Η χρεωκοπία του λαϊκισμού

Ι. Οι διεφθαρμένες δυνάμεις, συντριβόμενες, αμύνονται δια του εθνικιστικού λαϊκισμού (Ναζισμός, Φασισμός, Κομμουνισμός, Μπααθισμός – Ιράκ). Αυτό γίνεται ήδη στην Συρία, αλλά και εδώ.

Το σύστημα αρνείται ευρωπαϊκό οικονομικό έλεγχο. Επικαλείται αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας. Όμως, σήμερα,  το κράτος αποστρέφονται, κυρίως, οι υπήκοοί του. Οι καταθέτες αδειάζουν τις Τράπεζες. Οι ομολογιούχοι πικρά μετανοούν για την εμπιστοσύνη τους. Οι προμηθευτές αδυνατούν να εισπράξουν. Οι δικαστές για το λαβείν τους ασκούν αγωγές, ομοίως και οι τ. βουλευτές. Οι επιχειρήσεις μετεγκαθίστανται εκτός επικράτειας. Οι ικανοί φεύγουν κατά κύματα. Οι παραμεθόριοι ψωνίζουν εκτός συνόρων.

ΙΙ. Ο πρόεδρος Sarkosy επισήμως στις Βρυξέλλες την 27.10.11 κατήγγειλε την Ελλάδα ως λαθρεπιβάτιδα του ευρώ. Μας αποδίδει ένταξη βάσει στοιχείων κίβδηλων. Ο κ. Σημίτης απάντησε (“Monde” 15.11.). Δεν τόλμησε να ισχυρισθεί αληθή τα στοιχεία (!!!).

Καθ’ έξιν αποκαλυφθήκαμε τρωκτικά των κοινοτικών κονδυλίων. Επί χρόνια κοροϊδεύαμε και επιδοτούσαμε (δαπάναις των εταίρων μας) την “Ολυμπιακή”. Μασκαρεύαμε τις απαγορευμένες επιδοτήσεις των αγροτών σ’ αποζημιώσεις. Καταδικασθήκαμε, ως κράτος απατεών. Υποχρεωθήκαμε σ’ επιστροφή εκατοντάδων εκατομμυρίων.

ΙΙΙ. Μ’ όλον τούτο κυοφορείται νέα μας αιμοδοσία 230 δις. (!!!). Οικονομολόγοι εμπαθείς δολοφονούν την αριθμητική. Υποστηρίζουν ότι επέρχεται, έτσι, (και) ικανοποίηση πιστωτριών τραπεζών. Ετσι ακριβώς, όμως, εξοικονομείται το ισόποσο στο δημόσιο ταμείο (!!!). Συναφώς άλλοι προβάλλουν ότι η Γερμανία μας οφείλει εκ του δανείου και των γεγονότων της “Κατοχής”. Αλλά για να υφίστανται,  τέτοια απαίτησή μας πρέπει η Ελλάς να την επιδιώκει. Οι κατακτητές έφυγαν στις 12.10.44. Η κυβέρνησή μας εγκατεστάθη την 18.10. Έκτοτε διοίκησαν όλες οι αποχρώσεις. Συγκυβέρνησαν (και) οι κομμουνιστές  το φθινόπωρο του 1944, ομοίως και το καλοκαίρι του 1989. Έως τώρα ουδέποτε, η Ελλάς, υπό οιαδήποτε πολιτική έκφραση, επιδίωξε οιαδήποτε είσπραξη από την Γερμανία (!!!). Όσοι, λοιπόν, διαμαρτυρόμενοι απεικονίζουν την κα Merkel με χιτλερικά χαρακτηριστικά, αποδεικνύουν, τελικά, την αγραμματοσύνη τους.

IV. Άλλοι κουτοπόνηρα επιχειρηματολογούν ότι οι χώρες του σκληρού πυρήνα (Γερμανία, Ολλανδία, Φιλανδία) με την δημοσιονομική τους πειθαρχία σημειώνουν μεγάλες εξαγωγές. Συγκεντρώνουν, άρα, και αντίστοιχα συναλλαγματικά αποθέματα. Τελικά, αυξάνουν την ζήτηση του ευρώ και υψώνουν την αξία του. Ενώ, κατά την ίδια άποψη, αυτό δεν είναι συνολικά (για όλη την Εν. Ευρώπη) συμφέρον. Παραβλέπουν, όμως, ότι και εάν οι απόψεις αυτές είναι σωστές, η πραγματοποίησή τους προϋποθέτει μεταβολή των συνθηκών και δη εκείνης του Maastricht. Αλλά, τέτοια πρόταση δεν έχει, ακόμη υποβληθεί. Και, πάντως, μέχρι, τυχόν, μεταβολής οι υφιστάμενοι κανόνες ισχύουν. Άρα τα καθ’ υπέρβαση των ορίων ελλείμματα αποτελούν παραβατικότητα. Όμοια κρατούν και για τα ευρωομόλογα. Έκθεσμα ελπίζουν, δι’ αυτών, οι άσωτοι να εξοφλήσουν, δαπάναις, των προκομμένων (!).

Συναφώς γίνεται επίκληση αρχών αλληλεγγύης. Αλλ’ η αλληλεγγύη – ορθολογικώς – νοείται από τους ασυνεπείς προς τους συνεπείς. Ετσι οι πρώτοι θα διορθωθούν. Θα βελτιώσουν την προσφορά στην κοινή ευρωπαϊκή προσπάθεια. Σε, τυχόν, αντιστροφή, όλο το σύστημα διαλύεται. Όλοι θα γίνονται ασυνεπείς. Αυτονοήτως, έτσι, και εκθεμελιωτές της ευρωπαϊκής συνοχής (!!!). Εξαίρεση ιδρύει μόνον η περίπτωση ατυχήματος. Πανστρατιά επιβάλλεται, τότε,  προς αντιμετώπιση, φερ΄ειπείν, φυσικής καταστροφής. Όχι, άρα, στην δική μας  (περίπτωση) όπου η κλεψιά με χρέωση της “Ευρώπης”, έγινε τρόπος ζωής. Δεν γνωρίσαμε κατά την 30ετία περίοδο χωρίς σκάνδαλο “βλάβης” δημόσιας περιουσίας από αναίσχυντους (διαρκώς ατιμώρητους) πολιτικούς. Επίσης και μη διόγκωσης του δημόσιου τομέα, δια χαριστικών διορισμών κομματικών μισθοφόρων. Έναντι τέτοιας σπατάλης δεν νοείται, βεβαίως, αλληλεγγύη.

V. Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός εξαντλήθησαν. Εφ΄όσον η Ελλάς δεν θα παράγει ό,τι χρειάζεται, παγίως, θα είναι (οικονομικώς) αιχμάλωτη των κρατών που την συντηρούν, δια της δικής τους παραγωγής. Άστοχο, λοιπόν, το ρητορικό ερώτημα του κ. Παπούλια: “Ποιος είναι ο Σόϊμπλε. Ποιοι είναι οι Ολλανδοί, οι Φιλανδοί”. Τόσο περισσότερο, που σήμερα η Ελλάς, (θύμα του κακούργου πολιτικού της συστήματος) δυνατόν να σωθεί ακριβώς απ’ αυτούς που ο κ. Παπούλιας προσποιείται πως αγνοεί.