Ενιαίο νόμισμα και Ελλάς

Ι. Αν ο κ. Junker είχε δεχθεί τον κ. Τσίπρα έπρεπε επισήμως να καταγραφεί και αρμοδίως να δηλοποιηθεί ότι: ο Αρχηγός της Αντιπολίτευσης, ο πλειοψηφών στους δημοσίους υπαλλήλους, ο κατευθύνων αυτούς, αποκρούει, ως στραγγαλιστικό για τον λαό, ό,τι αποδέχεται το τρικομματικό σχήμα.

Η άρνηση, λοιπόν, υπήρξε ελιγμός. Όχι σήμερα ρήξη με κ. Τσίπρα (και) ΚΚΕ, ή και με την Ελλάδα. Ακόμη δεν έχει επιτευχθεί εξισορρόπηση του όλου ευρωχρέους.

Σε πλήρη συντονισμό, απολύτως αναβλητικοί υπήρξαν και οι κ.κ. Merkel και Holland. Ουδέν υποσχέθηκαν. Ουδέν απέκλεισαν. Θα δώσουν τελική απάντηση μετά τον τεχνοοικονομικό έλεγχο της Τρόικα. Προφανώς μετά τις εκλογές των ΗΠΑ. Επιβεβαίωσαν, εν τούτοις, το απαράβατο. Ότι στην Ευρωζώνη δεν έχουν θέση όσοι δαπανούν περισσότερα απ’ όσα παράγουν. Ζήτημα, ήδη, είναι εάν ετούτο  το αυτονόητο είμαστε σε θέση να το τηρήσουμε, μάλιστα στο  πλαίσιο της ευρω-οικονομίας.

ΙΙ. Κάθε νόμισμα, διεθνές μάλιστα, παριστά ωρισμένη αξία. Ομοίως και το “€”. Συνεπώς για να έχει, η Ελλάς, σ’ αυτό συμμετοχή πρέπει να έχει  και κάποια συμβολή στην διαμόρφωση της αξίας του.

Η ασκηθείσα οικονομική πολιτική υπήρξε ευθέως καταδολιευτική του €. Η μείωση της ανταγωνιστικότητάς μας, οδηγούσε, ανέκαθεν, σε αντίστοιχη μείωση του εθνικού μας προϊόντος. Συνακόλουθα (και) σε διαρκή μείωση της ελληνικής συμβολής  στο προϊόν της Ευρωζώνης. Επί χρόνια συρρικνώναμε κάθε παραγωγική δράση. Παραδοσιακά γεωργική χώρα, εισάγουμε ακόμη (!) γεωργικά προϊόντα, έναντι δανεικών ευρώ (!!!). Χρηματοδοτούσαμε, επί έτη,  καταναλωτικές δαπάνες με δάνεια. Τελικώς τ΄αφήσαμε – και – απλήρωτα.

Η συμπεριφορά της Ουγκάντα  υπήρξε φιλικώτερη προς το €. Ουδέποτε συνέβαλε  στην αξία του. Ουδέποτε, όμως, προσέβαλε την αξιοπιστία του. Ούτε ζήτησε και οτιδήποτε απ΄αυτό (!).

ΙΙΙ. Αίτημα προθεσμίας εκπλήρωσης όσων έπρεπε να έχουν γίνει πριν χρόνια, αποτελεί άρνηση πραγματικότητας. Της πραγματικότητας, δηλαδή, της εγκείμενης στο χρονίως  ανεκπλήρωτο.

Από του πρώτου μνημονίου, κατά Μάιο 2010, η Ελληνική Κυβέρνηση βεβαίωσε τις αγορές  ότι επανερχόμεθα, εκεί, το 2012. Εύκολα το είπε. Ευκολώτερα  το ξείπε (!!!).

IV. Δεν είναι, κυρίως εάν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωζώνη. Το “δύνασθαι” διερευνάται. Απομακρυνόμαστε ταχύτατα από τις αρχές πολιτισμού της Ευρωζώνης. Αποξενούμεθα. Η Ελλάς αδυνατεί να πληρώσεις τις υποχρεώσεις της. Καταφεύγει σε τεχνάσματα. Με εγκύκλιο του υπουργού Οικονομικών δεν καταβάλλονται επιδικασθείσες απαιτήσεις χωρίς εξασφάλιση του δημοσίου με τραπεζική εγγυητική επιστολή. Πρόκειται για καραγκιοζιλίκι, αδιανόητο για την Ευρωζώνη. Καθιερούται συμπεριφορά ανάξια κράτους ευρωπαϊκής περιωπής.  Οι Ελληνικές Τράπεζες αναμένουν νέα παράταση δημοσιοποίησης των εξαμηνιαίων (;) καταστάσεων. Νοούμε και εξάμηνα περισσοτέρων μηνών (!!!). Τα αποτελέσματά τους είναι αξιοθρήνητα, άρα, μη ανακοινώσιμα. Παρά ταύτα δέχονται καταθέσεις. Την επιστροφή των καταθέσεων εγγυάται το κράτος. Είναι, όμως, και αυτό πτωχευμένο (!!!). Οι Τράπεζές μας έγιναν απόβλητες του ευρωπαϊκού συστήματος. Ακόμη, αποτελούμε από ετών πλέον, την μόνη χώρα της ευρωζώνης που έχει αποκλεισθεί από τις χρηματαγορές. Πρόκειται και εδώ για ανωμαλία που δεν μονιμοποιείται. Αν δοθεί επιμήκυνση εκπλήρωσης  των μνημονίων, ίσως μας υποδεχθούν εκεί μετά το 2030 (!!!). Ασφαλώς, όμως, τότε δεν θ΄αποτελούμε χώρα της Ευρωζώνης.

V. Η κρίση του ευρωχρέους για λίγο ακόμη, κυρίως, ψυχολογικά συγκρατεί τους εταίρους μας. Διστάζουν, προς καιρόν, να διακόψουν την βοήθεια. Αλλά το κλίμα επιβαρύνεται. Κράτη και λαοί δυσφορούν. Σύντομα θ΄αποσαφηνισθεί ότι εάν πτωχεύσει το Idaho (Αϊντάχο) δεν συμπτωχεύουν και οι ΗΠΑ.

VI. Αοριστολογίες για αναπτύξεις αφηρημένες και μέτρα ισοδύναμα προς υπεσχημένα, αλλά μη τηρούμενα, ουδένα πλέον πείθουν.

Αυτά τα λέμε επί σχεδόν δυόμιση χρόνια. Χρειάζεται λογαριασμός ισοσκελισμένος του τι χρειαζόμαστε και τι είναι δυνατόν (και πόθεν) να το πορισθούμε. Και εάν ο λογαριασμός βγαίνει – οικονομικά και πολιτικά – έχει καλώς. Άλλως  δεν είμαστε  έτοιμοι για ένα νόμισμα  τόσο ακριβό όσο το ευρώ. Πάντως πρέπει να τεθεί τέρμα στην διαρκή αγωνία της επόμενης δόσης και στον εξευτελισμό της εξάρτησης από την ελεημοσύνη αυτή.