Ανεργίας πρόβλημα

Ι. Εργασίας επιλογή είναι το ζητούμενον. Η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ. ΣΤΑΤ) πληροφορεί από 21.6. τρεχ. ετ. ότι στην ακαθάριστη προστιθέμενη αξία του 2012 η συμμετοχή των επί μέρους κλάδων έχει ως εξής: Γεωργία, δασοκομία, αλιεία 3,4%. Ορυχεία – λατομεία, μεταποίηση, ενέργεια, παροχή νερού, επεξεργασία λυμάτων – διαχείριση αποβλήτων, κατασκευές 16,4% Υπηρεσίες 80,2%.

Είναι, μαθηματικώς, αδύνατον η οικονομία μας σήμερα, ν’ απασχολήσει, παραγωγικώς, στον τομέα υπηρεσιών, το 80% του δυναμικού της (!!!). Δεν μεταβάλει την εικόνα ο τουρισμός. Η εκεί δράση είναι εποχική. Τις τιμές έχει τσακίσει ο ανταγωνισμός.

ΙΙ. Η εποικοδομητική  απασχόληση του πλεονάζοντος δυναμικού προϋποθέτει (αποκλειστικά) διεθνοποίηση της παραγωγικής μας βάσης. Δηλαδή, διοχέτευση ελληνικών υπηρεσιών στην διακίνηση διεθνών αγαθών (παραγομένων αλλού). Πειστικό προηγούμενο των: Λουξεμβούργου Monaco (ήδη) και Σιγκαπούρης κ.ο.κ. Το προς τα εκεί σωτήριο βήμα μένει μετέωρο. Αυτό διότι: α) Χώρα που δεν ελέγχει το δημόσιο χρέος της είναι – εξ ορισμού – ασταθής. Άρα και απρόσφορη προς υποδοχή διεθνών επιχειρήσεων. Οι αφελείς εκκλήσεις  διαφόρων ανευθυνοϋπεύθυνων για νέα διαγραφή των οφειλών μας, υπογραμμίζουν την σύστοιχη  αδυναμία. Ότι, δηλαδή, η οικονομία μας παραμένει εγγενώς ελλειμματική.

Εν όσω το δημόσιο χρέος δεν δαμάζεται η αστάθεια θα διαιωνίζεται.

β) Η φορολογία των εδώ εγκλωβισμένων επιβάλλεται τουρκαλβανιστί: “φέρε (αμέσως) ό,τι θέλω ή σου παίρνω ό,τι έχεις”. Παραβιάζουμε βάναυσα τις αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο Έφορος βεβαιώνει και εισπράττει ό,τι εκείνος κρίνει. Επί των βεβαιώσεων υπολογίζονται (και) προσαυξήσεις μέχρι του 200% της οφειλής. Καθυστέρηση καταβολής επιφέρει αυτομάτως ποινική προσωποκράτηση (!!!). Οι φόροι επί συντάξεων προσβάλουν (και) το στοιχειώδες επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης συχνά μάλιστα  κορυφαίων, άλλοτε, λειτουργών. Άρα έναντι αυτών το κράτος οικειοποιείται  τις  εισφορές  που έχει εισπράξει. Επί ακινήτων οι ιδιοκτήτες απειλούνται με φυλάκιση (και) λόγω αδυναμίας ρευστοποίησης περιουσίας προς πληρωμή φόρων. Έχουν καταργηθεί και οι ατομικοί προσωπικοί λογαριασμοί (!!!). Όλοι (οι λογαριασμοί) είναι πλέον κοινοί μεταξύ καταθέτη και Εφόρου. Ο τελευταίος αφαιρεί, κατά προαίρεσή της, ό,τι κρίνει αναγκαίο.

Δικαστική, προστασία, προς ανάσχεση του φορολογικού ολέθρου, δεν υπάρχει (!!!).

ΙΙΙ. Η φορολογική καταστολή δεν σώζει. Καταστρέφει ό,τι έχει απομείνει εκ των δομών του κράτους. Η οικονομία εξωθείται  σ’ επίπεδο συναλλαγής  “χέρι με χέρι” δια χρημάτων στο “σεντούκι”. Το χειρότερο: η αδυναμία ενσωμάτωσής μας στην Ευρώπη διώχνει τους Ευρωπαίους (!!!). Ήλθαν και απήλθαν (και) η κ. Merkel, ο κ. Holland και άλλοι. Όμως, ουδείς δυτικός επενδυτής, μας εμπιστεύθηκε. Οι προ κρίσης έφυγαν. Φεύγουν συνεχώς και Έλληνες, όσοι είναι εύποροι (και) ικανοί. Παρά τον φορολογικό ορυμαγδό, το υπαίτιο πελατειακό σύστημα ανθίσταται.

Ο μετασχηματισμός μας σε κράτος λιτό έντιμο χαμηλού φορολογικού κόστους διαρκώς  αναβάλλεται.

ΙV. Η έλλειψη αυτογνωσίας είναι καταστροφή. Η  “Καθημερινή” (6.7.) υπολογίζει ότι αυξάνει το χρέος: 309,3 δις τον Μάρτιο, αναβάθμιση σε 317,8 δις τον Μάϊο. Τα πρωτογενή ελλείμματα έχουν μονιμοποιηθεί. Με δανεικά καλύπτουμε τρέχουσες ανάγκες. Άρα, χλωμή η προοπτική προσέλκυσης κεφαλαίων δυτικών μάλιστα προς διεθνοποίηση της οικονομίας, έτσι δε και απορρόφηση του λιμνάζοντος  δυναμικού των υπηρεσιών.

Πρέπει, όμως, κάπως, και αυτοί (λιμνάζοντες) ν’ αξιοποιηθούν επωφελώς. Επιβάλλεται, άρα, σειρά κινήτρων ώστε το δυναμικό αυτό να διοχετευθεί στην πρωτογενή παραγωγή (γεωργία – κτηνοτροφία). Έτσι, επί τέλους, θα καλύψουμε επισιτιστικές μας ανάγκες. Αποτελούμε ιστορικά γεωργική χώρα. Είναι παράλογο η αντίστοιχη  παραγωγή μας να έχει πέσει στο 3,4% του ετήσιου αποτελέσματος. Παράλληλα δε να πληρώνει η τρόικα ώστε να εισάγεται ό,τι οι “άνεργοι” δεν παράγουν (!!!). Αυτό παρ’ ότι οι περισσότεροι είναι πρώην αγρότες ή απόγονοι αγροτών.

V. Όταν, συντόμως, η Ενωμένη Ευρώπη θ’ ανασυγκροτείται, θ΄αναζητούμε και εμείς την θέση μας. Και θα διατρέχουμε κίνδυνο μέγα. Οι Βόρειοι (τότε) όσους σήμερα θεωρούμε άνεργους, εκείνοι θα τους χαρακτηρίζουν πονηρούς – φυγόπονους. Έτσι, λοιπόν (και) υπό το πρίσμα αυτό θα σταθμίζεται ουσιαστικά η συμβολή μας – θετική ή αρνητική – για την ευρωπαϊκή οικονομία.