Καταντήσαμε υποευρωπαίοι

Ι. Το παρόν “μνημόνιο” θα έχει την μοίρα του προηγούμενου. Αμφότερα, εκείνη του “Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) Ψωροκώσταινα”, λοιπόν, εν όψει.

Η Ελλάς απειλεί να κατακρεουργήσει τους ομολογιούχους της. Να κηρύξει εξοφλημένο ό,τι – εγκληματικά – δεν πληρώνει. Υποστηρίζει πως εξυγιαίνει την οικονομία. Αδικοπραγεί και οικτρά πλανάται. Επιφυλάσσει ανείπωτη συμφορά στον λαό μας. Η χώρα εξοστρακίζεται από τις αγορές. Οι μακρινοί απόγονοι αυτών που λαμπρά υποδεχθήκαμε ως επενδυτές και ήδη κλωτσάμε ως κερδοσκόπους, θα επιβάλλουν μέγιστο επασφάλιστρο για να ξαναπλησιάσουν την χώρα. Εάν υποτεθεί ότι αυτό συμβεί.

Οι προμηθευτές δεν πιστώνουν. Προβληματικές γίνονται οι εισαγωγές φαρμάκων, τροφίμων, καυσίμων, πολεμοφοδίων κ.ο.κ. Το κόστος χρηματοδότησης των μονάδων (που ακόμη λειτουργούν) γίνεται απαγορευτικό. Κεφάλαια δεν υπάρχουν. Ευρώ, εδώ, δεν παράγονται. Αυτοί που τα έχουν δεν  δανείζουν, πλέον, ούτε για τα στοιχειώδη.

ΙΙ. Πρωταγωνιστούμε (και) πάλι στην ύφεση – 5% (επί ΑΕΠ). Δεν αποδίδει η φορολογία, ούτε οι πλειστηριασμοί, ούτε οι φυλακίσεις. Η στενότης ρευστού είναι απελπιστική. Δεν νοούνται ούτε επενδύσεις ούτε αποκρατικοποιήσεις. Ουδείς κεφαλαιοδοτεί κράτος αναξιόπιστο, που αμφισβητείται ακόμη και το αν θα παραμείνει στο ευρώ.

Συντριπτικές, λοιπόν, οι πιθανότητες για λύση της δραχμής.

ΙΙΙ. Συμπίπτει προς την οικονομική αποξένωση και αντίστοιχη πολιτιστική. Η εκτέλεση του νέου  “μνημονίου” είναι εξωφρενική. Πόρους εθνικούς θα διαχειρίζονται ξένοι υπήκοοι (!!!). Τέτοια μεταχείριση η Ευρωζώνη επιφυλάσσει αποκλειστικά σ΄εμάς τους υπό διαμετακόμιση υποευρωπαίους. Τους κοροϊδέψαμε εξακολουθητικά. Κίβδηλους μας αποκαλούν και παπατζήδες. Πλήθος  τα φραστικά επεισόδια. Χαρακτηριστικό το των: Schauble – Παπούλια.

Αρνούνται όλοι κάθε ομοιότητα μ’ εμάς. Και οι χρεωμένοι (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) σε κάθε ευκαιρία τονίζουν “δεν είμαστε (και) Έλληνες”.

Δεν  ανταποκριθήκαμε σε αρχές  συνέπειας. Ενοχλήσαμε. Ήδη μας απωθούν.

Αντιευρωπαϊκά εθνικιστική είναι και η επίσημη Ελλάς. Υπουργοί, ακατάρτιστοι, αγνοούν την έννοια της ενιαίας αγοράς, της ελεύθερης, δηλαδή, κίνησης κεφαλαίων. Αγνοούν  και την έννοια  του ευρώ ως – φύσει – διεθνούς νομίσματος. Ανερμάτιστα ωρύονται εναντίον Ελλήνων που σώζουν πλούτο τους σ’ ευρωπαϊκές τράπεζες. Οι οργισμένες απειλές  συνιστούν: Αντικοινοτική δυσμενή μεταχείριση των λοιπών τραπεζών έναντι των ελληνικών (!!!). Όμοια  κρατούν επί αγοράς ακινήτων, φερ’ ειπείν, στο Λονδίνο. Οι όποιες φορολογικές εύνοιες κτήσης εδώ πρώτης (π.χ.) κατοικίας  ισχύουν απαράλλακτα για όλη την Εν. Ευρώπη (!!!).

Γραικυλισμός και υποκρισία η έρευνα στην Βουλή για μέλη της με καταθέσεις σε τράπεζες ευρωπαϊκές. Αυτό, δηλαδή, εκεί που έχουν εξυφανθεί, όλα τα σκάνδαλα της ατιμωρησίας των “μιζαδόρων” σε βάρος του λαού. Αρκεί να σκεφθεί κανείς απλώς τα εκατομμύρια της Siemens, όπως και το που πήγαν.

Εδώ που φθάσαμε δεν αντέχουμε τον ελεύθερο ανταγωνισμό στην κίνηση των κεφαλαίων. Αλλ’ ο περιορισμός της κίνησης αυτής παραβιάζει το “ευρωπαϊκό κεκτημένο”. Μας θέτει και τεχνικά εκτός Εν. Ευρώπης.

IV. Έρχονται εκλογές. Η “αριστερά” μόνη αντιπολίτευση στο σχήμα Παπαδήμου, διαρκώς, γιγαντώνεται. Η επόμενη Βουλή θα είναι η περισσότερο κομμουνιστοκρατούμενη από της εποχής των Soviet. Ο λαϊκισμός θα κυριαρχεί. Το ΠΑΜΕ θα διευθύνει. Το “μνημόνιο” θ’ απορριφθεί στο πεζοδρόμιο (!!!). Οι βορειοευρωπαίοι, κυρίως, θα ενοχοποιούνται, ως υπαίτιοι της δυστυχίας μας. Θα τους εμφανίζουν ως μικρούς Χίτλερ. Ο φανατισμός πάντα έχει ανάγκη στόχου. Ο κακός είναι, διαρκώς, απαραίτητος (J.P. Sartre).

V. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται τα χάλια μας. Αποθρασύνεται. Σε κοινοβουλευτική συζήτηση για την κυριαρχία του Αιγαίου, ο κ. Νταβούτογλου παρέκαμψε τις συνθήκες (Λωζάνης 1923 – Παρισίων 1947). Επιδιώκεται, είπε, λύση βάσει των αρχών “ευθυδικίας” (Εστία 22 τρέχ.). Διεκδικεί, άρα, σε βάρος μας.

VI. Γινόμαστε πάλι ψωροκώσταινα. Ευκαιρία αναζητείται για την οριστική μας αποκοπή από τον ευρωπαϊκό κορμό. Μας έχουν βαρεθεί (!!!).

Το κυρίαρχο σύνθημα της “αλλαγής”: “Εμπρός για μια Ελλάδα νέα” αναδιατυπώθηκε (από την ζωή): Για μια Ελλάδα κατάχρεη, ετοιμόρροπη, ταπεινωμένη και υποτελή. Ο λαϊκισμός και το αναίσχυντο (δι’ επιδοτήσεων) γλέντι έχει ιστορικό κόστος. Θέλοντας και μη το αποτίουμε, ήδη οδυνηρότατα.