Πρωτείον ασυναρτησίας

Ι. Εστία 2.10.12: …«… Δυσανάλογα υψηλές οι τιμές στην Ελλάδα …»…, …«… η χώρα μας είναι η πιο ακριβή σε γαλακτοκομικά με αποκλίσεις που υπερβαίνουν τον μέσο όρο της ΕΕ κατά 31,5% …»… (!!!). Παταγώδης, άρα, η αποτυχία των μέτρων της από ετών λιτότητας. Ατολμία εξοβελισμού βασικού αιτίου της λαϊκής δυστυχίας.

Το κόστος εισιτηρίου διάπλου του Σαρωνικού εμπεριέχει κρατήσεις υπέρ τέως λεμβούχων, λιμενικών ταμείων και πάντως επιβαρύνσεις υπέρ τρίτων. Το κόστος κατάρτισης συμβολαίου βαρύνεται με κρατήσεις υπέρ ταμείου προνοίας. Το κόστος εξόφλησης λογαριασμού ΔΕΗ εμπεριέχει κρατήσεις υπέρ ΕΡΤ. Οι παραγωγοί αδυνατούν δι΄ιδίων μέσων να μεταφέρουν στην αγορά Αθηνών προϊόντα. Ο δικηγόρος αδυνατεί να παραστεί ενώπιον δικαστηρίου άνευ καταβολής σειράς κρατήσεων υπέρ τρίτων. Η είσοδος πετρελαίου προς εμπορία είναι, υποτίθεται, ελεύθερη. Σειρά, όμως, διοικητικών καθορισμών ανάγει την εκμετάλλευση μονοπωλιακή κ.ο.κ.

Χαρακτηριστική η περίπτωση του ίδιου του κράτους. Εάν, καθ΄υπόθεση, γίνει δεκτό: ότι δεν υπήρξε πελατειακά – υδροκεφαλικό, ότι ανταποκρίνονταν, (φερ΄ειπείν) το 2009, σ΄υπαρκτές ανάγκες στελέχωσης, σήμερα (υπό την δεδομένη καθίζηση του ΑΕΠ) έπρεπε – εκ τούτου και μόνον του λόγου – να έχει προσαρμοσθεί. Όμως, παρά πάσα οικονομική λογική, ο περιορισμός του τζίρου της δημόσιας λειτουργίας κρίνεται ότι δεν συνεφέλκεται (και) αντίστοιχη μείωση των εκείθεν μισθοδοτουμένων (!).

Συμπερασματικά: Η Ελληνική οικονομία αποτελεί διοικητικά διαρθρωμένο μηχανισμό σοβιετικού τύπου. Αποστρέφεται τον ανταγωνισμό. Άρα είναι απροσάρμοστη στις αγορές. Έτσι, όμως, αντιστοίχως, αυξάνει η κοινωνική πίεση, ήδη, σε πρόθυρα έκρηξης. Υπό ανάλογη εσωτερική αποσάρθρωση κατέρρευσε (και) η Σοβ. Ένωση (1989).

ΙΙ. Η αποτυχία της «μνημονιακής» πολιτικής σημαίνει, κατ’ αποτέλεσμα, μετακύλιση του κόστους των ελληνικών αγκυλώσεων στους εταίρους μας.

Αξιώνουμε να  συνεχίσουν να χρηματοδοτούν  ό,τι κράτος έχουμε (!!!).

Συνακόλουθα,  ατυχέστατη υπήρξε  η δήλωση  του  υπουργού Δικαιοσύνης  (Εστία 4 τρέχ.)  ότι …«… οι δανειστές  μας  έχουν  πιάσει από τον λαιμό …»… Ο Υπουργός,  εξ απροσεξίας,   έσπειρε  οργή εθνικο-σοσιαλιστική. Υπήρξε ανακριβής. Παρέλειψε ότι το 2010 ο κ. Γ.Α. Παπανδρέου διαπιστώνοντας τραγική έλλειψη ρευστότητας, κατέφυγε στον Καντάφη, κυρίαρχο εισέτι της Λιβύης. Στην τότε ειδησεογραφία αποδίδονται φιλοφρονήσεις. Οτι ο Ανδρ. Παπανδρέου πρώτος τίμησε την δημοκρατία (!) της Τζαμαχιρίας. Χρήματα, όμως, δεν είδαμε. Μηδενική επιτυχία είχε το διάβημα έναντι Πούτιν, ομοίως (και) έναντι της κομμουνιστικής (!) Κίνας.

Έκριναν, όλοι, την οικονομία μας τελειωμένη.

Προ φάσματος άναρχης κατάρρευσης, αποκλειστικά, οι Ευρωπαίοι ανταποκρίθηκαν. Σεμνύνεται, ο Υπουργός, για αριστερή του καταγωγή. Γνωρίζει, λοιπόν, τι σημαίνει αλληλεγγύη.

Στα χρόνια της ευμάρειας δεν υπήρξαμε αλληλέγγυοι των Ευρωπαίων, μάλιστα των βορείων. Αφήναμε εκείνους να δουλεύουν σκληρά και να παράγουν πλούτο. Εμείς, αντιθέτως, με τα χαμηλά επιτόκια που η εργατικότητα εκείνων (μας) εξασφάλιζε, χρηματοδοτούσαμε επίπεδο ζωής άνω των δυνάμεών μας. Σήμερα, όμως, ζητούμε φερ΄ειπείν (και) από τον Γερμανό ευκαιριακά απασχολούμενο, που μετέρχεται και δύο και τρεις “μικροδουλίτσες” για (ίσως) 700 € μηνιαίως, να συμβάλει (!) στην οικονομική μας ενίσχυση. Αλλ΄αφού εμείς δεν υπήρξαμε αλληλέγγυοι προς αυτούς στην εξοικονόμηση, δεν συντρέχει (και εντεύθεν) αλληλεγγύη εκείνων, μάλιστα στην περιστολή συνεπειών της ασωτίας μας (!).

Σχολιαστές προχείρως γενικεύοντας, υπάγουν την περίπτωσή μας στην όλη παθογονία του “Νότου”. Παραλείπουν, όμως, την ημέτερη ιδιαιτερότητα. Ότι, δηλαδή, εξ όλου του Νότου η Ελλάς, μόνον, έπαυσε να πληρώνει. Κήρυξε πτώχευση. Εξώσθηκε από τις αγορές. Εκεί, ίσως, επιστρέψει περί το 2030. Άρα, υπάρχει: Νότος και Νότος.

ΙΙΙ. Στην επιφανειακή προσέγγιση, του Υπουργού, φαίνεται να κινήθηκε, στο Παρίσι, και ο Πρωθυπουργός, αν η δήλωσή του ορθά αποδόθηκε. Η Καθημερινή της 5 τρέχοντος προβάλει …«… Σαμαράς: Μια Grexit θα διέλυε την Ελλάδα και την Ευρωζώνη …»… Επισείεται, δηλαδή, ανάγκη των ευρωπαίων να συνεχίσουν να πληρώνουν ώστε να μην αυτοπυρποληθούν μεθ’ ημών. Δεν πρόκειται περί αυτού. Έχουμε ήδη αποκοπεί της ενιαίας αγοράς. Οι κεφαλαιούχοι που ήλθαν ως επενδυτές, εγκατέλειψαν, ως δρομείς (Credit Agricol, αλλά και Shell και Β.Ρ. και ΒΝΡ, Amex) κ.ο.κ. Αρα, τελικά, η (και) ονομαστική μας απότμιση, ισοδυναμεί προς ό,τι στην Ευρωζώνη οφείλουμε. Αυτό, δηλαδή, που κατά το Δ.Ν.Τ., ούτως ή άλλως, ουδέποτε θα εξοφλήσουμε.

Εάν, εν τούτοις, η απειλή αυτοπυρπόλησης είχε έρεισμα, θα έπρεπε να έχουμε ακολουθήσει τον κ. Τσίπρα. Αυτός, αρχήθεν, υποστηρίζει ότι οι Ευρωπαίοι δεν τολμούν να μας γκρεμίσουν, και ότι  υπ’ αυτή την εκδοχή, κακώς επιστρέφουμε (και) δανεικά.

Τελικό συμπέρασμα: Πρωτείο ασυναρτησίας αποπνέει η πολιτική του τόπου. Ζούμε σ’ εποχή αμιγούς γραικυλισμού.