Φοροδιαφυγής πρόσχημα

Ι.  Διαρκής η δαιμονοποίηση της φοροδιαφυγής.  Έτσι το κράτος ξεσπά, αντισυνταγματικά, σε υπεφορολόγηση των πάντων, μάλιστα (και) διαρκή (!!!).

Προϋπόθεση της αξίωσης φόρου είναι η μέριμνα για τα στοιχειώδη.  Κυρίως, η εμπέδωση αισθήματος εμπιστοσύνης στις καταστατικές δεσμεύσεις του κράτους.  Μάλιστα δε η κατοχύρωση δικαιώματος εργασίας, ιδίως, των νέων.  Ομοίως η εξασφάλιση συντάξεων αξιοπρεπών αυτών που, επί τέλους, έχουν καταβάλλει εισφορές.  Οι βάσεις αυτές (του κράτους δικαίου) είναι νομικά κατοχυρωμένες (και) στην “Χάρτα – Δικαιωμάτων” που ψηφίσαμε κυρώνοντας την  Σύμβαση της Λισσαβώνας (ν. 3671/08).

Η αδυναμία συμμόρφωσης προς τα ελάχιστα, περιθωριοποιεί την Χώρα στην εσχάτη βαθμίδα της Ευρωζώνης.  Εξασφαλίσαμε, ατυχώς, αρνητικό πρωτείο.  Εκείνο, δηλαδή, των χειροτέρων οικονομικών και κοινωνικών επιδόσεων (!!!).

ΙΙ.  Την παραγωγικώτερη δημόσια επένδυση μεταπολεμικά αποτέλεσε η εδώ υποδοχή των λεγομένων εταιρειών α.ν.89/67.  Το πλαίσιο δράσης τους είναι τυποποιημένο.  Παρέχεται άδεια εγκατάστασης γραφείου.  Έχει αυτό προορισμό την επιμέλεια διεθνών συμφερόντων.  Δεν απασχολεί ελληνικές υπηρεσίες.  Εισφέρει κεφάλαια μισθοδοσίας και οργάνωσης.  Και κέρδη προς επένδυση, μάλιστα στην κτηματαγορά.  Κοντολογίς:  αναδεικνύεται, έτσι, χώρος αφορολογήτων συναλλαγών, όπου – πράγματι – κυκλοφόρησαν δισεκατομμύρια επ’ ωφελεία του τόπου.

ΙΙΙ.  Εξωστρεφείς και κορυφαίοι της Ευρώπης:  Λουξεμβούργο, Ην. Βασίλειο κ.ά., πράττοντας το ίδιο,  συγκέντρωσαν τεράστιο πλούτο εθνικό και ιδιωτικό.  Εμείς, τελικά, περιορίσαμε τον θεσμό κυρίως στην ναυτιλία.

ΙV.  Δημοσιεύθηκε, μόλις, ο νέος κώδικας Φορολ. Εισοδήματος (Κ.Φ.Ε.) (4172/13.7.13).  Υπερφορολογεί.  Δεν είναι αναπτυξιακός.  Επιτείνει εκροή κεφαλαίων.  Καταργεί εξωχώριες δράσεις.  Μόνον μεταβατικώς, άρα κατά παραχώρηση, στο τέλος, της § 13 άρθρ.72 εξαιρεί της κατάργησης την ναυτιλία.  Η εξαίρεση αντιφάσκει προς το πνεύμα του νόμου.  Συνεπώς η άρση της είναι (άκρως) ευχερής.  Πάσχει και νομοτεχνικά, η ρύθμιση.  Φερ’ειπείν: η έννοια του τόπου διοίκησης νομικού προσώπου κατά την § 2 του άρθρ.6 ιδρύει “σχέση μόνιμης εγκατάστασης” (εδώ) ξένης εταιρείας.  Όμως, το αυτό συνδετικό στοιχείο, του τόπου διοίκησης, κατά την § 3γ΄ άρθρ.4 ιδίου νόμου (!!!) αναδεικνύει – όλως αντιθέτως – εταιρεία υπαγμένη (de facto) στον ημεδαπό νόμο.

Συνέπεια:  Ουδείς στην Ελλάδα λογοδοτεί στην α’ εκδοχή.  Αντιθέτως, κατά την β’ εκδοχή η (αυτή) παράλειψη συνεπάγεται πρόστιμο βαρύ και συνέπειες ποινικές.  Κατάδηλη η ανασφάλεια.  Σαφής η αποτροπή επενδύσεων ενταύθα (!!!).

V. Το κράτος είναι προβοκάτορας αυτού που εξορκίζει ως φοροδιαφυγή. Ουδέποτε δήλωση αρχική έγινε δεκτή ως αληθής.  Και αυτή, η αφορώσα στην κληρονομία του Ελ. Βενιζέλου διήλθε το ταπεινωτικό στάδιο του “συμβιβασμού”.  Το κράτος καθολικά, απορρίπτων πάσα αρχική δήλωση, καθιέρωσε την ιδιόρρυθμη φορολόγηση δια της υποβολής, μετ’έλεγχο, δήλωσης συμπληρωματικής.  Επίσης, το κράτος καθιέρωση την τακτική των αλλεπαλλήλων “περαιώσεων” όπου de facto υπάγονται  “νηστεύσαντες και μη”.  Ουδείς είναι αθώος.  Ούτε οι λειτουργοί που ζητούσαν αύξηση αποδοχών δι’ αφορολογήτων επιδομάτων.  Και, έτσι, ναρκοθετήθηκε η φορολογική ισότης.  Το κράτος επέτρεψε σύγχυση του “Δημοσίου Ταμείου” προς τα κομματικά.  Δεν είναι μόνον οι κορυφαίοι που έκλεψαν τεράστια ποσά.  Τα ολίγα των πάρα πολλών κομματικά διορισμένων υπεραρίθμων καταβαράθρωσαν την Πολιτεία.  Επίκαιρη η ιαχή:  “Τσοβόλα δώστα όλα”.  Αποσβολωμένοι, ήδη, οι (τότε) κραυγάζοντες:  Χάνουν τα πάντα.  Νωπή η ανάμνηση των υπό κομματική δωροδοκία. Εκείνων, δηλαδή, που ο κομματικός μηχανισμός προσήγγιζε, με συντάξεις αγωνιστών. Και αυτό πενήντα χρόνια μετά την λήξη του πολέμου (!!!).  Έτσι βούλιαξαν τα ταμεία.

Τέτοιες φασιστικές πρακτικές υπαγωγής του κράτους στο κόμμα, ξευτέλισαν την Ελλάδα.

VΙ. Η έμπρακτη μετάνοια είναι επιτακτική. Και πρέπει να εκδηλωθεί με χάραξη πολιτικής οικονομικής (όχι φορολογικής).  Εάν δι’ αυτής υπάρξει κινητοποίηση παραγωγική στους πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, έχει καλώς.  Άλλως:  θα εγκαταλείψουν την χώρα και οι εναπομείναντες ικανοί.  Και τότε:  ο Θεός – πλέον – ας βάλει το χέρι του.  Οι Έλληνες, συνολικά,  θα έχουν δειχθεί ανεπαρκείς.