Προοπτική δυσοίωση

Ι. Κατεδαφιστικά εκδηλώθηκε η οργή του λαού. Μέχρι του 1980 η οικονομία εξελίσσεται υγιώς παρ΄ότι τελεί  (ήδη από του 1974) υπό το σφυροκόπημα της “αλλαγής”. Η τελευταία επαγγέλλεται καθολική ανατροπή. Δι΄αυτής επιδιώκεται μετασχηματισμός της χώρας σε βιβλική “γη επαγγελίας”. Από 18.10.1981 πραγματοποιείται ο εκμαυλισμός των υποσχέσεων προς όλους για τα πάντα. Κοινός παρονομαστής: ο διαρκής ευδαιμονισμός χωρίς εργασία, με δανεικά. Αρχίζει η διάλυση. Μοιράζεται δημόσιο χρήμα που δεν υπάρχει.

II. Επέρχεται απότομα η αύξηση του κόστους παραγωγής. Συνεκδοχικά, κατά κύματα, πτωχεύουν οι παραγωγικές μονάδες. Ως ανάχωμα, ιδρύεται ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (Ο.Α.Ε.). Χρηματοδοτείται μ΄εκατομμύρια. Και επιφέρει μηδενικό αποτέλεσμα. Παραγνωρίζεται δόγμα του Ελ. Βενιζέλου. Ότι δηλαδή ο αστικός εκσυγχρονισμός μας επιδιώκεται, αποτελεσματικά, με την ανάπτυξη της μέσης τεχνικής παιδείας, όχι της ανώτατης. Αφρόνως, εδώ, ιδρύονται 499 τμήματα 24 πανεπιστημίων και 16 Τ.Ε.Ι (!!!). Παρέχονται (σωρηδόν) κακής ποιότητας διπλώματα σε ανεπάγγελτους πτυχιούχους. Αδειάζει η ύπαιθρος από γεωργούς γεμίζουν τα Εξάρχεια  από εξαθλιωμένους αναρχικούς. Εισάγουμε λεμόνια από τη Ν. Αμερική. Η πληθωρική  δανειοληψία τα είχε καταστήσει – ονομαστικώς – φθηνότερα απ΄εκείνα τα οποία θα μπορούσε να παραγάγει η Αργολίδα (!!!).

Τελικώς το κράτος, πτωχεύει διότι από του 2008 οι αγορές, πλέον, δεν μας δανείζουν.

ΙΙΙ. Εμπνευστής του ανορθολογισμού υπήρξε ο οικονομολόγος  Ανδρέας Παπανδρέου. Και υπό  την επιστημονική του υπόσταση ήδη από 12.10.85 επισήμαινε: …«… Δαπανάμε ως κοινωνία πιο πολύ απ΄όσο παράγουμε. Η κατάσταση αυτή μπορεί να συντηρηθεί μόνο με δανεισμό από εξωτερικό. Μακροχρόνια όμως το επίπεδο δανεισμού από το εξωτερικό δεν μπορεί να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα χωρίς σοβαρή μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και, τελικά, χωρίς την απώλεια της οικονομικής ανεξαρτησίας της …»…

Στην μάχη προς την επιστήμη, ο λαϊκισμός κυριάρχησε υπό το σύνθημα: “Τσοβόλα δώστα όλα”.

IV. Ο λαϊκισμός υπήρξε και κολλητικός. Η “γρήγορη αρπαχτή” κατέστη γενικώς αποδεκτή κοινωνική επιδίωξη. Δεν την απολάκτησε ούτε το άλλο κόμμα εξουσίας. Αρνείται (ακόμη και σήμερα) συνειδητά και καθ΄υποτροπή να εξορθολογίσει τον δημόσιο τομέα. Το κράτος της 30ετίας λειτούργησε ως εργαλείο διαχείρισης πελατειακών σχέσεων.

Η πανωλεθρία “έσκασε” μετά τις εκλογές του 2009.  Οριοθετείται, προεκλογικά από την διαβεβαίωση  “έχουμε χρήματα” και μετεκλογικά από εκείνη ότι “επιστρέφουμε στις αγορές το 2012”. Όσοι, δηλαδή, διαχειρίζονταν τα κρίσιμα, ή ψευδολογούσαν ή ήσαν ανίδεοι. Ούτως ή άλλως “πήραν τον τόπο στον λαιμό τους”.

Ο Γ. Α. Παπανδρέου πελάγωσε  στην ασυναρτησία της ανερμάτιστης πολιτικής του. Αναγκάσθηκε να παραδώσει (και παρέδωσε) την κατάχρεη χώρα στους πιστωτές της την 27.10.11. Ταυτόχρονα “πονηρεύθηκε” την μεταφορά των ευθυνών του στον λαό με δημοψήφισμα. Την απόφαση δέχθηκε το Πασόκ μ΄ενθουσιασμό, οι ξένοι, όμως, με τελεσίγραφο αποπομπής από την Ευρώπη. Ο πρωθυπουργός ουσιαστικά καθαιρέθηκε. Ο πατέρας του (πρωταθλητής στον κατήφορο της υπερχρέωσης) δικαιώθηκε πανηγυρικά, κατά την άνω πρόβλεψή του. Θυσιάσαμε την εθνική μας κυριαρχία στον βωμό πρόσκαιρης ευδαιμονίας (!!!).

Αντικαταστάτης ορκίσθηκε ο Λουκάς Παπαδήμος μέχρι τότε οικονομικός σύμβουλος του Α΄ Παπανδρέου, προηγουμένως και του Κ. Σημίτη. Γνώριζε την κατάσταση. Έδωσε δείγμα γραφής με δημοσίευμα σε Times και Βήμα (23.10.11). Η ουσία της πρότασης: Έμφαση στην ανάπτυξη. Ως πρωθυπουργός έπραξε, ακριβώς, τ΄αντίθετα. Επικεντρώθηκε, αποκλειστικά, στην λιτότητα. Συγκυβέρνησε με Πασόκ και ΝΔ. Άφησε συντρίμμια: Εθνικούς πόρους διαχειρίζονται, πλέον, ξένοι υπήκοοι. Οι αντικοινοβουλευτικές δυνάμεις έχουν γιγαντωθεί. Οι εσωτερικές αγορές (μεταφορών χερσαίων ή ναυτικών όπως επίσης και παροχής υπηρεσιών) δεν έχουν απελευθερωθεί. Οι τράπεζές μας ουσιαστικά είναι παγκοσμίως αναξιόχρεες. Σπανίζει απελπιστικά το ευρώ. Η εξαθλίωση του πληθυσμού διευρύνεται.

V. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, δια του λαϊκισμού τους, ανέδειξαν την αγανάκτηση που τα έπνιξε.

Οι εκλογές κατά το πολίτευμα αίρουν – αμαχήτως – τα  αδιέξοδα. Το τεκμήριο τσαλακώθηκε από την πραγματικότητα. Η άκριτη φιλοδοξία του κ. Τσίπρα να δώσει νέα διάσταση στην “Ευρωπαϊκή Αριστερά”, με μοχλό την Ελλάδα, θέτει υπό δοκιμασία την υπόσταση του κράτους.