Φορολογία αναπτυξιακή

Ι. Ο επίσημος εξορκισμός της φοροδιαφυγής συνιστά κορύφωση κρατικής υποκρισίας. Η αδιάστικτη, κατ΄άρθρ. 4 § 4 του Συντάγματος επιταγή ότι άπαντες οι Έλληνες – κατά δύναμη έκαστος – συμμετέχουν, εξ ίσου, στα δημόσια βάρη, αναδεικνύει μοναδικότητα. Ότι, δηλαδή, αποτελεί την βαναυσώτερα παραβιαζόμενη καταστατική Αρχή απ’ αυτόν τούτον τον Νομοθέτη (!!!). Πράγματι, όλες οι προβλέψεις  για έξοδα παραστάσεων, για προνομιούχο φορολόγηση βουλευτικών αποζημιώσεων, για αφορολόγητα επιδόματα, παντός είδους, από των κορυφαίων του κράτους  μέχρι του εσχάτου λειτουργού, δυναμιτίζουν την αρχή της ισότητας. Οι, δήθεν, κατ΄εξαίρεση φοροαπαλλαγές  αποδίδουν κανόνα. Όλες οι κοινωνικές τάξεις στο μέτρο της συνδικαλιστικής τους ισχύος, επιδιώκουν αντίστοιχες φοροαπαλλαγές.

Η πρόσφατη απόφαση μείωσης των εξόδων παράστασης  της πολιτικής ηγεσίας αποτελεί μέτρο επαινετό.  Δεν αρκεί, ωστόσο, προς μεταβολή της εικόνας. Μόλις το 2007 για να δικαιολογήσουμε άφθονη δανειοδότηση εξηγούσαμε, επισήμως, ως κράτος, ότι στην τήρηση των κριτηρίων του Maastricht (ως προς ύψος ελλείμματος και χρέους) πρέπει να συνεκτιμηθεί και η υποδόρια (μαύρη) ελληνική παραοικονομία (!).

ΙΙ. Αλλά και στην τυπικώς έκνομη φοροδιαφυγή δεσπόζουσα θέση κατέχει το κράτος, δια κορυφαίων λειτουργών. Επιβλητική η περίπτωση του τέως πρωθυπουργού, ο οποίος για να δικαιολογήσει φορολογικώς ό,τι το αναγκαίο προς τελείωση της  μονοκατοικίας που επιθυμούσε ζήτησε (και) από υπουργούς του (!) βεβαιώσεις ότι τον δάνεισαν. Ουδείς αισθάνθηκε την ανάγκη μιας δημόσιας απολογίας, μιας τυπικής, έστω, συγγνώμης, για την νοοτροπία που μας έφερε  στα βιούμενα χάλια. Γενικώτερα η φοροδιαφυγή είναι δομικό στοιχείο της φασίζουσας πελατειακής οργάνωσής μας. Η αποκατάσταση της δημοκρατίας κρίθηκε ελλιπής χωρίς επιδοκιμασία της φοροδιαφυγής. Την επ΄αύριο της πτώσης της αυταρχίας, δια του ν.δ. 81/74, καταργήθηκαν ποινικές κυρώσεις της φοροδιαφυγής. Χορηγήθηκε, αντιστοίχως, αμνηστία. Έκτοτε χιλιάδες τέτοιες “αμνηστίες”  έχουν θεσπισθεί.

ΙΙΙ. Εγγενή, εξ άλλου, βάση φοροδιαφυγής παρέχει (και) το στάδιο κεφαλαιοκρατικής ωρίμανσης της οικονομίας μας. Δεσπόζουσα παραμένει η οικογενειακή επιχείρηση. Εκεί η πώληση χωρίς έκδοση παραστατικού έχει αποκλειστικά φορολογική συνέπεια. Το “μαύρο” έσοδο είναι όφελος της οικογένειας. Αντίθετα, σ΄ωριμότερες οικονομίες εταιρικών – πολυμετοχικών σχημάτων, η άνευ παραστατικού πώληση συνιστά – αυτομάτως – και “κλοπή” του τιμήματος του ανεπισήμως πωληθέντος, εις βάρος συνεταίρων (!!!).

IV. Η κατάσταση εξελίσσεται δυσμενώς. Το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξάνει. Η πρόβλεψη για ισορρόπησή του, στο 120%, το 2020, αναθεωρείται. Η υπό συζήτηση αναλογία, προβλέπεται στο 136%. Η ελπίδα για 120% μετατίθεται, ήδη, στο 2023 (Εστία 29.10.). Επιτείνεται, άρα, η αφερεγγυότης μας. Πάμε, για τρίτο μνημονιακό στόχο. Ουδείς εχέφρων συνδυάζει επίταση επιδείνωσης, με συνεχή ροή δανείων (!!!). Εννοιολογικό στοιχείο του “δανείου” είναι η ικανότης αποπληρωμής. Ο,τι δηλαδή λείπει από την Ελλάδα. Ήδη το Δ.Ν.Τ. αρνείται εφ΄εξής χρηματοδότησή μας υπό την ενεστώσα πορεία του χρέους.

Τυπική αποβολή μας, εξ άλλου, από την Ευρωζώνη δεν προβλέπεται. Ούτε χρειάζεται. Αφ΄ης συμβεί να μη διαθέτουμε ευρώ, αυτομάτως, θα έχουμε τεθεί και εκτός της Ζώνης του.

V. Είναι αμέσως επιτακτική η ανάγκη να μειωθεί (και) το κόστος της φορολογικής λειτουργίας, αντιστοίχως δε ν΄αυξηθεί και η απόδοση του φόρου. Προς τούτο απαιτείται η κατάργηση της προοδευτικής εν γένει, κατά δήλωση, φορολογίας και η αντικατάσταση της από φορολογία κατ’ αποκοπήν, δηλαδή από τέλος επιτηδεύματος. Η σκέψη κινείται στην λογική των αντικειμενικών αξιών επί μεταβιβάσεων ακινήτων. Έτσι εκεί επήλθε κάθαρση, σε υπηρεσίες, πασιδήλως, εκτεταμένης διαφθοράς. Κατ’ αντιστοιχία οι πολίτες εντάσσονται σε κατηγορίες. Αναλόγως καταβάλουν τέλος οικονομικής δράσης. Αυτό τους επιτρέπει, χωρίς άλλη επιβάρυνση, να επιδιώκουν την οικονομική τους ευδοκίμηση. Ν΄ανοίγουν δουλειές, ν΄απασχολούν κόσμο. Το κράτος γνωρίζει τι εκ προοιμίου θα εισπράξει. Και το εισπράττει εύκολα και ανέξοδα. Οι πολυάνθρωποι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί, αμφίβολης εντιμότητας και αποτελεσματικότητας, περισσεύουν.

VI. Επί τέλους παγκοσμίως η αποφορολόγηση παράγει πλούτο. Και του πλούτου αυτού έχει ανάγκη η Ελλάς, σήμερα, για να σωθεί. Έτσι ελκύονται (εδώ) τα ευρώ, όχι με αόριστες ρηματικές διακοινώσεις, αναγόμενες σε ακαθόριστο, ούτως δε ή άλλως μακρινό μέλλον. Ακόμη περισσότερο και υπό ικετευτική επιδίωξη νέου μνημονιακού στόχου, μετά την αποτυχία και των δύο προηγουμένων.