Ελλάς κατά Ελλήνων

Ι. Το κράτος ζητεί επίδειξη φορολογικής συνείδησης από τους πολίτες. Ανιστόρητο ελέγχεται το αίτημα. Το κράτος υποχρεούται σε αυτοφρονιματισμό.

Φόρος δεν σημαίνει θυσία προς κατευνασμό υπερβατικών δυνάμεων. Το ανάλογο της Ιφιγένειας εν Αυλίδι σήμερα είναι αδιανόητο (!!!). Προϋπόθεση αξίωσης εισφορών και φόρων είναι η μέριμνα για τα στοιχειώδη, τουλάχιστον. Κυρίως, η εμπέδωση αισθήματος εμπιστοσύνης στις καταστατικές δεσμεύσεις του κράτους. Μάλιστα, η κατοχύρωση δικαιώματος εργασίας, ιδίως, των νέων. Ομοίως, η εξασφάλιση συντάξεων αξιοπρεπών αυτών που, επί τέλους, έχουν καταβάλει τις εισφορές.

Με ενάργεια ο κ. Αθ. Παπανδρόπουλος εξηγεί στην Εστία της 28.8.13 την κατάρρευση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Στερείται, άρα, ηθικής βάσης η αξίωση καταβολής εισφορών. Στοιχειώδες είναι ο υπόχρεως σε καταβολή ν’ αυτασφαλισθεί ιδιωτικώς. Να καλυφθεί, δηλαδή, ώστε μη βρεθεί (και αυτός) στην αυτή μοίρα προς τους ανεξόφλητους αποταμιευτές – ομολογιούχους.

ΙΙ. Οι πολιτείες διδάσκουν δια του παραδείγματος. Η Ελλάς είναι δημιουργός αυτού που εξορκίζει ως φοροδιαφυγή. Ουδέποτε δήλωση αρχική έγινε δεκτή ως αληθής.  Και αυτή, η αφορώσα στην κληρονομία του Ελ. Βενιζέλου, διήλθε το ταπεινωτικό στάδιο του “συμβιβασμού”.  Το κράτος καθολικά, απορρίπτον πάσα αρχική δήλωση, καθιέρωσε την ιδιόρρυθμη φορολόγηση κατά στάδια. Δηλαδή δια της υποβολής, μετ’ έλεγχο, (και) δήλωσης συμπληρωματικής. Επίσης, το κράτος καθιέρωσε την τακτική των αλλεπαλλήλων “περαιώσεων” όπου de facto υπάγονται “νηστεύσαντες και μη”.

Ευδιάθετη, ανέκαθεν, υπήρξε η ροπή του κράτους προς την παραβατικότητα.  Κατά την έναρξη ισχύος του αντικειμενικού συστήματος φορολογίας μεταβίβασης ακινήτων, είχαμε δύο τιμές.  Ήσαν και οι δύο επίσημες.  Εμφανίζονταν αμφότερες στην προμετωπίδα του συμβολαίου.  Η μία απέδιδε την συμφωνία των μερών.  Είχε αστικές συνέπειες.  Η άλλη ήταν η αντικειμενική.  Είχε φορολογικές συνέπειες.  Το τίμιο (καθαρό) σύστημα ανέτρεψε εγκέφαλος ελλειπτικός.  Μάλιστα, υπό την αντίληψη ότι ο φόρος δέον να επιβάλλεται επί της οιασδήποτε υψηλώτερης αξίας.  Η στρεβλή ρύθμιση γέμισε την αγορά με εικονικά συμβόλαια.   Στο σύστημα εντάχθηκαν (και) οι τράπεζες.  Δανειοδοτούσαν πλέον τα “μαύρα” ως χρηματοδότηση (υποτιθέμενων) επισκευών. Στην κτηματαγορά κυριάρχησε απάτη.  Οι κατασκευαστές για να κρύψουν τα “μαύρα” κατέφυγαν σε off shore διαχείρισης διαθεσίμων.  Όλα αυτά οι αρχές  τα δημιούργησαν.

Ουδείς είναι αθώος. Ούτε οι λειτουργοί που ζητούσαν αύξηση αποδοχών δι’ αφορολογήτων επιδομάτων.  Και, έτσι, ναρκοθετήθηκε η φορολογική ισότης, παρά το Σύνταγμα (άρθρ. 4 § 4).  Το κράτος επέτρεψε σύγχυση του “Δημοσίου Ταμείου” προς τα κομματικά. Δεν είναι μόνον οι κορυφαίοι που έκλεψαν τεράστια ποσά. Τα ολίγα των πάρα πολλών, κομματικά διορισμένων υπεραρίθμων, καταβαράθρωσαν την Πολιτεία.  Επίκαιρη η ιαχή: “Τσοβόλα δώστα όλα”. Αποσβολωμένοι, ήδη, οι (τότε) κραυγάζοντες: Χάνουν τα πάντα. Νωπή η ανάμνηση των υπό κομματική δωροδοκία. Εκείνων, δηλαδή, που ο κομματικός μηχανισμός προσήγγιζε, με συντάξεις “αγωνιστών”. Και αυτό πενήντα χρόνια μετά την λήξη του πολέμου (!!!).  Έτσι βούλιαξαν τα ταμεία.

Τέτοιες φασιστικές πρακτικές υπαγωγής του κράτους στο κόμμα, ξευτέλισαν την Ελλάδα.

ΙΙΙ. Ήδη, το σύστημα εξαντλήθηκε. Η Εστία της 31.8. πληροφορεί ότι οι σε καθυστέρηση οφειλές προς το Δημόσιο ανήλθαν, στο τέλος Ιουλίου, σε 60,181 δισεκατομμύρια €. Προβλέπεται ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ), στην χρήση 2013, περί τα 180 δις.  Πετύχαμε, άρα, πρωτείο αρνητικό και ανυπέρβλητο. Το ένα τρίτο των ακαθαρίστων εισπράξεων αποτελεί αμέσως εκπληρωτέα οφειλή προς απότιση καθυστερούμενων (!!!). Ουδεμία χώρα – ποτέ –  σε καιρό ειρήνης χρέωσε σε τέτοιο βαθμό τους πολίτες της. Είναι λογικά αδύνατο να εισπραχθεί το βεβαιωμένο ποσό. Εάν από την είσπραξη αυτή περιμένουμε να σωθούμε, τότε καήκαμε (!!!).

IV. Απαιτείται άμεση χάραξη οικονομικής (όχι φορολογικής) πολιτικής προς αξιοποίηση αυτού που έχουμε, αλλά παραμελούμε. Ο τουρισμός προσθέτει,  αλλά δεν επαρκεί.  Απαιτείται ενίσχυση ( και) του πρωτογενούς τομέα της παραγωγής. Συμπληρωματικά (και σιγά – σιγά) πρέπει να ενισχυθεί και ο  δευτερογενής, με κριτήριο την υψηλή προστιθέμενη αξία στην πρωτογενή παραγωγή. Φερ΄ειπείν με την ίδρυση συσκευαστήριων στους τόπους συγκομιδής.

Όταν έτσι σταθούμε, τουλάχιστον επισιτιστικά, θα εξετάσουμε και όλα τα λοιπά μεγαλεπήβολα.