Ολέθριο το “κούρεμα”

Ι. Δύο τα απεριόριστα μεγέθη. Η έκταση του σύμπαντος και η ανοησία των ανθρώπων. Η διαχείριση του “Ελληνικού Δημοσίου Χρέους” επιβεβαιώνει το δεύτερο.

Κατά τη σύμβαση της Ρώμης (και) τα ενοχικά περιουσιακά δικαιώματα είναι αναπαλλοτρίωτα. Η διεθνής αυτή σύμβαση έχει κυρωθεί νομοθετικά (ν.δ. 53/74). Έτσι, κατ’ άρθρ. 28 § 1 Συντάγματος, έχει αυξημένη τυπική ισχύ (και) στην χώρα μας, όπως παγίως έκρινε ο Άρειος Πάγος (ΑΠ- Ολ.- 40/98, 705/01 και – Ολ.- 33/02).

Άρα οιαδήποτε αναγκαστική μείωση κυκλοφορούντων ομολόγων θα επιφέρει δικαστική αντίδραση των κομιστών τους. Μάλιστα καθ’ ενός, στον τόπο όπου υπέστη την ζημία.  Όλοι δε θα επιδιώξουν κατάσχεση του ελληνικού λαβείν εις χείρας της “τρόικα” (Ι.Μ.F. κοκ).

ΙΙ. Ανεξαρτήτως αυτού, τυχόν, νομοθετικός αναδρομικός εξαναγκασμός των ομολογιούχων ν’ αποδεχθούν ό,τι η πλειοψηφία του 75% εξ αυτών αποφασίσει, προσκόπτει και αλλού. Ομολογιούχος μας είναι, κυριώτατα, και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤΕ) μάλιστα – φαίνεται – με αξία περί τα 40-50 δις €.

Εάν δεν μετάσχει του ομίλου των ομολογιούχων είναι οιονεί αδύνατη η επίτευξη της αναγκαίας πλειοψηφίας.

Εάν, πάλι, μετάσχει στην συνέλευση θα υπόκειται και στο “κούρεμα”. Ετσι, όμως, θα υποστεί ζημία που θα πρέπει ν’ ανορθωθεί από τους μετόχους της (Γερμανία κυρίως). Αντιστοίχως, λοιπόν και το κόστος αρωγής μας ακριβαίνει. Σκέψη για μεταβίβαση από ΕΚΤΕ των ομολόγων αυτών στο “Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας”, ώστε το τελευταίο να υποστεί την ζημία αποτελεί καταστρατήγηση. Και δεν μεταβάλλει την ουσία. Η ζημία θα επέλθει (!).

Ακόμη μεταξύ των ομολογιούχων της Ελλάδας κυρίαρχη θέση κατέχουν τράπεζες (και ταμεία). Αλλά των τραπεζών προγραμματίζεται η αναχρηματοδότηση. Επομένως και ο τελικός μετριασμός των συνεπειών του “κουρέματος”. Ετσι, όμως, δεν μετέχουν υπό όρους ισότητος στην συνέλευση των λοιπών ομολογιούχων που δεν αναχρηματοδοτούνται (!!!). Εν, τούτοις, ουδεμία απόφαση  συλλογικού οργάνου είναι νόμιμη όταν λαμβάνεται μεταξύ προσώπων με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Δηλαδή, κατά παράβαση των αρχών της ισότητας.

ΙΙΙ. Περαιτέρω, η εκ των υστέρων θέσπιση όρων συλλογικής απομείωσης του ελληνικού χρέους θα είχε συνέπειες (και) για την Ιταλία. Της τελευταίας τα ομόλογα δεν διαλαμβάνουν, σήμερα, τέτοιες  προβλέψεις. Τυχόν αναδρομική θέσπισή τους, όμως, στην Ελλάδα, θα δημιουργούσε ανησυχίες και για το  ιταλικό χρέος, αντιστοίχως  και άνοδο επιτοκίων. Το χρέος αυτό, όμως, ανέρχεται σε 2,5 τρις (Καθηγ. Κριμπάς “Εστία” 4^ης τρέχ.). Ετσι, λοιπόν, η ελληνική διεθνής παρανομία θ’ αντιστρατευόταν την όλη προσπάθεια αναχαίτισης του εν γένει ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους (!!!).

IV. Άστοχη υπήρξε η ελληνική υπαναχώρηση από την συμφωνία του Ιουλίου 2011, είτε γιατί κρίθηκε – τελικά – ανεπαρκής είτε άλλως. Τότε (φαίνεται) ότι είχε εξασφαλισθεί συμφωνημένο “κούρεμα” περί το 33%. Ήδη το ποσοστό αυτό υπερδιπλασιάζεται σε 60-70% της αξίας τους. Οι πιστωτές αντιδρούν, ο εξαναγκασμός τους είναι –νόμω – ανέφικτος .

Τα περί κερδοσκόπων συνιστούν δημαγωγική ανοησία. Η Ελλάς καλείται να πληρώσει ό,τι οφείλει. Ουδέν € επί πλέον (!).

V. Η όλη διαχείριση του ζητήματος θυμίζει την ανάλογη δράση στον Ο.Α.Ε. Ιδρύθηκε προς ανασυγκρότηση των επιχειρήσεων που χαντάκωσε η “Αλλαγή”. Ο οργανισμός κόστισε δισεκατομμύρια. Ουδεμία έσωσε επιχείρηση.

VI. Η προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας υπήρξε βαρύ (ευρωπαϊκό) λάθος. Χρήματα διατέθηκαν πολλά. Ουδεμία οικονομική βελτίωση σημειώθηκε. Η αριστερά γιγαντώθηκε. Αν, αντιθέτως, είχαν δευτερογενώς αγορασθεί τα ελληνικά ομόλογα, η συνοχή της ευρωζώνης θα είχε εξασφαλισθεί. Η Ελλάς, τότε, εξουθενωμένη από την ανοησία των πολιτικών της, θα συνειδητοποιούσε την αξία της ευρωπαϊκής αρωγής. Θα την ζητούσε θερμά και θα ήταν συνεργάσιμη. Αλλά προσοχή: Για ό,τι καλό ουδέποτε είναι αργά (!!!).

VII. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Η λύση (η οριστική) είναι – ασφαλώς – μία: Είναι η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας. Ετσι, ώστε, η λειτουργία του μηχανισμού που λέγεται Ελλάς να παράγει τόσα € όσα χρειάζονται οι Έλληνες, προκειμένου να ζουν αξιοπρεπώς.

Αλλά για την μοναδική αυτή λύση απαιτείται προηγουμένως εκθεμελίωση του αλητήριου κομματικού κράτους που για λίγες χιλιάδες € φυλακίζει οφειλέτες του, όμως, ταυτόχρονα, το ίδιο, κακουργεί διεθνώς για να οικειοποιηθεί εκατοντάδες δισεκατομμύρια € των πιστωτών του (!).

Αναζητείται, λοιπόν, εκείνος που θα είναι σε θέση να επιτελέσει το σπουδαίο αυτό έργο. Κάθε άλλη λύση είναι μπάλωμα και ανοησία.