Οι καιροί ου μενετοί

Ι. Ή το κράτος θα συρρικνωθεί ή  η Ελλάς θα κινδυνεύσει πολύ. Χιλιοτονισμένη η άμεση συνέπεια. Το κόστος συντήρησης του κράτους  επιρρίπτεται στον ιδιωτικό (παραγωγικό) τομέα. Και τον συντρίβει. Ανέρχεται – πλέον – μόλις στο 16% του ΑΕΠ η μεταποιητική μας παραγωγή, στο 3,8% η πρωτογενής (γεωργία – κτηνοτροφία – αλιεία). Όμως: ο αντιπαραγωγικός τομεύς των υπηρεσιών έχει υπερβεί το 80% του αυτού μεγέθους.

Υδροκεφαλισμός απειλεί, έτσι, την κοινωνική συνοχή.

ΙΙ. Ενός δεινού μύρια έπονται. Στην προσπάθεια πραγματοποίησης φορολογικών εσόδων βάναυσα παραβιάζουμε διεθνείς πολιτισμικές μας δεσμεύσεις. Η Συνθήκη της Λισσαβόνας  (ν. 3671/08) αποκρυστάλλωσε: ότι η φορολογία τελεί σε σχέση αναλογίας προς ανταποδοτικές παροχές  του κράτους. Σ’ εμάς, αντιθέτως, μεγάλες κατηγορίες συνταξιούχων φορολογούνται στα όρια της ανέχειας. Ουδείς είναι βέβαιος για την συνέχιση των καταβολών ή για προσεχείς συνταξιοδοτήσεις. Εξ άλλου, η επί ακινήτων φορολογία είναι δημευτική. Αποκρυσταλλώθηκε επίσης ότι ουδείς φυλακίζεται για αδυναμία πληρωμής χρέους. Εδώ, αντιθέτως, τρέχουσα πρακτική αποτελούν τέτοιες φυλακίσεις. Υπογραμμίσθηκε ότι το τεκμήριο αθωότητας είναι απαραβίαστο. Αντιθέτως (σ’ εμάς) διατάσσεται ο πολίτης ν’ αποδείξει ότι δεν είναι ένοχος. Αποκρυσταλλώθηκε, επίσης, ότι οιοσδήποτε κυβερνητικός μηχανισμός αδυνατεί να επιβάλει μέτρα διοικητικού καταναγκασμού, ερήμην δικαστικών εγγυήσεων. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, υπό δημοσιονομική πίεση, κυριαρχεί το δόγμα: “φέρε (αμέσως) ό,τι θέλω, αλλιώς χάνεις ό,τι έχεις”.

Η τρέχουσα εξήγηση ότι η ανάγκη εσόδων είναι αγωνιώδης αναδεικνύει (και) άκρως επικίνδυνο ερώτημα. Το εγκείμενο, δηλαδή, στο εάν, τελικώς, έχουμε δύναμη συμπόρευσης με την Ευρώπη, οικονομικά και πολιτιστικά. Οι καταδίκες μας  για παράβαση αρχών πολιτισμού από το ΕΔΔΑ είναι συνεχείς. Η ευρωπαϊκή περιφρόνηση προς τις πρακτικές μας, αδιάκοπη.

ΙΙΙ. Κυρίαρχη είναι η αντίληψη ότι ο Νότος θα σταθεί αλληλέγγυός μας. Όμως ο Νότος είναι ασθενής. Οι επιδιώξεις του  συνολικά αλυσιτελείς. Η Γαλλία, ηγέτης του Νότου, κατολισθαίνει. Στα τέλη του 2014 το δημόσιο χρέος εκτιμάται στο 95% του ΑΕΠ της. Επιτατικά μηδενική προβλέπεται η ανάπτυξη της (Γαλλίας) μέχρι και το 2017 (Le point –  18.4. – editorial).

Οι Νότιοι, αντί εξυγίανσης των κρατικών τους προϋπολογισμών, προτείνουν πολιτική δημοσιονομικής χαλάρωσης. Εάν, όμως, περί αυτού επρόκειτο, ιδού το αποτέλεσμα: Σε βάρος όλων, οργανικά, θα πλήττονταν ο θεμέλιος λίθος της Ένωσης, δηλαδή το “ευρώ”. Πράγματι, δημοσιονομική χαλάρωση σημαίνει ελλειμματικά  κράτη. Άρα (και) αντίστοιχα  εξασθενημένο νόμισμα (€). Νόμισμα εξασθενημένο, όμως, αδυνατεί ν’ ανασχέσει τον εισαγόμενο πληθωρισμό. Επομένως και να εξασφαλίσει σταθερότητα τιμών σε Ευρωζώνη και Ενωμένη Ευρώπη. Αν, ήδη, αυτό συμβεί, η “Ένωση” θα χάσει και τον κύριο λόγο ύπαρξής της. Θα έχουν επιβληθεί και πάλι εθνικισμοί και προστατευτισμοί. Η κρίση θα έχει αποδειχθεί ισχυρότερη και της  Ευρώπης και του Ευρώ.

IV. Σήμερα η Γερμανία είναι ο “Μέγας Σιωπηλός”. Διεξάγονται, εκεί, τον Σεπτέμβριο εκλογές. Η δεσπόζουσα χριστιανοδημοκρατική δύναμη αρνείται ευλόγως να θέσει την ευρωπαϊκή της πολιτικής αρωγής του Νότου υπό αμφισβήτηση. Να ενσπείρει, δηλαδή, στον μέσο (και συχνά φτωχό) Γερμανό αμφιβολία για την αποτελεσματική χρησιμοποίηση των γερμανικών κεφαλαίων προς τον Νότο, Υποψία, έστω, ότι σημειώθηκε σπατάλη, θα έβλαπτε καίρια την κα Merkel.

V. Είναι σαφές γενικώτερα το αδιέξοδο: Ο Βορράς καλεί σε τήρηση των συνθηκών. Ο Νότος ασθμαίνει. Το Ηνωμένο Βασίλειο απειλεί αποχώρηση. Πρόκειται για “Βαβέλ”. Το πείραμα Εν. Ευρώπη αυτοαναιρείται. Άρα: για να διασωθεί η “Ένωση” είναι ανάγκη ν’ αναδιοργανωθεί. Και αυτό είναι ό,τι αναμένεται μετεκλογικά. Εάν, ήδη, στην κρίσιμη στιγμή της ανασυγκρότησης, στερούμεθα της ικανότητας συμπόρευσης (έστω πολιτισμικώς) με τους όποιους  εκ των λοιπών ακολουθήσουν, θα λυπηθούμε μόνον εμείς.

Ουδείς άλλος.