Ενώπιος Ενωπίω (ηγεσία και λαός)

Ι. Η ευρωπαϊκή ενωσιακή διαδικασία ουδέποτε υπήρξε στυγνά οικονομική. Ανέκαθεν είχε (και) βαθύ πολιτισμικό περιεχόμενο. Κεντρική αξία, αρχήθεν, αναγορεύθηκε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Εξασφαλίζεται δε, με σεβασμό της προσωπικότητας και προστασία της περιουσίας.

ΙΙ. Με την Συνθήκη της Λισαβόνας τέθηκαν βάσεις ομοσπονδιοποίησης της “Ένωσης”. Συνάμα: οι αρχές της, κωδικοποιήθηκαν, ως πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο (άρθρ. 6 ΣΕΕ και 52 Χάρτας Ε.Ε.). Η Ελλάς ανεπιφύλακτα, κύρωσε την Συνθήκη, δια του ν. 3671/08. Της  προσέδωσε, συνταγματική περιωπή (άρθρ. 28 § 1 Σ). Έκτοτε, de facto, την λοιδορεί (!!!).

Κατ΄απαρέγκλιτη επιταγή εκ του ευρωπαϊκού πολιτισμού, απαγορεύεται η οιαδήποτε βεβαίωση εισπρακτέου χρέους χωρίς προηγούμενη δικαστική απόφαση. Κατά μείζονα λόγο, απαγορεύεται η διοικητική προσαύξηση του χρέους, συναφώς και η λήψη μέτρων διοικητικού καταναγκασμού, ιδίως δε φυλάκιση, λόγω αδυναμίας  καταβολής. Ο κανών είναι απόλυτος. Τα δικαστήρια υπάρχουν ώστε να λύνουν διαφορές. Ουδείς υποχρεούται χωρίς προηγούμενη δικαστική κρίση (!!!).

Στην Ελλάδα λοιδορείται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Ο διευθυντής της ΔΟΥ βεβαιώνει οφειλή. Έκτοτε – χωρίς δικαστικό έλεγχο – τρέχουν θηριώδεις προσαυξήσεις μέχρι (και) 300% του βεβαιωθέντος χρέους. Διαδικασία προσωρινής προστασίας (αναστολής δηλαδή), δεν υπάρχει (!!!). Ακόμη περισσότερο, η μη καταβολή του αυθαιρέτως (μόνον διοικητικώς) βεβαιωθέντος χρέους θεμελιώνει ποινική ευθύνη. Το ποινικό δικαστήριο καταδικάζει. Ο πολίτης γίνεται κατάδικος πριν ακόμη το υποστατό της οφειλής του ερευνηθεί δικαστικώς (!!!).

ΙΙΙ. Η έλλειψη προσωρινής προστασίας (αναστολής) στην Ελλάδα σημαίνει πλήρη ασυδοσία του διοικητικού οργάνου. Δημιουργία άρα πλαισίου διαφθοράς. Ο πολίτης είναι απροστάτευτος στα νύχια του οιουδήποτε εκβιαστού. Η περαίωση της δίκης κατά την τακτική διαδικασία θα διαρκέσει πέραν, ίσως, και της 15 ετίας. Και η σκιώδης αυτή προστασία, της τακτικής διαδικασίας, φαλκιδεύεται. Το 50% της διοικητικά βεβαιωθείσης οφειλής απαιτείται προκαταβολικώς, ως προϋπόθεση προσφυγής στο δικαστήριο (!!!). Οι διοικητικά καταλογισθέντες φόροι, εν συμβιβασμώ με το δημόσιο, περιορίζονται στα 3/5 της επιβάρυνσης. Το δικαστήριο, όμως, στερείται εξουσίας  περιορισμού των προσθέτων φόρων. Πειθαναγκάζεται, άρα, ο πολίτης να δεχθεί ό,τι η διοίκηση επιθυμεί. Αποτελεσματική δικαστική προστασία δεν υπάρχει (!!!).

IV. Επί πλέον: αυθαίρετες ρυθμίσεις αντιστρέφουν το βάρος της απόδειξης. Ο διοικούμενος οφείλει ν΄αποδείξει πως δεν είναι κλέφτης. Έχουμε, άρα, ευθεία κατάργηση και του τεκμηρίου αθωότητας. Ακόμη χειρότερα: η διοίκηση κατάσχει αυθωρεί λογαριασμούς – απλώς – υπόπτων. Αν υπήρξε σφάλμα, θα διαταχθεί η επιστροφή του κατασχεθέντος – ατόκως – μετά  15ετία (!!!). Το εάν το Κράτος θα είναι σε θέση να επιστρέψει, είναι άλλο ζήτημα. Σχετικό ζήτημα, όμως, είναι η ανάγκη νέας κεφαλαιοδότησης των τραπεζών (!!!).

V. Τα περί φοροδιαφυγής συνιστούν υποκρισία. Την επομένη της μεταπολίτευσης καταργήθηκαν οι προϋπάρχουσες βαριές κυρώσεις φοροκλοπής (ν.δ. 81/74). Το κράτος καθιέρωσε σύστημα φορολογίας κατά στάδια. Έχουμε αρχική δήλωση, ουδέποτε πιστευτή. Ακολουθεί η συμπληρωματική. Και έπονται οι συλλογικές δηλώσεις των περαιώσεων. Το κράτος, λοιπόν, επέλεξε έτσι να εισπράττει φόρους. Και την μέθοδο διεκήρυξε στην Ευρώπη. Το 2007 είχαμε (και τότε) απόκλιση από τα όρια του ελλείμματος  σε σχέση με το ΑΕΠ. Προς  κάλυψη, επισημώτατα ισχυρισθήκαμε ότι οι άδηλες συναλλαγές, συνεκτιμώμενες, αυξάνουν το εθνικό ΑΕΠ. Διεθνώς νομιμοποιήσαμε, ως πηγή πλούτου, με εθνική υπερηφάνεια, την παράλληλη οικονομία  (!!!).

Διαρκής η ηθική  μας μείωση. Οι εναντίον μας αποφάσεις του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι απανωτές.

VI. Η παράνομη βλάβη της περιουσίας των Ελλήνων είναι εμφαντικά δεδομένη. Εισπράττονται φόροι ακίνητης περιουσίας το 2013 με βάση αξίες του 2007. Δεν λαμβάνεται υπόψη η κατάρρευση των τιμών των ακινήτων (!!!).

VΙΙ. Μέγας κίνδυνος ο κ. Τσίπρας. Υπό σημαία ευρωπαϊκής ανατροπής, συγκρούεται μ΄εκείνους από τους οποίους εξαρτάται η ευρωπαϊκή μας επιβίωση. Εκεί κρεμόμαστε από κλωστή. Δεν αυτοχρηματοδοτούμεθα σ΄ευρώ. Αδυνατούμε (και) να συμμορφωθούμε προς τον ευρωπαϊκό πολιτισμό (!!!).

Μετά την κατ΄ευχή (και κατ΄ελπίδα) έκβαση των εκλογών απαιτείται: Ενώπιος Ενωπίω (ηγεσία και λαός) να καθορίσουμε στόχους επιτεύξιμους. Μόνον η οργανική μας ενσωμάτωση στην ευρωπαϊκή προσπάθεια κατοχυρώνει την εκεί θέση μας.