Τευτονική πυγμή

Ι. Επίδειξη πυγμής, ενδογερμανικής, αποτέλεσε η – εξάωρη – επίσκεψη της κ. Merkel. Πλήρης αυτοπεποίθησης αγνόησε  μαζική της αποδοκιμασία. Σε ουδέν υποχώρησε. Βεβαίωσε, με την ακαμψία της, τον καλούμενο στις κάλπες Γερμανό ότι τα συμφέροντά του βρίσκονται σε χέρια στιβαρά. Αντιστοίχως, επομένως, για τους Έλληνες το μήνυμα είναι ότι του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι θα μετέχουν στο μέτρο που, πραγματικά, το δύνανται.

ΙΙ. Τον Μάιο 1980 ενταχθήκαμε στην τότε ΕΟΚ ως χώρα, κυρίως, γεωργο-κτηνοτροφική. Διαθέταμε, επίσης, ελαφρά βιομηχανία επεξεργασίας, μάλιστα, ημεδαπής παραγωγής: λάδι, σταφίδα, τσιγάρα κλπ., όπως και βιομηχανίες έντασης εργασίας, κατ΄εξοχήν, νηματουργίες. Από των μέσων του 60 είχε, επιτυχώς, προστεθεί και η τουριστική δραστηριότης. Η οικονομία μας ήταν, γενικώς, υγιής χωρίς σοβαρές δανειακές υποχρεώσεις. Είχε εξ άλλου διευρωπαϊκώς προοπτικές εκσυγχρονισμού και διεύρυνσης της ποικιλότητάς της. Τον ευρωπαϊκό ορίζοντα λυσσωδώς αντιπολιτεύθηκε ο Α. Παπανδρέου. Υπό το σύνθημα “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το Ίδιο Συνδικάτο”, διώχθηκε του ΠΑΣΟΚ ο έκτοτε φιλοευρωπαίος Κ. Σημίτης (!!!).

ΙΙΙ. Οι κεϋνσιανές συνταγές είναι, φύσει, προσωρινής εμβέλειας. Αποβλέπουν – ιδίως – σε  αφετήρια πυροδότηση της οικονομικής λειτουργίας.  Είναι, κάπως, όπως το αυτοκίνητο πεσμένης μπαταρίας. Σπρωχνόμενο, παίρνει εμπρός. Έπειτα, αυτοφορτίζεται. Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ακραία δημαγωγός. Από το 1981 επιδόθηκε σε συστηματική δωροδοκία συνολικά του εκλογικού σώματος. Την εικόνα υπογραμμίζει ο Θ. Πάγκαλος στο “Μαζί τα φάγαμε”. Αποκαλύπτει, ήδη, από εισαγωγής, την απαθλίωση της πολιτικής δια των μαζικών διορισμών, δια της εξαγοράς, δηλαδή, ψηφοφόρων (!!!). Κατά παραμόρφωση των δογμάτων του Keynes, ο Α. Παπανδρέου, αύξησε κατακόρυφα την αμοιβή της μισθωτής εργασίας. Υπετίθετο ότι η αύξηση των αμοιβών θα τόνωνε την ζήτηση. Συνακόλουθα δε πως  θ΄αυξανόταν και η  ημεδαπή κατανάλωση, άρα και παραγωγή. Ουδέν συνέβη. Η οικονομία  ήταν, πλέον, εξωστρεφής, ως, ήδη, τμήμα της ευρωπαϊκής. Ετσι οι αυξημένες αποδοχές διόγκωσαν εισαγωγές. Εξαγάγαμε, δηλαδή, μαζικά τμήματα του εθνικού πλούτου. Αντιστοίχως, λοιπόν, καταστράφηκε η μεταποίηση, ακριβώς ως εκ της απότομης  αύξησης του εργατικού κόστους.

Η καταστροφή δεν φρονιμάτισε. Ο λαϊκισμός έγινε βίωμα. Ομαδικά διευρύνθηκαν οι προσλήψεις στο δημόσιο. Παράλληλα, άκριτα, άρχισαν ν΄αυξάνονται οι  μονάδες τριτοβάθμιας  εκπαίδευσης.  Διαθέτουμε σαράντα πανεπιστήμια και πεντακόσιες  ανώτατες σχολές.  Το βαριά ελλειμματικό δημόσιο χρηματοδοτεί οργανισμούς παραγωγής χιλιάδων πτυχιούχων – ανέργων (!!!).

IV. Η συνολικά στρεβλή εξέλιξη έχει εξουθενώσει τις παραγωγικές μας υποδομές. Στερούμεθα, ουσιαστικά, βιομηχανίας. Εχει ομοίως εγκαταλειφθεί η ύπαιθρος.

V. Η μαζική αποχώρηση επιβλητικών διεθνών επιχειρήσεων (Crédit Agricole, αλλά και Shell και Β.Ρ. και ΒΝΡ, Amex κ.ο.κ.) μάλιστα (και) με ζημιές μεγάλες, εκπέμπει προειδοποίηση φοβερή. Οι οργανισμοί αυτοί, δια των υψηλής περιωπής αναλυτών τους, δεν διακρίνουν εδώ συνθήκες ικανές έστω, προς ισοφάριση. Φεύγουν, ώστε ν΄αποφύγουν τα χειρότερα.

Και (οι επιχειρήσεις αυτές) δεν αποφαίνονται ανεξόδως. Κατεβάζοντας εδώ ρολά λογιστικοποιούν ζημίες. Οι αποφάσεις τους, επομένως, πρέπει να λαμβάνονται, σοβαρότατα υπ΄όψη. Άλλωστε, πλέον, και οι ανέξοδα δηλούντες πολιτικοί ομοφώνως καταλήγουν στην ανάγκη τήρησης, των δεσμεύσεών μας. Ζήτημα, όμως, είναι ότι υπό την ενεστώσα δομή του κράτους η τήρηση των δεσμεύσεων είναι αδύνατη. Ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ υψώθηκε στο 180%. Και μετά δύο μνημόνια έχουμε υποσχεθεί μείωση του λόγου αυτού πολύ πιο κάτω (!!).

VΙ. Ο,τι έχει στραβώσει,  ξεστραβώνει μόνον με  αντίθετη κίνηση. Ανάπτυξη σημαίνει αξιοποίηση υποδομών. Χωρίς υποδομές είναι αδιανόητη η ανάπτυξη (!!!).

Επιβάλλεται, άρα, (αμέσως τώρα) οι υπεράριθμοι του δημοσίου  αλλά και οι άνεργοι πτυχιούχοι να επανέλθουν στην ύπαιθρο και την μεταποίηση. Ετσι θα ξαναδημιουργηθούν υποδομές. Αυτές, αποκλειστικά, σήμερα, θ΄αναδείξουν  αντικείμενο ανάπτυξης.

Εάν αυτό, σύντομα, δεν συμβεί, μοιραίως θ΄αποχωρήσουμε – πάντως – της Ευρωζώνης. Ουδείς θα μας διώξει. Αυτό δεν προβλέπεται. Αλλ΄ούτε και χρειάζεται. Ήδη το ΔΝΤ, ως εκ της ποσοστιαίας επιδείνωσης του δημόσιου χρέους, αρνείται κάθε περαιτέρω χρηματοδότηση. Από τον “Mηχανισμό Ευρωπαϊκής Σταθερότητας –  MES” εξαιρούνται οι ελληνικές τράπεζες. Είναι φανερό ότι η βοήθεια έχει όρια. Έπειτα, αυτομάτως, θα βρεθούμε χωρίς ευρώ. Συνεπώς και εκτός της Ζώνης του.