Η αποφορολόγηση παράγει πλούτο

Ι. Περί φοροδιαφυγής ο λόγος. Είναι αδιανόητη η πάταξη αυτού που επισήμως έχει καθιερωθεί. Αυτού νοείται απλώς μεταβολή (!!!).

Από καταβολής του κράτους, ουδέποτε δήλωση αρχική έγινε δεκτή ως αληθής. Και αυτή της κληρονομίας Ελ. Βενιζέλου, περαιώθηκε ταπεινωτικά «δια συμβιβασμού». Το κράτος -καθολικά- απορρίπτον κάθε αρχική δήλωση καθιέρωσε sui generis φορολόγηση δια της υποβολής μετ΄ έλεγχο, δήλωσης συμπληρωματικής. Και εκεί μοιραίως επικρατεί ό,τι αναδείξει το σχετικώς διεξαγόμενο παζάρι, δι΄ αμοιβαίων εκμαυλισμών. Ομοίως, το κράτος, επισημότατα οργάνωσε και τον θεσμό των «περαιώσεων». Της υποβολής, δηλαδή, γενικώς συμπληρωματικών δηλώσεων πρόσθετης φορολογητέας ύλης. Σ΄ αυτές, εκ των πραγμάτων, υπόκεινται «νηστεύσαντες και μη».

Τελικώς – θεσμικά – οι αρχικές δηλώσεις ουδέποτε λαμβάνονται υπ΄ όψη. Και ασφαλώς ό,τι περιφρονεί το κράτος είναι αδιανόητο να υπολήπτεται ο ιδιώτης (!!!).

A fortiori: προ πενταετίας, περίπου, χρειάσθηκε να δικαιολογήσουμε απόκλιση των κριτηρίων του Maastricht, αναφορικά προς το ακαθάριστο εθνικό μας προϊόν. Και τότε πάλι – επισημώτατα –  το κράτος επικαλέσθηκε την παγιωμένη αντίληψη. Ότι, δηλαδή, οι αρχικές φορολογικές δηλώσεις των Ελλήνων δεν αποδίδουν τον συνολικό πλούτο. Επομένως ότι πρέπει να συνυπολογισθεί και το μη αρχικώς δηλούμενο. Αυτό, δηλαδή, που διαλαμβάνεται στις «συμπληρωματικές» δηλώσεις, άρα, και στις περαιώσεις (!!!).

Καλώς – κακώς (πάντως) αυτή  είναι η Ελλάς, μάλιστα κατά την γνησιώτατη εκδοχή της (!!!).

ΙΙ. Πρόσφατη ανακοίνωση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) υπήρξε ριζικώς εσφαλμένη και διεθνώς  προσβλητική για σειρά Ελλήνων επαγγελματιών, επομένως (και) για την Ελλάδα, συνολικά. Και η προσβολή ανάγεται σε ελλιπή πληροφόρηση. Λήφθηκαν υπ΄ όψιν αρχικές δηλώσεις, όχι, όμως (και) οι περαιτέρω κατά την καθιερωμένη τάξη. Ετσι ο ΟΑΣΑ κατέληξε στην παραπλανητική (και) υβριστική εκδοχή του, περί ραγδαίας φοροδιαφυγής.

Ούτως δε ή άλλως δεν εκτιμήθηκε (και) η αρνητική ελληνική ανταποδοτικότης. Το κράτος πελατειακό και πολυέξοδο παραβιάζει στοιχειώδεις υποχρεώσεις πρόνοιας. Ετσι: οι νέοι εκπατρίζονται μανιωδώς. Οι ηλικιωμένοι συνολικά αγωνιούν για την σύνταξη. Οι εργαζόμενοι -πλέον-  μαζικώς, επί μήνες περιμένουν καταβολή μισθών (!!!).

Απορίες εγείρει η υποκριτική σιωπή της ελληνικής πλευράς. Προσποιούνται, οι αρμόδιοι, πως αγνοούν ό,τι είναι – εν τούτοις –  εθνικόν πασίδηλον, νομοθετικά καθιερωμένο (!!!). Είναι η σιωπή γενικώς ανεπίτρεπτη. Στα μάτια  των ξένων αφήνεται το ιδιόρρυθμο της φορολογίας να φαντάζει ως πανελλήνια απάτη (!!!).

ΙΙΙ. Η μεταβολή του συστήματος και o εξορθολογισμός της φορολογίας συνιστά ανάγκη βαθύτατα εθνική. Μαθηματικώς, δεν είναι «βιώσιμο» οιοδήποτε χρέος εφ’ όσον η οικονομία έχει αρνητική απόδοση. Τέτοια απόδοση αδυνατεί να εξυπηρετήσει οιοδήποτε χρέος (!!!). Ο δημοσιονομικός εκσυγχρονισμός προϋποθέτει φορολογικό εξορθολογισμό. Δηλαδή: μείωση φοροεισπρακτικής δαπάνης, συνάμα και αύξηση αποδοτικότητας του φόρου. Η χρόνια μεταξύ κράτους και διοικουμένων συμπαιγνία έχει αυλακώσει συνειδήσεις. Έχει εκθρέψει διαφθορά. Δεν εκριζώνεται (η συμπαιγνία) από της μιας  στην επομένη. Διέξοδος δοκιμασμένη (επιτυχώς) είναι μόνο η κατάργηση (ή για κάποια χρόνια αναστολή) της εν γένει, κατά δήλωση, φορολογίας και η  αντικατάστασή της από φορολογία κατ’ αποκοπήν, δηλαδή από τέλος επιτηδεύματος. Η σκέψη κινείται στην λογική των αντικειμενικών αξιών επί μεταβιβάσεων ακινήτων. Έτσι εκεί επήλθε κάθαρση, σε υπηρεσίες, πασιδήλως, εκτεταμένης διαφθοράς. Κατ΄ αντιστοιχία οι πολίτες κατατάσσονται σε κατηγορίες. Αναλόγως καταβάλλουν τέλος οικονομικής δράσης. Αυτό τους επιτρέπει, χωρίς άλλη επιβάρυνση, να επιδιώκουν την οικονομική τους ευδοκίμηση. Ν΄ ανοίγουν δουλειές ν΄ απασχολούν κόσμο. Το κράτος γνωρίζει τι εκ προοιμίου θα εισπράξει. Και το εισπράττει εύκολα και ανέξοδα. Οι πολυάνθρωποι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί, αμφίβολης εντιμότητας και αποτελεσματικότητας, περισσεύουν.

IV. Επί τέλους παγκοσμίως η αποφορολόγηση παράγει πλούτο. Και του πλούτου αυτού έχει ανάγκη η Ελλάς, για να σωθεί.