Ελληνικές εξωχώριες

Ι. Την παραγωγικώτερη μεταπολεμική δημόσια επένδυση, έχει αποτελέσει η καθιέρωση πλαισίου εγκατάστασης εξωχωρίων εταιρειών. Η ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή το θέρος του 1967 έδωσε το έναυσμα. Επιχειρήσεις εγκατεστημένες, κυρίως, στην Βηρυτό  για την εποπτεία διεθνώς τους επιδόσεων αναζητούν, εν σπουδή, νέο κατάλυμα. Ο άλλοτε  υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Κ. Θάνος συλλαμβάνει το μήνυμα. Τίθεται αμέσως σε ισχύ ο α.ν. 89/67. Αυτός επιτρέπει την εδώ αφορολόγητη εγκατάσταση “εμποροβιομηχανικών επιχειρήσεων” με αντικείμενο την εποπτεία δράσεων εκτός της χώρας. Αρχίζουν οι εδώ μετεγκαταστάσεις μεσανατολικών συμφερόντων. Αυθωρεί  γίνεται έκδηλο ότι το πλαίσιο αρμόζει στην ποντοπόρο ναυτιλία, σ’ ό,τι, δηλαδή, θεραπεύει ελληνικά συμφέροντα. Δια του α.ν. 378/68 γίνεται ρητά και η “ναυτιλοποίηση”.

Η Ελλάς διεθνοποιείται. Ιδρύονται θέσεις εργασίας. Εισάγονται κεφάλαια. Οι ελληνικές αξίες, μάλιστα και των ακινήτων, αυξάνονται πάντα δε ταύτα: με μηδενική απασχόληση του κράτους.

ΙΙ. Πρόκειται για τον μοναδικό θεσμό ομόφωνης αποδοχής. Από του 1967, κυβέρνησε ολόκληρο το φάσμα των δυνάμεων. Ουδείς διανοήθηκε κατάργησή του. Σποραδικά προβλήθηκε η εξωχώρια υπόσταση ως όχημα διαφθοράς  και δη πολιτικής. Το ζήτημα είναι – κάπως – ως τα δηλητήρια. Συνιστούν μέσο ανθρωποκτονίας.  Ταυτόχρονα, όμως, και την  βάση σωτήριων φαρμάκων. Δεν φταίει η “κατασκευή”. Η κακή της χρήση δυνατόν να είναι (και) εγκληματική. Αλλ’ αυτό ενδέχεται να συμβεί και μ’ ένα φτυάρι (!).

ΙΙΙ. Η κρίση απειλητικά, πλέον, κυκλώνει την Δύση. Το χρήμα ακριβαίνει. Ο μεταξύ κρατών φορολογικός ανταγωνισμός θερμαίνεται. Είναι και θεμιτός. Τα κράτη ενισχύουν την ελκυστικότητά τους στην αναζήτηση κεφαλαίων. Οι ιδιώτες  μεγιστοποιούν τις αποδόσεις των αποθεμάτων τους. Πάντες –  επί τέλους – κατά νόμο επιλέγουν.

Η Ιρλανδία  έχει περιορίσει την φορολογία των επενδυομένων κεφαλαίων στο 12%. Η Βουλγαρία είναι πολύ χαμηλώτερα. Το Λουξεμβούργο επιτρέπει φορολογικές συμφωνίες. Τελικά επί χρηματοοικονομικών δραστηριοτήτων περιορίζεται σε  φορολογική επιβάρυνση μηδαμινή (!!!).

IV. Διαθέτουμε στοιχεία ανυπέρβλητου φυσικού κάλους. Και πολιτιστικού βάρους. Οι ακτές, τ’ ακρογιάλια μας, το χρώμα και η διαφάνεια του Αιγαίου, αναδεικνύουν περιβάλλον παγκοσμίως μοναδικό. Παραστέκει η ελληνική φιλοσοφική σκέψη. Επί τέλους, στον Αριστοτέλη οφείλει η ανθρωπότης την αφαιρετική ανάδειξη της αιτιότητας. Εκείνος ανήγαγε την λογική σε όργανο (μέθοδο) διάγνωσης της μόνης επί γης επιστημονικής (εμπειρικής) γνώσης.

V. Το ανορθολογικά εκτεταμένο κράτος μας είναι πρόδηλο ότι πλέον δεν διατηρείται. Η σταδιακή συρρίκνωσή, του εξ άλλου, εξευτελίζει υλικά και ηθικά τους λειτουργούς και συνταξιούχους του. Απαιτείται, δια μιας, ο ριζικός περιορισμός. Και προς τούτο παροχή κινήτρων διοχέτευσης του πλεονάζοντος δυναμικού στην παραγωγή, μάλιστα στην ύπαιθρο. Καλλίτερα αξιοπρεπής στην εξοχή αντί παρίας στην πόλη.

Μόλις αυτό συμβεί θα είναι ευχερέστατο και η φορολογία να εξορθολογισθεί και απλοποιηθεί. Ίσως (και) με την χρήση απλού τέλους οικονομικής δραστηριότητας. Αυτό, ενδεχομένως,  για κάποια χρόνια.  Ετσι ανοίγει ο δρόμος ώστε η χώρα  να καταστεί επόμενο – αλλά (και) πολύ περισσότερο ευχάριστο – Λουξεμβούργο. Με αξιοποίηση, μάλιστα, του πλαισίου εγκατάστασης εδώ επιχειρήσεων εποπτείας παραγωγής άλλου πραγματοποιούμενης, ο τόπος  εύκολα θα γίνει παγκόσμιο κέντρο διαχειρίσεων συμφερόντων: Ασφαλιστικών, Τουριστικών, Χρηματοοικονομικών, Ναυτιλιακών (και Τραπεζικών) Εμπορικών εν γένει. Παράλληλα βέβαια και κέντρο φιλοσοφικών και πολιτιστικών γενικώτερα μελετών. Ας μη λησμονείται ότι η περίφημη, εδώ, Πλατωνική Ακαδημία φώτιζε την ανθρωπότητα επί 916 χρόνια, μέχρι, δηλαδή, το 529 μ.Χ.

VΙ. Έχουμε υποδομή πρωταγωνιστική. Ανοησίες, έμφορτες πολιτικού αμοραλισμού, μας κατάντησαν ουραγούς. Υποστηρικτικά (παρηγορητικά) μας επισκέφθηκε προσφάτως η κα Merkel. Ακολούθησε ο κ. Hοllande. Μίλησαν αμφότεροι για επενδύσεις συμπατριωτών τους. Λόγια ακούσαμε. Έργα, δεν είδαμε.

Είμαστε οι μόνοι (εμείς) αρμόδιοι να ρυθμίσουμε τα του οίκου μας.