθικής αποτελεί ο θεσμός. Αποδίδει την ουσία του ελέους. Συνιστά όριο ευθύνης και κοινωνική συγγνώμη προς τον ατυχήσαντα επιχειρηματία. Χάριν του ιδίου, αλλά και της κοινωνίας, καλεί τον εκ του ατυχήματος έμπειρο σε νέα προσπάθεια. Αυτά υπογραμμίζει η κ. Reding.

Όμως το ελληνικό δημόσιο δεν αναγνωρίζει πτώχευση. Ο επιχειρηματίας, πτωχός ή όχι, πάει φυλακή, αν δεν πληρώσει (!!!). Είμεθα η μόνη χώρα που φυλακίζει για χρέη (!!!).

Συναφές το ζήτημα της  διοικητικής εκτέλεσης. Η Σύμβαση της Λισαβόνας  ανάγει την προστασία  προσώπου και περιουσίας σε πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο. Την επικυρώσαμε (ν. 3671/08). Ουδέποτε την τηρήσαμε. Εκτέλεση κατά προσώπου (φυλάκιση) ή περιουσίας  (κατάσχεση) είναι αδιανόητη με απλή πράξη του Εφόρου. Δεν τρέχουν προσαυξήσεις θηριώδεις χωρίς δικαστική κρίση. Είναι ανήκουστη η άρνηση του δικαστηρίου να κρίνει επί φορολογικής προσφυγής. Αυτό δε διότι, προηγουμένως, δεν έχει καταβληθεί το 50% του αμφισβητουμένου φόρου μετά προσαυξήσεων (!!!).

Όλα τα άνω ευρωπαϊκώς αδιανόητα συνιστούν τρέχουσα πρακτική στην Ελλάδα. Άκρως επικίνδυνο εδώ το επιχειρείν (!!!).

IV. Ευεξήγητη η άπνοια ιδιωτικών επενδύσεων, μάλιστα σ΄εγκαταστάσεις παγίου κεφαλαίου. Η τελευταία σημαντική ήταν διακρατική. Ήταν η της Cosco στον Πειραιά. Εκεί τυχόν διαφορά λύεται διακρατικά. Ουδείς φαντάζεται Δ.Ο.Υ. να επιδιώξει διοικητική εκτέλεση κατά της Κίνας (!!!). Καλές οι διακρατικές επενδύσεις. Δεν φτάνουν όμως (!!!).

V. Ό,τι θεωρεί “Δικαιοσύνη για την Ανάπτυξη” της Ευρώπης η k. Reding είναι ξένο σώμα για μας. Η ανάγκη εσόδων (θεμιτών ή αθεμίτων) εμποδίζει την ένταξή μας στο ευρωπαϊκώς δέον. Ο κίνδυνος μεγιστοποιείται εκ λόγων εξωγενών. Ο κ. Renzi τονίζει την αντίθεσή του προς την γερμανική οικονομική πολιτική. Το χάσμα Νότου – Βορρά διευρύνεται. Προοιωνίζεται αναδιάρθρωση. Εκεί εκ των πραγμάτων θα σφραγισθεί η μοίρα και της Ελλάδας. Ποιος, δηλαδή, θα θέλει (εάν κανείς θα θέλει) να μας πάρει μαζί του.

VI. Ο Σύριζα και οι αναλόγως ανεύθυνες δυνάμεις απειλούν την ίδια την υπόσταση της Χώρας. Υπόσχονται αποκατάσταση της πιστωτικής μακαριότητας του 2009. Έτσι βραχυκυκλώνουν κάθε προσπάθεια εξοβελισμού του κομματικού κράτους. Εν τούτοις εάν, τελικώς, δεν απαλλαγούμε από το κόστος διατήρησης του πελατειακού ανοσιουργήματος, τελικά, δεν θα ενταχθούμε, πράγματι, στην Ευρώπη. Ο Σύριζα (και οι συν αυτώ) απεργάζονται Εθνική Συμφορά.