Ελεύθερος ανταγωνισμός

Ι. Σημαντικό τμήμα της ελληνικής ιδιωτικής οικονομίας αναδιαρθρώθηκε με βάση τους μηχανισμούς της Ενωμ. Ευρώπης. Αυτό μάλιστα (και) προς μεγίστη εθνική ωφέλεια.

ΙΙ. Το πρωτείο της κοινής ευρωπαϊκής προσπάθειας ανήκει στον ελεύθερο ανταγωνισμό. Αυτός (ανταγωνισμός) συγκροτείται από διεθνή εξειδίκευση και αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Κατ΄ακολουθία η αξία του εδώ τραπεζικού συστήματος θα κριθεί συγκεκριμένως. Εάν, δηλαδή, το “σύστημα” δύναται να προσφέρει ανταγωνιστική χρηματοδότηση, έχει καλώς. Ως εκ της γειτνίασης θα προτιμηθεί. Αν όμως (το σύστημα) αδυνατεί, φερ’ ειπείν διότι είναι ακριβό, θα παρακαμφθεί. Ο αιτούμενος την χρηματοδότηση θα στραφεί αλλού. Θα μεταφέρει και την έδρα του ή θα ιδρύσει παράλληλη επιχειρηματική βάση όπου στην όλη ευρωπαϊκή επικράτεια εξυπηρετείται. Άλλως εάν μείνει αιχμάλωτος εντός χρηματοδοτικού συστήματος ανεπαρκούς, μοιραία η ανεπάρκεια αυτή θα βλάψει και την παραγωγή. Αν μη τι άλλο, θα γίνει ακριβή. Θα τεθεί εκτός αγοράς (!!!).

ΙΙΙ. Έτσι ασκείται η μεγάλη ευρωπαϊκή ελευθερία της κίνησης κεφαλαίων και προσώπων (φυσικών ή νομικών). Το πρωτείο του ανταγωνισμού σημαίνει ότι κριτήριο επιλογής είναι – πάντα – η ποιότης. Ουδέποτε (είναι) ο τόπος καταγωγής. Έτσι,  μόνον έτσι, κατά τις  υπογεγραμμένες συνθήκες πραγματοποιείται η ενσωμάτωση των επί μέρους εθνοτήτων στην ευρωπαϊκή υπηκοότητα (συνείδηση).

IV. Κατανόηση των άνω ανοίγει μεθοδολογικά ασφαλή την έξοδο από την κρίση. Ζητούμενο είναι η αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων, με ταυτόχρονο (βέβαια) εξοβελισμό των ελαττωμάτων.

Το κλίμα, η διαύγεια του Αιγαίου, το φως των Κυκλάδων αποτελούν στοιχεία μοναδικά. Η ιστορική μας διαδρομή, η φιλοσοφική σκέψη είναι στοιχεία απαράμιλλα. Συντρέχουν, άρα, εξ αντικειμένου προϋποθέσεις για εγκατάσταση εδώ μεγάλων: ασφαλιστικών, χρηματοοικονομικών, τραπεζικών και εν γένει εμπορικών επιχειρήσεων.

Υπό τέτοια παραδοχή η Ελλάς  αναβαθμίζεται σε κόμβο διεθνή. Οι Έλληνες καλούνται να συμβάλλουν  στην διακίνηση του παγκοσμίου πλούτου. Αποκτούμε κοσμοπολιτισμό Hong Kong, ή Monaco, Λουξεμβούργου, Ελβετίας κ.ο.κ. Η κρίση, τότε, αυθωρεί αποτελεί παρελθόν. Ο πλούτος είναι ενεστώς.

V. Αλλ’ η “μαγική” μεταβολή δεν είναι ορατή. Οι ξένοι επισκέπτονται για λίγο. Διέρχονται (μόνον) ως τουρίστες. Ο λόγος προφανής: Η οργάνωση και λειτουργία του κράτους είναι άθλια. Και απωθεί. Από  τριακονταετίας, τουλάχιστον, το δημόσιο είναι υδροκεφαλικό. Έτσι, αντιστοίχως, οι φόροι είναι βαρείς. Με την κρίση η κατάσταση χειροτέρευσε. Δεν υπήρξε πολιτική βούληση για σμίκρυνση του δημοσίου. Λείπουν, όμως, και χρήματα για την συντήρησή του (!!!). Έτσι: ο δημόσιος τομέας έχει υποβιβασθεί όσο ποτέ. Λειτουργοί κακοπληρωμένοι υπό συνθήκες  γενικής ακαταστασίας αδυνατούν ν’ ανταπεξέλθουν στα καθήκοντά τους. Αντί πολλών η διαμαρτυρία του εισαγγελέως κ. Δ. Ζημιανίτη, συνδικαλιστικού εκπροσώπου του κλάδου, είναι χαρακτηριστική …«… Οι εισαγγελείς δεν διαθέτουν γραφείο, δεν υπάρχει ούτε internet, ούτε διασύνδεση των αρχείων, ενώ 128 από αυτούς χρεώθηκαν πέρυσι 200.000 υποθέσεις …»… (Καθημερινή 16.11.13).

VI. Τα χειρότερα έπονται. Ο κ. Τσίπρας στρέφεται στην “αναρχική του πελατεία”. Απειλεί ότι θα πιθαναγκάσει τους ευρωπαίους ν’ αποδεχθούν τις απόψεις του. Αυτό δια της διαρκούς χρήσης αρνησικυρίας (veto). Εννοείται όπου στα ευρωπαϊκά συλλογικά όργανα προβλέπεται ομοφωνία. Ο,τι δηλαδή φύσει είναι όριο άμυνας επί ορισμένης απόφασης (veto) η Ελλάς απειλεί ότι θα το αναγάγει σε μοχλό γενικού εκβιασμού. Εάν, όμως, πράγματι έτσι σκέπτεται ο κ. Τσίπρας, τότε, δεν αντιλαμβάνεται ότι η επιλογή του θα σημάνει (και) διακοπή χρηματοδότησης. Άρα και έξοδό μας από το ευρωπαϊκή οικογένεια. Επομένως και από το ευρώ (!!!).

Συμπέρασμα: Συνταγή ανασυγκρότησης υπάρχει. Αναζητείται σοβαρότης και αποφασιστικότης εφαρμογής.