Κομματοκρατίας δεσμά

Ι. Δείχνει η απλή αριθμητική τι χρειάζεται η Ελλάς. Κομματικές αγκυλώσεις αποκλείουν τα αυτονόητα.

ΙΙ. Ήδη από 25.10.87 στο “Βήμα” ο Α. Παπανδρέου αρθρογραφώντας τόνιζε:

…«… Εάν η Ελλάδα θέλει ένα κράτος προνοίας με  υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και ασφαλείς συντάξεις πρέπει ταυτόχρονα να έχουμε υπόψη μας τη μάχη για την αύξηση της παραγωγικότητας …

… Εάν η Ελλάδα  δεν μπορεί  να (…) χρηματοδοτήσει τη συμμετοχή στην τεχνολογική επανάσταση, τότε είμαστε  καταδικασμένοι να παραμείνουμε μια τουριστική χώρα. Οι νέοι μας  θα μεταναστεύσουν και θα έχουμε έναν πληθυσμό γερόντων που θα φροντίζει τα ξενοδοχεία.

Η Ελλάδα έχει (…) υπερτροφικό δημόσιο τομέα. Αυτοί που εργάζονται στον δημόσιο τομέα είναι οι προνομιούχοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα. Το όνειρο που καλλιεργήθηκε στον μέσο Έλληνα είναι να γίνει μισθωτός υπάλληλος του κράτους. Και αυτό διότι έχουν τους υψηλότερους μισθούς, συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη και καλές διακοπές …

Έχουμε περίπου το διπλάσιο προσωπικό που απαιτείται για να παράγουμε τις απαιτούμενες κρατικές υπηρεσίες (…). Οι οικονομικοί πόροι για επενδύσεις συνθλίβονται  από τα ελλείμματα  του δημόσιου τομέα. Μπορεί να μας πάρει 10 ή 15 χρόνια, αλλά η δύσκολη αποστολή μας ως σοσιαλιστές  είναι να θέσουμε τον τομέα αυτόν υπό έλεγχο και να αυξήσουμε την παραγωγικότητά του …»…

Προς 27 ετών, ήδη, διαπιστώνονταν διπλάσιος του αναγκαίου αριθμός δημοσίων υπαλλήλων (!!!). Ιδού λοιπόν το χρέος. Η Ελλάς σήμερα δεν θα ήταν πτωχευμένη, αναγκασμένη να ζει με βοηθήματα. Αυτά, βέβαια, εάν οι υποδείξεις είχαν γίνει πράξη. Αν, δηλαδή, έκτοτε σε 10 ή 15 χρόνια η Ελλάς είχε, μέχρι (έστω) του 2002 εξαλείψει την μισθοδοσία υπεραρίθμων στον  δημόσιο τομέα.

ΙΙΙ. Μοιραίος άνθρωπος έχει αποδειχθεί ο ρηθείς αρθρογράφος. Ανέκαθεν επιζήτησε ό,τι – εκάστοτε – τον έτερπε. Μαθητής στο Κολλέγιο στράφηκε προς τ’ αριστερά. Υπό καθεστώς Μεταξά φυγαδεύθηκε στην Αμερική. Εκεί, σταδιοδρόμησε στα δεξιά. Μετεκλήθη στην Ελλάδα από την ΕΡΕ. Έχει λεχθεί ότι προϋπήρξε συμφωνία μεταξύ Γεωργ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή. Ούτως ή άλλως, ο Α. Παπανδρέου, υπό ηγεμονική αμοιβή από του 1960, υπηρέτησε ευσυνείδητα την δεξιά. Ουδέν έδειξε πολιτικό ενδιαφέρον. Αυτό μέχρι πρωθυπουργίας του πατέρα του την 3.11.63.

Στην αριστερά προσχώρησε μετά την αποστασία του 1965. Άρα και την “δεξιοποίηση” των αποστατών. Οι τελευταίοι  μέχρι τότε  ανήκαν στον κεντροαριστερό χώρο της  εφημερίδας  “Ελευθερία”.

IV. Η συνειδητοποίηση της συνεχούς μεταβλητότητας του Α. Παπανδρέου είναι κλειδί. Αναδεικνύει το κρίσιμο: Το πώς, δηλαδή, μετά την άνω οικονομικώς εμπεριστατωμένη ανάλυση καταλήξαμε στο κακής μνήμης: “Τσοβόλα δώστα όλα”. Στην ολοσχερή, δηλαδή, παράδοση κράτους στο κόμμα.

Υπό τις διαληφθείσες αρθρογραφικές εκτιμήσεις ο εξορθολογισμός είχε ανατεθεί στον κ. Κ. Σημίτη. Οι πρώτες, τότε, ενδείξεις ήταν αισιόδοξες. Όμως, επενέβη ο κομματικός μηχανισμός. Ο κ. Κ. Σημίτης καταργήθηκε (από τον αρχηγό του) διαρκούσης συνεδρίασης της Βουλής. Η κομματοκρατία είχε και πάλι υπερισχύσει (!!!).

V. Ουδείς ποτέ αμφισβήτησε ό,τι ορθά άνω αρθρογραφήθηκε. Μ’ όλον τούτο ουδείς – τελικά – είχε (και) το θάρρος της εφαρμογής. Ακόμη σήμερα – ρητά ή (και) άρρητα – αρνούμεθα τις μαζικές απολύσεις  στο κράτος, αν και αυτές είναι αναγκαίες. Έτσι οδηγούνται τα πράγματα  σε αδιέξοδο. Οι εσωτερικοί πόροι έχουν εξαντληθεί, μάλιστα δε η φορολογία επί ακινήτων. Η βιομηχανική παραγωγή μειούται (Εστία 11.2.). Καλούνται, οι Ευρωπαίοι να συνεχίσουν να πληρώνουν τις δαπάνες συντήρησης των υπεραρίθμων του κράτους μας (!!!).

VI. Εξηγείται, έτσι, (κάπως) και η αγανάκτηση του Αντικαγκελαρίου Gabr. Sigmar. Ότι, δηλαδή, η Ελλάς ανήκει όχι στην Ευρώπη αλλά την Αφρική. Η αδυναμία ενσωμάτωσης στους θεσμούς των εταίρων μας προεικάζει δεινά.