Δικαιοσύνη ολοφυρομένη

Ι. Η άσκηση εξουσίας εγείρει αντιδράσεις. Ο πολιτικός πρέπει ν’ απολαμβάνει  της αναγκαίας προστασίας έναντι κατηγοριών ενίοτε (και) κακοβούλων. Αυτό προς απερίσπαστη αφοσίωση στα υψηλά του καθήκοντα. Η σχετική προστασία, παγκοσμίως, εξασφαλίζεται υπό μορφήν ασυλίας  του φορέα του κατά περίπτωση υπουργήματος.

ΙΙ. Την προστασία των πολιτικών έχουμε τυποποιήσει στο άρθρ. 86 (του από 6.4.2001 Συντάγματος). Εκεί, όμως, ό,τι γενικώς προορίσται να εξασφαλίζει την ευρυθμία του κοινοβουλευτισμού, (εδώ) έχει αναχθεί σε μοχλό σκοτεινής συναλλαγής, ερήμην της Δικαιοσύνης.

Η Βουλή (αποκλειστικά) ασκεί την δίωξη κατά των μελών του υπουργικού συμβουλίου κλπ. Ιδού, όμως, και το ανείπωτο αμάρτημα αποτυπωμένο στην § 3 εδ. β΄ άρθρ. 86 ….. …«… η Βουλή μπορεί οποτεδήποτε να ανακαλεί την απόφασή της ή να αναστέλλει τη δίωξη, την προδικασία ή την κυρία διαδικασία …»…

Η αιτιολογική θεμελίωση της απερίσπαστης άσκησης καθηκόντων εξοβελίζεται. Υποκαθίσταται από διαπραγμάτευση συμφερόντων (παζάρι). Εάν τα συμφέροντα  συμπέσουν, η Βουλή αναστέλλει. Αλλ΄αναστολή σημαίνει ανομολόγητη παραγραφή. Αποσύνθεση, άρα, έκθεσμη κάθε κατηγορίας. Αντίστοιχη, έτσι, παροχή προστασίας σε πιθανώτατους ενόχους, που συνεχίζουν ν΄αναλαμβάνουν ό,τι κακουργηματικώς απέκτησαν (!!!). Είμεθα, μάλλον, η μόνη χώρα στην Ευρώπη όπου μακροετής πρωθυπουργός απεβίωσε υπό ποινική αναστολή.

Ο Πρόεδρος κ. Δ. Σιούφας με πολιτική ευαισθησία απαντώντας στην στήλη παρέσχε πίνακα των περιπτώσεων κίνησης της διαδικασίας κατά Υπουργών, με συνοπτική (κάθε φορά) ενημέρωση. Ο πίναξ δημοσιεύεται στην “Εστία” της 11 Ιουλίου 2009. Η ανάλυσή του είναι χρήσιμη για την κατανόηση της σκοτεινής μας ιστορικής περιόδου.

Το “σύστημα”, λοιπόν, λειτουργεί ως αδυσώπητος μηχανισμός. Αν επέλθει κομματική συμφωνία κουκουλώνονται τα πάντα. Αν άλλως, ο “αποσυναγωγός” οδηγείται επί σφαγή, ενίοτε με υπόκρουση κραυγών υπέρ της Δημοκρατίας, όχι, κατ΄ανάγκη, αθώων, αλλ΄απλώς  (ίσως) μη διωκομένων (!!!).

ΙΙΙ. Η κακή ρύθμιση (έτι και η προάγουσα διαφθορά) δεν αντιμετωπίζει με εσφαλμένη, μάλιστα “διορθωτική”, ερμηνεία. Τέτοια  προσέγγιση καταρρακώνει την αυθεντία του νόμου, έστω και κακού. Συνακόλουθα καταλύει την έννοια του κράτους δικαίου. Δηλαδή την στοιχειώδη προβλεπτικότητα, δυνάμει της κείμενης νομοθεσίας. Υπό συνθήκες τέτοιας διάλυσης ο οιοσδήποτε είναι εν δυνάμει ένοχος κατά τις διορθωτικές  αντιλήψεις του συμπτωματικού ερμηνευτή. Και – in concreto – ουδείς δύναται ν΄αποκλείσει την έλευση του Σύριζα. Ο τελευταίος θ΄ακολουθείται (και) από δικούς του ερμηνευτές (!!!).

IV. Δημοσιεύθηκε εισαγγελική πρόταση επί της ποινικής δικογραφίας κατά του τ. υπουργού κ. Γ. Παπακωνσταντίνου. Αντιμετωπίζεται το ζήτημα της προθεσμίας εντός της οποίας η Βουλή δικαιούται να ζητήσει δίωξη υπουργών κλπ. Κατ΄άρθρ. 86 § 3 εδαφ. β΄, αποελληνιστί: η Βουλή ασκεί την δίωξη μέχρι και την επομένη συγκρότησή της (από την τέλεση της πράξης).

Στην  εισαγγελική πρόταση γίνεται δεκτό ότι …«… η από τις  εκλογές της 6^ης Μαϊου 2012 προελθούσα  Βουλή ….. ουδόλως  λειτούργησε και, επομένως, αντικειμενικώς ήταν αδύνατο να ασκήσει την (..) αρμοδιότητά  της …»…, δηλαδή την  δίωξη Παπακωνσταντίνου.

Η παραδοχή στηρίζεται επί ανύπαρκτης προϋπόθεσης. Και ανάγεται αυτή: στο “αντικειμενικώς αδύνατο”. Δεν πρόκειται περί αυτού. Ουδεμία υφίστατο αντικειμενική αδυναμία. Δεν τελούσαμε, τότε, υπό συνθήκες 10^ης.10.35 (καθαίρεση Παν. Τσαλδάρη – επιβολή Γ. Κονδύλη). Ούτε υπό συνθήκες 21.4.67. Η Βουλή, ως συλλογικό όργανο, ήταν απολύτως ελεύθερη ν’ αποφασίσει. Και αποφάσισε. Προέκρινε: την αυτοδιάλυσή της. Την μη άσκηση των κατ΄άρθρ. 86 Σ διωκτικών της εξουσιών. Επέλεξε ελεύθερα. Εγκατέλειψε αρμοδιότητες. Ουδείς την επίεσε. Η ύπαρξή της υπήρξε νομικό γεγονός. Ουδείς αμφισβήτησε, την υπόστασή της προς θεμελίωση, φερ’ ειπείν, συνταξιοδοτικού δικαιώματος (!!!).

Εντεύθεν “το αντικειμενικώς αδύνατο” ως έννοια ελέγχεται – αντικειμενικώς  – ασύνδετη προς το ελεγχόμενο βιοτικό συμβάν.

V. Το σημερινό σύστημα νομικής ευθύνης των πολιτικών αρχόντων συνιστά απαύγασμα του νεοελληνικού κοτζαμπασισμού. Το πολιτικό κατεστημένο ελέγχει πλήρως την λειτουργία του μηχανισμού. Κινεί και αναστέλλει, δηλαδή καταργεί. Όταν όμως η κομματική σκοπιμότητα συναρτάται προς την εξέλιξη των δικαιοδοτικών χειρισμών, τότε, η Δικαιοσύνη ολοφύρεται (!!!).

Σε στιγμή ευτυχέστερη του πολιτικού μας βίου, η ρύθμιση του ζητήματος θα πρέπει να γίνει κατά τα  πανευρωπαϊκώς ισχύοντα. Δηλαδή κέντρο έρευνας πρέπει να τίθεται η απερίσπαστη λειτουργία των κοινοβουλευτικών θεσμών. Όχι, βέβαια, η δια των κομμάτων συμψηφιστική αξιοποίηση των εκατέρωθεν αστοχημάτων.