Τις πταίει

Ι. Ασφαλώς ο “κουμπάρος” (!!!) ως εκλεγόμενος ή εκλέγων. Αυτός – διαπλεκόμενος – ανέδειξε θέσεις μισθοδοσίας εν ανυπαρξία ανάγκης εργασίας. Εάν το δημόσιο πλήρωνε μόνον ό,τι το παραγωγικώς αναγκαίο, η Ελλάς θα συγκαταλεγόταν στις πλουσιώτερες χώρες του κόσμου (!!!).

ΙΙ. Το ανήλιο Λουξεμβούργο με περιορισμένο αριθμό υπαλλήλων έχει χαμηλό κρατικό κόστος. Διατηρεί, έτσι, και χαμηλή φορολογία. Υποδέχεται διεθνείς επιχειρήσεις εκτεταμένων χρηματοοικονομικών δραστηριοτήτων. Εκείθεν διευθύνονται (ουσιαστικά) αφορολογήτως. Τ’ ανάλογα ισχύουν και για το Monaco. Διαθέτει, επί πλέον, ήπιο κλίμα όπως και λίγα χιλιόμετρα ακτογραμμής με θέα προς την μολυσμένη (πλέον) Μεσόγειο. Εν τούτοις περί τις  65.000 $ ανά τ.μ. κυμαίνονται τα διαμερίσματα στο Monaco. Κάτω των € 2.000 τ’ αντίστοιχα στην Ελλάδα.

ΙΙΙ. Λουξεμβούργο και Monaco διακρίνονται διεθνώς για το υψηλότατο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων τους. Θησαυρίζουν παρέχοντας ουσιαστικά υπηρεσίες στην διακίνηση προϊόντων παραγομένων αλλού. Αποτελούν διεθνείς μεσολαβητές.

Το όμοιο επιχειρήσαμε και εμείς δια των εταιρειών του α.ν. 89/67 (όπως ήδη ισχύει). Το πλαίσιο δράσης είναι τυποποιημένο. Παρέχεται άδεια εγκατάστασης γραφείου εδώ. Αυτό προς επιδίωξη διεθνών συμφερόντων. Δεν προϋποτίθεται (ούτε κατά κανόνα υπάρχει) κυρία έδρα αλλού. Τα πάντα – ουσία – κατευθύνονται απ’ εδώ. Αναδεικνύεται, έτσι, ζώνη (χώρος) αφορολογήτων συναλλαγών. Εάν αξιοποιούνταν πλήρως το σύστημα, εγκαίρως, τεράστια κεφάλαια θα είχαν εισρεύσει. Θα είχαμε την ελληνική εκδοχή του θριάμβου των: Λουξεμβούργου και Monaco. Ατυχώς περιορίσαμε  την πρωτοποριακή σύλληψη στην ναυτιλία. Επιβλήθηκε το  “κουμπαριλίκι”. Στηρίχθηκε η ανάπτυξη στην αντιπαραγωγική διεύρυνση του κράτους. Καταστραφήκαμε συνολικά.

IV. Αντιθέτως, το Λουξεμβούργο διατηρεί την επίζηλη βαθμολογία ΑΑΑ΄. Είναι ψηλώτερα των Γαλλίας και Μεγ. Βρετανίας, αλλά και των ΗΠΑ (!!!). Προσελκύει αφορολόγητες εγκαταστάσεις παντός είδους χρηματοοικονομικών διαχειρίσεων. Διαπραγματεύεται ακόμη (και) τον ελάχιστο τελικό φόρο. Το χαλί είναι παγίως στρωμένο για το χρήμα. Ετσι αυτό προσέρχεται αφθόνως. Το Monaco, a fortiori, δεν μετέχει της Εν. Ευρώπης. Μετέχει, εν τούτοις, κατ΄εξαίρεση, της Ευρωζώνης. Συναλλάσσεται σε ευρώ. Για λόγους ασφαλείας του, όμως, εξακολουθεί να εκδίδει και εθνικό νόμισμα. Εχει μηδενικό δημόσιο χρέος (!!!). Επιβάλει, επομένως, (και) τις ιδιοτροπίες του. Ιθαγενείς, αλλά και απλώς κάτοικοι, είναι απαλλαγμένοι φόρου εισοδήματος. Εκείθεν πραγματοποιείται διαχείριση κεφαλαίων άνω των 100 δισ. ευρώ.

Το “κουμπαριλίκι“, αποτελεί και στις δύο χώρες σχέση εν αχρησία. Οι προϋπολογισμοί τους είναι διαρκώς πλεονασματικοί.

V. Το εθνικό μας νόμισμα επί δεκαετία από 9.4.53 υπήρξε πανίσχυρο, σταθερότερο του δυτικογερμανικού μάρκου. Είχαμε (και εμείς) πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Ακόμη, η Ελλάς είναι, φύσει, προικισμένη ως τόπος ανάπτυξης διεθνών μεσολαβήσεων, επί εμπορικών και πολιτιστικών θεμάτων. Χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων είναι οι ακτογραμμές μας στις καθαρότερες θάλασσες της Ευρώπης. Προστίθεται το γλυκό μας κλίμα, αλλά και η μοναδικότητα της διαύγειας και του χρώματος του Αιγαίου. Την κορύφωση αναδεικνύουν (διάσπαρτα ανά την επικράτεια) κατάλοιπα ενδόξου παρελθόντος. Ως μνημεία πολιτισμού, διεγείρουν τον παγκόσμιο θαυμασμό. Επί τέλους έχουμε υπάρξει οι εισηγητές των θεσμών που ανέδειξαν την σημερινή δύση.

Το ημιτελές, της προσπάθειας εξυγίανσης της μικρογραφίας του κράτους που καλείται Ε.Ρ.Τ., εκπέμπει μήνυμα δυσοίωνο. Ότι, δηλαδή, δεν έχει ακόμη (!!!) κατανοηθεί, πλήρως και απ’ όλους, η ζοφερή μας κατάσταση.