Καταστροφική η επιμήκυνση

Ι. Η επιμήκυνση της προθεσμίας, μερικής έστω, προσαρμογής στις δημοσιονομικές υπαγορεύσεις της συνθήκης του Maastricht απειλεί την πλήρη αποκοπή μας από την Ευρωζώνη, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έρχεται, έτσι, η επιμήκυνση αυτή και σε ευθεία αντίθεση προς την βασική προεκλογική επαγγελία της Ν.Δ. για την διατήρηση της θέσης μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Ορθότατα,  ο κ. Σαμαράς,  δίδων το στίγμα της  κυβερνητικής του πορείας στην βουλή, τόνισε ότι κάθε προσπάθεια οικονομικής  σταθεροποίησης, γκρεμίζεται όταν αμφισβητείται η παραμονή μας στο €. Ουδείς, πράγματι, επενδύει νόμισμα γερμανόφρακτο για να εισπράξει  γραφικές δραχμές.

ΙΙ. Αν όλα εξελίσσονταν κατά πρόβλεψη, βάσει του β΄ μνημονίου  ο λόγος δημοσίου χρέους προς ΑΕΠ θα ισορροπούσε στο 120,5% έως το 2020, έτσι και Handhesblatt  (Εστία 17.9.).  Ηδη το άκρως κρίσιμο: Μόνον αφ΄ότου η χώρα πείσει ότι το χρέος είναι “βιώσιμο”, θα μπορέσει να επιστρέψει στις αγορές προς αυτοχρηματοδότηση. Για να καταστεί σαφής ο βαθμός παθογονίας μας: Κατά Maastricht ο επιτρεπτός  λόγος χρέους προς ΑΕΠ είναι μόνον έως 60%. Η συνθήκη κυρώθηκε προ εικοσαετίας. Κατ΄άρθρ. 28 § 1 Συντάγματος, ενταχθείσα νομοθετικώς στο ημεδαπό δίκαιο, απέκτησε (και) συνταγματική περιωπή. Εν συνεχεία, …. ουδέποτε εφαρμόσθηκε (!!!). Μύρια τεχνάσματα επιστρατεύσαμε ώστε ν΄αποφύγουμε συμμόρφωσή μας.

ΙΙΙ. Κατά την διατύπωση  του αιτήματος επιμήκυνσης διέλαθε της προσοχής ζήτημα κεφαλαιώδες. Ότι, δηλαδή, μοναδικός κριτής της δυνατότητας  αυτοχρηματοδότησής μας σε  € είναι: οι αγορές.  Εάν  οι τελευταίες δανείζουν € προς επιτόκιο (ετήσιο) κάτω του 5% επιβιώνουμε στην Ευρωζώνη. Παύει η αμφισβήτηση. Τότε και κεφάλαια, δυνατόν, να αναμένονται. Άρα επιτακτικό συμφέρον μας είναι ταχύτατη ολοκλήρωση των μνημονιακών διαδικασιών και η επιστροφή στις αγορές, με την ελπίδα ότι δεν θ΄απορριφθούμε ως αναξιόπιστοι.

IV. Η Ελλάς αφ΄ότου κήρυξε πτώχευση – selective default – δεν μετέχει της λειτουργίας της Ενιαίας Αγοράς. Της ελεύθερης, δηλαδή, κυκλοφορίας: κεφαλαίου, εμπορευμάτων, προσώπων και υπηρεσιών. Ουδείς την εμπιστεύεται. Ουδείς την πιστώνει. Κατ΄ακρίβεια, με αφετηρία την χώρα μας σημειούται φυγή παντός δυνάμενου, ομογενούς ή ξένου. Η ιδιότητά μας, ως μέλους της Ευρωζώνης, είναι αποκλειστικά “ονομαστική”. Ισορροπούμε εκεί, προς το παρόν, διότι οι Ευρωπαίοι, για εσωτερικούς τους λόγους, δεν είναι έτοιμοι προς αναθεώρηση των συνθηκών που διέπουν την Ζώνη. Έτσι, στο κλίμα αναμονής, αναφορικά (και) προς την χώρα μας, πιθανότατα θα μας παράσχουν προθεσμία.

Αλλ΄υπό νέα  προθεσμία, θ΄αναβληθεί και η κρίσιμη προσπάθεια επιστροφής στις αγορές για, περίπου, το 2030. Αρα θα παραταθεί η εκκρεμότης. Θα εξακολουθήσει ν΄αμφισβητείται η παραμονή μας στο €. Δεν θ΄αποκαθίσταται  εμπιστοσύνη. Δεν θα έρχονται, εδώ, κεφάλαια παγίων επενδύσεων. Ούτως ή άλλως, ο δεσμός μας  με την ευρωπαϊκή οικογένεια θ΄ατροφήσει, έτσι, μέχρι μαρασμού. Τόσο περισσότερο που αυστηροποιούνται ιδιαιτέρως οι δημοσιονομικές δεσμεύσεις παραμονής (οιουδήποτε κράτους), στην Ευρωζώνη.

Ήδη ο γαλλογερμανικός άξων συμφώνησε το κριτήριο ανοχής των ελλειμμάτων παντός ετησίου προϋπολογισμού, του Maastricht,   από 3%, επί του ΑΕΠ., να περιοριστεί σε 0,5% (!). Δηλαδή σε όριο έξι φορές αυστηρότερο (0,5% Χ 6 = 3%). Γιγάντιες  προσπάθειες θ΄απαιτηθούν για το 0,5%. Αμφίβολο, όμως, είναι εάν, ως λαός, έχουμε την αναγκαία ψυχραιμία ώστε ν΄αντιληφθούμε το ζήτημα. Ακόμη περισσότερο είναι αβέβαιο εάν  είμεθα, αληθινά, αποφασισμένοι να υπαχθούμε σε τόσο αυστηρή ρύθμιση. Επί τέλους, η επιμήκυνση χρόνου εξόφλησης  εντόκου δανείου ισοδυναμεί με νέο έντοκο δανεισμό. Κινείται, άρα, στην λογική των διαρκών μη επενδυτικών χρεών που μας έφεραν στην σημερινή δυστυχία.

V. Η επιμήκυνση, συμπερασματικά, θα σημάνει και τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου. Η κυβέρνηση, οφείλει επί τέλους, να ξεκαθαρίσει προς τον ελληνικό λαό το εξής απλό. Ότι, δηλαδή, εάν θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρώπη (μάλιστα και στην Ευρωζώνη) ώστε ν΄αποφύγουμε ό,τι οι Κύπριοι υφίστανται από τους Τούρκους, υποχρεούμεθα, έστω, τώρα, οδυνηρώς, να υποβληθούμε στις προσαρμογές που επί χρόνια αποφεύγαμε, κοροϊδεύοντας τους πάντες. Το πρόσφατο βιβλίο του κ. Πάγκαλου “Μαζί τα φάγαμε” αποτελεί κρίσιμη μαρτυρία εκ των έσω.