Βαρύ ολίσθημα τα κομματικά δάνεια

Ι. Τα κόμματα εισπράττουν εύκολα. Πληρώνουν δύσκολα. Το ζήτημα είναι πασίγνωστο. Μ΄όλον τούτο κομματικές διοικήσεις κρατικών – κυρίως – τραπεζών παραβίασαν το αυτονόητο. Χρηματοδότησαν κόμματα. Ζημίωσαν, άρα, τις  περιουσίες των υπό την διοίκησή τους νομικών προσώπων. Ως αυτονόητο η παρανομία προκάλεσε (και) το ενδιαφέρον των οικονομικών εισαγγελέων. Δικαίωσαν, έτσι, οι τελευταίοι, την παρουσία τους στην ελληνική έννομη τάξη. Και τότε: Ολέθριοι σύμβουλοι εισηγήθηκαν το ανεπίτρεπτο. Δηλαδή νομοθετική εξάλειψη του οικονομικού ανομήματος (!!!). Η συμβουλή ουδέν θετικό προσέφερε προς οιονδήποτε. Εξέθεσε, όμως, την κυβέρνηση. Ακόμη χειρότερα, ο Σύριζα, ουσιαστικά, σήκωσε λάβαρο ηθικής εξυγίανσης. Ψήφισαν το μέτρο αποκλειστικά οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές. Ανέδειξαν διάταξη άκυρη αλλά και αλυσιτελή.

ΙΙ. Επιδιώκει λήθη τετελεσμένων. Φέρει, άρα, χαρακτήρα αμνηστίας. Αλλ΄αυτή κατά το Σύνταγμα (άρθρ. 47 § 4) …«… δεν παρέχεται ούτε με νόμο …»… επί κοινών εγκλημάτων, όπως είναι η άπιστη οικονομική διαχείριση. Δεν πρόκειται ούτε για χάρη. Η τελευταία δίδεται ως αντιστάθμισμα της ανθρωπίνως ενδεχομένης δικαστικής πλάνης. Αντί πολλών λοιπών: προϋποτίθεται προηγούμενη καταδίκη. Επί πλέον, νομοθετική αφαίρεση εκκρεμούς δικογραφίας από την δικαστική αρχή προσκρούει στην διάκριση των εξουσιών  (άρθρ. 26 Σ). Τέλος, η εύνοια προς  οιουσδήποτε κομματικούς, κατακρεουργεί την συνταγματικά κατοχυρωμένη έννοια της ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου (άρθρ. 4 § 1 Σ). Υπό τα άνω, η συμμόρφωση των οικονομικών εισαγγελέων, προς τα εκθέσμως θεσπισθέντα, παρίσταται άκρως προβληματική. Το άρθρ. 93 § 4  Σ. επιτάσσει ως καθήκον των δικαστικών αρχών την μη  εφαρμογή νόμου αντισυνταγματικού.

ΙΙΙ. Αλλά και εάν η ποινική εξάλειψη κρινόταν ισχυρή, μένει η  ευθύνη η αστική. Διέφυγε από τον εμπνευστή της (και) νομοτεχνικά πρόχειρης ρύθμισης ότι, πάντως, η εκ των υστέρων άρση αστικών συνεπειών προϋποθέτει ειδική πρόβλεψη αναδρομής (άρθρ. 2 ΑΚ). Αυτό, όμως, εδώ λείπει. Άρα οι κομματικοί διοικητές των τραπεζών κλπ. υποχρεούνται αστικώς σε πλήρη αποζημίωση των νομικών προσώπων που διοίκησαν και έβλαψαν. Υπέγγυο είναι το σύνολο της περιουσίας τους. Η εκ του αστικού, έστω, αδικήματος εκτέλεση, εναντίον τους, χωρεί και δια προσωπικής κράτησης, κατ΄άρθρ. 1047 ΚΠολΔ. Η ευθύνη αποζημίωσης εξ άλλου, εκτείνεται και στους κληρονόμους τους. Τέλος, η παράλειψη, τυχόν, άσκησης των αποζημιωτικών αγωγών από τις παρούσες διοικήσεις ιδρύει ποινική ευθύνη των τελευταίων, ομοίως, για άπιστη διαχείριση. Η απιστία, εδώ, θα έγκειται, ακριβώς, στην μη επιδίωξη είσπραξης του λαβείν των δικαιούχων νομικών προσώπων.

ΙV. Η κατακρινόμενη νομοθετική αυθαιρεσία συνιστά ύβρη δεινή και προς την εθνική μας πνευματική κληρονομία. Ο Αριστοτέλης, πρόδρομος πολιτειολόγος, συστηματοποίησε – πρώτος αυτός – τα χαρακτηριστικά του εντίμου (με κύρος) νόμου επιγραμματίζων: …« … η … του νομοθέτου κρίσις ου κατά μέρος, αλλά περί μελλόντων τε και καθόλου εστίν …»… (Ρητορική Τέχνη Α΄ 1354b). Άρα ο νόμος, καθολικός και ουδέτερος, ορίζει περί των μελλόντων, μη ων, δηλαδή, φωτογραφικός και αναδρομικός.

V. Τακτοποιήσεις όπως οι άνω θυμίζουν το του Lenin περίφημο. Ότι, δηλαδή, οι αστοί, ως εκ της βουλιμίας τους, θα πουλήσουν (και) το σκοινί με το οποίο οι αγοραστές – κομμουνιστές θα τους κρεμάσουν.

Υπήρξε βαρύ πολιτικό ολίσθημα η απροκάλυπτη ηθική ενίσχυση του Σύριζα. Εκ του μη όντος η κυβέρνηση του επέτρεψε να εμφανισθεί ως, ουσιαστικά, μόνη δύναμη εξυγιαντική. Έτσι δε και μοιραίως να διευρύνει την επιρροή του.