Ανάληψη ευθυνών

Ι. Παροιμιώδης  η φράση του J.P. Sartre: Κακοί (και ένοχοι) είναι (πάντα) οι άλλοι. Έχει καταστεί γνώμων πολιτικής συμπεριφοράς.

Διαχέονται, διαρκώς, ισχυρισμοί αυθάδεις και αφελείς. Ότι, δηλαδή, δεν φταίμε εμείς. Ότι η παγίως  διαπιστούμενη αδυναμία συμπόρευσής μας προς την Ευρώπη, πολιτιστικά και οικονομικά, ανάγεται στο ότι οι Ευρωπαίοι μας εξεμαύλισαν μάλιστα (και) με δανεικά τα οποία, ήδη, αδυνατούμε να επιστρέψουμε (!!!). Δεν πρόκειται, ασφαλώς, περί αυτού.

 ΙΙ. Η άνοδος  του ΠΑΣΟΚ στην Αρχή το 1981 κονιορτοποίησε τις προεκλογικές κεϋνσιανές επαγγελίες. Η αύξηση των αμοιβών, επομένως και του κόστους, δεν μεγιστοποίησε την εσωτερική ζήτηση. Αρα δεν διεύρυνε την ημεδαπή παραγωγή. Η ενισχυθείσα  (τεχνικά) ζήτηση διόγκωσε τις εισαγωγές. Εξήγαγε, αντίστοιχα, τον εθνικό μας πλούτο. Η ημεδαπή βιομηχανία, συνολικώς, γονάτισε. Ζητήθηκε τότε, το 1983, η πρώτη κατ΄εξαίρεση  οικονομική βοήθεια, μάλιστα υπό μορφή κρατικής ενίσχυσης: “για την άρση οικονομικής διαταραχής”. Ειδικώτερα δε  προς στήριξη της μεταποιητικής (μας) υποδομής που η ακολουθηθείσα οικονομική πολιτική είχε, μόλις, στραγγαλίσει.

Αυτή υπήρξε η αρχή των έκτοτε οδύνων. Των επανειλημμένων, δηλαδή, έκτοτε αιτημάτων βοήθειας ως εκ της μόνιμης αδυναμίας  προσαρμογής μας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο (!!!). Δόθηκε η άδεια. Ιδρύθηκε ο “Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ)”. Υπήχθησαν σ΄αυτόν 67, τέως, κορυφαίες βιομηχανικές μονάδες. Ουδεμία ανασυγκροτήθηκε. Ο προς τούτο οργανισμός διοικήθηκε από πρασινοφρουρούς. Απέτυχε οικτρά. Κόστισε στο κρατικό θησαυροφυλάκιο δισεκατομμύρια. Δια του ΟΑΕ θεμελιώθηκε η αυτοκρατορία των χρεών. Αυτή σήμερα συγκλονίζει την χώρα οικονομικά και κοινωνικά.

ΙΙΙ. Το ΠΑΣΟΚ επιστρέφοντας το 2009 επιδίωξε  λύση επιφανειακή δια νέων πιστώσεων. Ο τότε πρωθυπουργός ζήτησε δανεικά διαδοχικώς: από Gaddafi, Κινέζους και Poutin. Όλοι αρνήθηκαν. Τότε  (και) μόνον, ο αυτός αρχηγός, στράφηκε προς το Δ.Ν.Τ. δια του κ. Straus Chan. Έτσι, αναγκαστικά, καταλήξαμε, στην λύση των “μνημονίων”.

Καταλήξαμε, δηλαδή, εκεί όταν ουδείς προσφερόταν σ΄οιαδήποτε αρωγή μας. Και, κυρίως,  όταν υπό την καταρράκωση του εθνικού οικονομικού μας οργανισμού, ουδεμία αγορά – πλέον – μας εμπιστευόταν.

IV. Η επιπόλαια ρητορεία διακρίνει (και) μεταξύ λιτότητας και ανάπτυξης. Αλλ΄ανάπτυξη προεχόντως σημαίνει αντιστοίχηση δαπάνης προς αναγκαίο κόστος. Σημαίνει, άρα, (και) λιτότητα αναγόμενη σ΄εξορθολογισμό κυρίως (μάλιστα) με κατάργηση θέσεων εργασίας όπου περισσεύουν (!!!).

V. Συναφώς: στερούνται οικονομικής σκέψης όσοι υποστηρίζουν ότι ο Βιομηχανικός Βορράς ωφελείται από την αγορά του Νότου. Η γερμανική ποιότητα (για την οποία, κυρίως, πρόκειται) ορά εκ των δισεκατομμυρίων του πλανήτη (μάλιστα στις εκτός Ευρώπης Ηπείρους), εκείνους που επιζητούν τεχνική αξιοπιστία. Άρα και πληρώνουν αναλόγως.

Αντιθέτως ό,τι παραγνωρίζουν οι επιπόλαιοι είναι το εξής: Ο Νότος  τροφοδοτώντας  τον Βιομηχανικό Βορρά δια μεταναστών, πιέζει προς τα κάτω  το κόστος της εκεί (στον Βορρά) βιομηχανικής παραγωγής. Είναι το ζήτημα απλό: αυξάνεται η εκεί προσφορά εργατικών χειρών (!!!). Η αδυναμία, έτσι, του Νότου τονώνει (ω αφελείς) την ανταγωνιστικότητα του Βορρά (!!!).

VI. Ειδησιογραφείται στήριξη από Ομπάμα. Ουδεμία όμως διάθεση σημειούται όπως επιχειρηθεί αναδιάρθρωση του χρέους μας βάσει άλλου προτύπου δράσης (και) πλέον μ΄επί κεφαλής πιστωτή και οργανωτή “συνδικίας” τις Η.Π.Α. Και αφού περί αυτού δεν πρόκειται οι ευχές επιτυχίας συνιστούν ρηματική παρηγορία.

Συμπέρασμα: Λάθρα επί τριακονταετία η Ελλάς έζησε  πάνω από τις δυνάμεις της, με πολλά δανεικά (και) μακριά από την παραγωγή. Η περίοδος αυτή τελείωσε. Εάν η χώρα δεν επιστρέψει στην παραγωγή θα δυστυχήσει πολύ.