Υπό την απειλή του κ. Τσίπρα

Ι. Τα πράγματα οδηγούν σε μετεκλογική κυριαρχία του κ. Τσίπρα.  Εάν πρωτεύσει ο Σύριζα ο επικεφαλής του θα δεσπόζει των κυβερνητικών εξελίξεων.  Εάν όχι, οιοδήποτε σχήμα προκύψει, χωρίς συμμετοχή του, θα συνιστά:  “κυβέρνηση θερινών διακοπών”.  Ο κ. Τσίπρας θα του αρνηθεί δημοκρατική νομιμοποίηση. Και έχει προς τούτο αφορμή σπουδαία.  Ο εκλογικός νόμος που με διαφορά χιλιοστού, χαρίζει μέχρι πενήντα (!) έδρες, στο πρώτο κόμμα, αντισυνταγματικά παραβιάζει την αρχή του ισοδύναμου των ψήφων.  Έτσι δε (και) αναβαθμίζει την μειοψηφία του λαού σε πλειοψηφία της βουλής.  Εκατοντάδες χιλιάδες λαού κάθε μέρα στους δρόμους θα συγκλονίζουν την χώρα.  Και η τότε διευρυνόμενη οικονομική δυσπραγία, θα συντείνει στην πύκνωση των τάξεων των διαδηλωτών.

ΙΙ.  Πληρώνουμε αμαρτίες ετών.  Η “Αλλαγή”  της 18 Οκτωβρίου 1981 εδραιώθηκε με πρωτοφανή κομματικοποίηση του κράτους.  Οι πρασινοφρουροί των κλαδικών και τοπικών οργανώσεων κυβερνούσαν.  Και, κυρίως, διόριζαν (!).  Εν ονόματι της Δημοκρατίας σφαγιάζονταν η ισοπολιτεία.  Άρα και το δημοκρατικό ήθος (!!!).

Τον φασισμό, αυτό, του Πασόκ, δεν απολάκτισε η ΝΔ.  Τον οικειοποιήθηκε.  Τον εργαλειοποίησε προς όφελός της.  Επί των ημερών της διοριζόντουσαν τα γαλάζια παιδιά.  Έτσι η “Αλλαγή”, εκείνη, κυβερνά, ήδη, 31 χρόνια.  Ως πράσινη είκοσι τρία και ως γαλανή οκτώ.

Από του 1970 οι μισθοδοτούμενοι του όλου δημόσιου τομέα έχουν εξαπλασιασθεί. Η απόδοση όμως του κράτους έχει υποπολλαπλασιασθεί.

Στόχος των μνημονίων και της εποπτείας της Τρόικα είναι, ουσιαστικά, η εξυγίανση της χώρας από αυτόν τον παρασιτισμό.  Έτσι και αλλιώς, από του σφαγιασμού των ομολογιούχων του ελληνικού δημοσίου, ουδείς μας δανείζει.  Οι ελληνικοί, πάλι, πόροι δεν επαρκούν για όλους τους μισθοδοτούμενους.  Οι βολεμένοι, εξ άλλου, αρνούνται ότι τα χρήματα για τα μηνιάτικά τους έχουν τελειώσει.   Εγκαταλείπουν τους προηγούμενους πάτρωνες.  Συνασπίζονται υπό τον κ. Τσίπρα.  Αυτός, ήδη, παριστά την νέα “Αλλαγή” που ενσκήπτει για την συντήρηση του παρασιτισμού της προηγούμενης.

ΙΙΙ. Η πυραυλική εκτίναξη του κ. Τσίπρα αιφνιδίασε τους αμέριμνους.  Οι δύο άλλοτε μονομάχοι παρουσίασαν προγράμματα κατώτερα των περιστάσεων.  Μηδενική είναι η αναφορά στην ανάγκη εξορθολογισμού του κράτους.  Κυριολεκτικά εξαντλούνται, οι μονομάχοι, σε υποσχέσεις διατήρησης θέσεων εργασίας.  Αλλά οι θέσεις αυτές, χωρίς παραγωγική υποδομή, είναι, αντίστοιχα, δένδρα χωρίς ρίζες (!!!).  Η οικονομία είναι ρυθμός – λογική.  Διδάσκει απαρέγκλιτα: ότι διατήρηση θέσεων εργασίας άνευ παραγωγικής ανάγκης, σημαίνει αύξηση κόστους.  Άρα μείωση ανταγωνιστικότητας. Και τελικώς, σημαίνει, περιθωριοποίηση.  Ό,τι δηλαδή, έχει υποστεί η Ελλάς που, κυρίως, από τις πολλές άχρηστες θέσεις εργασίας τέθηκε εκτός αγορών, και έγινε έρμαιο των πιστωτών της.

Η χώρα αδυνατεί να συνεχίσει το σημερινό “μπάχαλο” των μη παραγωγικώς μισθοδοτούμενων.  Λεφτά δεν υπάρχουν.  Άρα πρέπει, κυρίως, ν’ αποφασισθεί ανάπτυξη πρωτογενούς ή (και) μεταποιητικής υποδομής. Οπότε, όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουν, οι επίδοξοι κυβερνήτες, τι ακριβώς θα αναπτυχθεί στους τομείς αυτούς και πως.

Εξ άλλου, ίσως, εναλλακτικά, η χώρα δυνατόν να επιδιώξει  παροχή υψηλού επιπέδου υπηρεσιών προς διακίνηση αγαθών αλλού παραγομένων.  Να γίνει, δηλαδή, “Monaco του Αιγαίου”. Έτσι και κέντρο Ναυτιλιακό, Ασφαλιστικό, Τουριστικό και γενικώτερα εμπορικό.  Επίσης κέντρο φιλοσοφικού διαλογισμού κλπ.  Η τελευταία, όμως, εκδοχή προϋποθέτει δραστικό περιορισμό γραφειοκρατίας και φόρων.  Έτσι μόνο προσελκύονται κεφάλαια τέτοιας ανάπτυξης.

Η ώρα των αποφάσεων πέρασε, αλλά οι άλλοτε μονομάχοι ήσαν ανέτοιμοι.  Έτσι εισήλθαμε δυναμικά στον αστερισμό του κ. Τσίπρα.  Ας ελπίσουμε ότι θα λειτουργήσει ως πυρ καθαρτήριον.  Και ότι (και) – έπειτα – θα εξακολουθούμε να υπάρχουμε, ώστε, τότε, επί τέλους, να ανασυγκροτήσουμε την χώρα επί παραδοχών λογικής και σύνεσης.