Πατριωτικός αυτοχειριασμός

Ι. Σημαντική η συμβολή της ελληνικής Δικαιοσύνης στην αποξένωσή μας από την Εν. Ευρώπη. Ειδησεογραφεί η Εστία της  30.6. ότι με ισχυρότατη πλειοψηφία το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο απεφάνθη ότι υπό παρούσες οικονομικές  συνθήκες ανατρέπονται  οι συνταγματικές εξασφαλίσεις ιδιωτικών συμφερόντων. Ετσι το δημόσιο επιβαρύνεται με τόκο υπερημερίας εξ 6%. (Αυτό αντί πολύ βαρύτερου για ιδιώτες). Δηλαδή, η πυρπόληση της περιουσίας του κράτους στον βωμό της  κομματικής κραιπάλης, μεταφέρεται – ως συνέπεια – στους ώμους των ιδιωτών, συνταξιούχων, ανέργων κλπ. (!!!).

Πρόσφατα δημοσιεύθηκε  απόφαση του ΣτΕ όπου έγινε, κατά πλειοψηφία, δεκτό ότι το δημόσιο δικαιούται να προβάλλει, κατά ιδιώτου, προς συμψηφισμό και μη ληξιπρόθεσμη απαίτηση. Ότι, αντίστοιχα, η μη ληξιπρόθεσμη οφειλή (του δικαιούχου) συνιστά περιουσία του, δεν απασχόλησε την πλειοψηφία. Συνακόλουθα ούτε (και) το ζήτημα της συνταγματικής προστασίας της περιουσίας αυτής, κατά παραπομπή, μάλιστα, ευρωπαϊκού κεκτημένου.

ΙΙ. Η πατριωτική θεώρηση του δικαίου δεν είναι πρωτοφανής. Περίπτωση κραυγαλέα αποτέλεσε η διάταξη άρθρ. 27 ν. 3185/03. Ορίζεται: “δεν ασκούνται ποινικές διώξεις κατά μελών δ.σ. Ολυμπιακής για χρέη προς το δημόσιο”. Δηλαδή την διαιώνιση της κομματικής κραιπάλης βάφτισαν, οι φαύλοι, πατριωτικό καθήκον υπέρ εθνικού αερομεταφορέα. Άρα θεμιτή η νομοθετική γελιοποίηση της νομιμότητας. Οι έννοιες ισότητας, κράτους δικαίου κλπ., πετάχτηκαν στα σκουπίδια (!!!). Γνωστό, όμως, το αποτέλεσμα. Η Ολυμπιακή δεν σώθηκε. Το διάδοχο σχήμα δοκιμάζεται. Για  παράνομες επιδοτήσεις η Ελλάς καταδικάσθηκε κατ’ επανάληψη. Παγιώσαμε στην Ευρώπη πεποίθηση ότι αποτελούμε τον παρία της, οικονομικώς και πολιτιστικώς.

ΙΙΙ. Ρητά η πρώτη απόφαση θεμελιώνεται στην ανέχεια του δημοσίου. Διέφυγε, έτσι, στους κρίναντες, ότι η Ελλάς από Μαϊου 2010 δεν αυτοχρηματοδοτείται σ΄ευρώ. Άρα, οργανικά, δεν ανήκει στην Ευρωζώνη. Διατηρείται εκεί, τεχνικά, με βοηθήματα. Επίσης ότι ως  εκ της αξιοθρήνητης  κατάστασής της,  μάλιστα και της λεηλασίας  των ομολογιούχων της, η Ελλάς δεν θα επιστρέψει στις αγορές, άρα ούτε θ’ ανακάμψει – πάντως – προ του 2025. Συνεπώς, κρίθηκε, ότι η Ελλάς,  για απροσδιόριστο αριθμό πολλών ετών θα τελεί υπό ειδικές  συνθήκες. Δεν θα είναι, λοιπόν, κράτος δικαίου. Έχει, επομένως, αρθεί η συνταγματική εξασφάλιση των εδώ επενδύσεων. Κίνδυνος ελλοχεύει για όσα πλοία έχουν, ακόμη, ελληνική σημαία. Όσοι, λοιπόν, γενναίοι και ικανοί επιθυμούν να σταδιοδρομήσουν, υπό συνθήκες δημοκρατικής ευταξίας, καλούνται να εγκαταλείψουν την χώρα.

Ο κ. Τσίπρας, εξ άλλου, που έρχεται ολοταχώς ως αρχηγός αυτών που θεωρούν εαυτούς κατατρεγμένους, δεν θα συναντήσει εμπόδια θεσμικά. Υπέρ του κ. Τσίπρα και της υπέρ-πατριωτικής  πολιτικής που ευαγγελίζεται, έχει ψηφίσει το Α.Ε.Δ.

IV. Δείγμα αδιάψευστο είναι η καταιγιστική αποεπένδυση. Διαρκούντος του Ιουνίου ανακοινώθηκε ότι αποσύρεται η Credit Agricole, ομοίως η Carrefour αλλά και η Société Générale. Η Ελλάκτωρ κλίνει θυγατρικές της. Η M.I.G. (διάδοχος της Ολυμπιακής) πουλά, εξ ανάγκης, 14 αεροσκάφη (της Ολυμπιακής).

Πριν μισέψει ο Ιούλιος, ολοκλήρωσε η Henkel την διαδικασία διαγραφής της Rilken από το χρηματιστήριο Αθηνών. Παράλληλα, χιλιάδες επιχειρήσεις είναι απλωμένες στα Βαλκάνια, χωρίς διάθεση επιστροφής. Ουδείς επιστρέφει ή επενδύει σε κράτος ειδικών συνθηκών. Σ΄ό,τι δεν αποτελεί κράτος δικαίου.

V. Ο εσωστρεφής αυτός προστατευτισμός, είναι (και) αναντίστοιχος προς την διατηρούμενη, ακόμη, γεωπολιτική μας πραγματικότητα. Τα διεθνή δικαστήρια όπου θα προσφύγουν αδικούμενοι ιδιώτες θα διευρύνουν, με τις κρίσεις τους, το πολιτιστικό χάσμα που μας χωρίζει από την Ευρώπη. Ακόμη επιβεβλημένη αναγορεύεται η άμεση έξοδος κεφαλαίων. Αναδεικνύεται, ολοκάθαρα, ο λόγος για τον οποίο, συνεκτιμώντας και την ναυτιλία, ο εκτός Ελλάδος πλούτος είναι πολύ περισσότερος από τον εντός. Και το χάσμα διευρύνεται.

VΙ. Για να επιδιωχθεί, με πιθανότητες, να σωθεί ό,τι είναι (αν είναι) δυνατόν ακόμη να σωθεί. Πρέπει, επί τέλους, κατάματα να δούμε ότι: Ο εξ επιφανών προγόνων ένοικος της πολυκατοικίας (Εν. Ευρώπης), όπου συνοικούν οι έγκριτοι της οικουμένης, βαρύνεται με απάτες εξακολουθητικές. Στην εκλεκτή ομήγυρη έγινε δεκτός με κίβδηλα  στοιχεία. Κατακλύζει τους συνοίκους με μασκαρεμένες επιδοτήσεις (Αγρότες,  Ολυμπιακή κλπ.).

Από τριετίας, σχεδόν, ο αναιδής αυτός ένοικος, δεν πληρώνει ούτε κοινόχρηστα. Ζει με βοηθήματα συνοίκων. Όμως τα βοηθήματα τελειώνουν. Αν δεν επιβιώσει ιδιοδυνάμως, θα φύγει κατ’ ανάγκην. Η όποια λοιπόν (έστω έμμεση) δικαστική συγκάλυψη του αμαρτωλού παρελθόντος, δεν αποτελεί παρά “πατριωτικό αυτοχειριασμό”. Τόσο μάλλον που εκτός Ευρώπης, εναντίον μας, καραδοκεί ο πανίσχυρος και επεκτατικός τουρκικός νέο-οθωμανισμός.