Περί “φοροδιαφυγής”

Ι. Εξ ορισμού το σφάλμα παρέχει βάση, μοιραία, προς χάραξη πολιτικής. Και είναι σφάλμα η επίμονη απαξίωση των φορολογουμένων μας. Είναι επικίνδυνη η διαρκής  δυσφήμιση  των Ελλήνων έναντι των λοιπών Ευρωπαίων φορολογουμένων. Αναδεικνύει, αδίκως, πρόσχημα εναντίον μας. Η πελατειακή οργάνωση του κράτους έχει παγιώσει θεσμούς ελληνικής ευρεσιτεχνίας στην φορολογία.

Περί αυτού – αποκλειστικώς – πρόκειται (!!!).

ΙΙ. Η συνταγματική τάξη ισοδύναμης συμμετοχής στα δημόσια βάρη (άρθρ. 4 § 4 Σ.), πελατειακά, παραβιάζεται διαρκώς από τον ίδιο τον νομοθέτη. Όλες οι προβλέψεις για έξοδα παραστάσεων, για προνομιούχο φορολόγηση, φερ’ ειπείν βουλευτικών αποζημιώσεων, αλλά και για παροχές  σε είδος ως  π.χ.  χρήση αυτοκινήτων, γραφείων, ηλεκτρικού ρεύματος εργαζομένων στην ΔΕΗ, κ.ο.κ. συνιστούν αντισυνταγματικές διαφυγές που, εν τούτοις, πραΰνει ο κοινός νομοθέτης. Αλλ’ είναι, η πράυνση αντισυνταγματική, κατά κανόνα.

Εξ άλλου οι πολλοί από εκείνους που αρχικά  φαίνεται να διαφεύγουν τον φόρο δεν είναι, ούτε αυτοί, (διόλου μάλιστα !)  φοροφυγάδες. Η φοροδιαφυγή είναι μορφή εξαπάτησης. Προϋποθέτει, δηλαδή, παραπλάνηση της Αρχής ως προς την αλήθεια  του δηλούμενου. Αλλά η ελληνική Αρχή δεν παραπλανάται. Τελεί σε σχέση συμπαιγνίας προς τον πολίτη (!). Σε ουδεμία δήλωση δίδεται πίστη. Ακολουθεί – πάντα – έλεγχος αναμόρφωσής της (δήλωσης). Δεν εξαιρέθηκε της εξευτελιστικής διαδικασίας ούτε η δήλωση κληρονομίας του Ελ. Βενιζέλου. Περαιώθηκε “συμβιβαστικώς” κατά την Κατοχή (!) Ακόμη όποτε συγκυριακά σημειούται δυσκολία ατομικού ελέγχου, λαμβάνονται μέτρα συλλογικά. Όλες οι δηλώσεις (κατά τεκμήριο ψευδείς) υπάγονται σε περαιώσεις. Επαναφορολογούνται, δηλαδή, συμπληρωματικά. Οι ελάχιστοι που δηλώνουν ειλικρινώς, απ’ αρχής, ξαναπληρώνουν στον έλεγχο, ατομικό ή συλλογικό (!). Ουδεμία, ποτέ, δήλωση, έχει περαιωθεί ως ειλικρινής (!!!).

Στατιστικά: απεικονίζεται η χαμηλή (κατά συμπαιγνία) στάθμη των αρχικών δηλώσεων. Δεν απεικονίζεται, αντίστοιχα, εκεί, η απόδοση των συμπληρωματικών δηλώσεων. Ούτε, εκείνη, των περαιώσεων. Δεν απεικονίζεται, δηλαδή, η πραγματική τελική φορολόγηση. Συμπερασματικά, λοιπόν, (κατά παγκόσμια ιδιορρυθμία)  οι Έλληνες φορολογούνται τακτικώς κατά στάδια: δηλώσεων – ελέγχων – περαιώσεων. Είναι η  πολιτική αυτή βαθύτατα  ριζωμένη. Την επομένη της πτώσης  της δικτατορίας, για την απόλαυση της ανακτηθείσας ελευθερίας  κρίθηκε – απαραίτητη – η κατάργηση των περί φοροδιαφυγής κυρώσεων. Εισήχθη το ν.δ. 81/74 (!!!).

Οι φόροι τέλος – φύσει – εμπεριέχουν ανταποδοτικότητα. Όμως, η στάθμη της εδώ διαβίωσης  των πολιτών είναι πολύ χαμηλώτερη της των Ευρωπαίων. Άρα, ιστορικώς, οι Έλληνες  υπερφορολογούνται (!!!). Αίτημα της αναγεννητικής επανάστασης του 1909 υπήρξε (και) το “κάτω οι φόροι”.

ΙΙΙ. Της φορολογίας, ανθρωπίνως, προτάσσεται η επιβίωση. Και η μεσαία τάξη αδυνατεί, ήδη, να πληρώσει. Η στάση πληρωμών γενικεύεται. Ούτε το κράτος εξοφλεί, ούτε οι πολίτες πληρώνουν. Το χειρότερο: οι ευρωπαίοι βαθαίνουν (και εκείνοι) στην κρίση. Η προς την Ελλάδα βοήθεια γίνεται οδυνηρότερη. Αρχίζουν, πολλοί, επιχειρηματολογία διαφυγής. Ότι, δηλαδή, οι Έλληνες δεν πληρώνουν τους φόρους τους, άρα είναι αδιόρθωτοι, συνακόλουθα  και ανεπίδεκτοι ανόρθωσης (!!!). Υπήρξε χαρακτηριστική η κ. Lagarde στο Davos.

ΙV. Μαθηματικώς δεν είναι  “βιώσιμο” οιοδήποτε χρέος εφ’ όσον η οικονομία έχει αρνητική απόδοση. Η αρνητική απόδοση, δηλαδή, άγει σε αδυναμία εξυπηρέτησης οιασδήποτε οφειλής (!!!). Ο Δημοσιονομικός εκσυγχρονισμός προϋποθέτει φορολογικό εξορθολογισμό. Δηλαδή, μείωση της φοροεισπρακτικής δαπάνης, αντίστοιχα και αύξηση της αποδοτικότητας του φόρου. Η χρόνια μεταξύ κράτους και διοικουμένων συμπαιγνία έχει  αυλακώσει συνειδήσεις. Έχει εκθρέψει  διαφθορά. Δεν εκριζώνεται  (η συμπαιγνία) από της μιας στην επομένη. Διέξοδος  δοκιμασμένη (επιτυχώς) είναι μόνο η κατάργηση (ή για κάποια  χρόνια αναστολή) της προοδευτικής εν γένει, κατά δήλωση, φορολογίας και η αντικατάσταση της από φορολογία κατ’ αποκοπήν, δηλαδή  από τέλος επιτηδεύματος. Η σκέψη κινείται στην λογική των αντικειμενικών αξιών επί μεταβιβάσεων ακινήτων. Έτσι εκεί επήλθε κάθαρση, σε υπηρεσίες, πασιδήλως, εκτεταμένης διαφθοράς. Κατ’ αντιστοιχία οι πολίτες κατατάσσονται σε κατηγορίες. Αναλόγως καταβάλουν τέλος οικονομικής δράσης. Αυτό τους επιτρέπει, χωρίς άλλη επιβάρυνση, να επιδιώκουν την οικονομική τους ευδοκίμηση. Ν’ ανοίγουν δουλειές ν’ απασχολούν κόσμο. Το κράτος γνωρίζει τι εκ προοιμίου θα εισπράξει. Και το εισπράττει εύκολα και ανέξοδα. Οι πολυάνθρωποι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί, αμφίβολης εντιμότητας και αποτελεσματικότητας, περισσεύουν.

V. Η Ελλάς για να σωθεί, προεχόντως, έχει ανάγκη πρακτικότητας. Δηλαδή, του πλούτου της εμπειρίας, που παρέχει η επαγγελματική συναναστροφή με την καθημερινή ζωή.