Ανάγκη ηγεσίας

Ι. Για κάθε πολιτισμένο κράτος, η αδυναμία εκπλήρωσης υποχρεώσεων είναι ώρα οδύνης. Επομένως η αντίληψη ότι εξυγιαίνουμε την οικονομία μας “ρίχνοντας” αυτούς που μας εμπιστεύθηκαν, δηλαδή, τους πιστωτές μας, συνιστά αναισχυντία. Επί πλέον: η απειλή της ελληνικής κυβέρνησης ότι, με νομοθετικό καταναγκασμό, θα επιβάλλει, σ’ όλους τους ομολογιούχους της, όποια επιθυμεί, εκείνη, ρύθμιση συνιστά αδικοπραξία, διεθνή και αναποτελεσματική. Υπό την ευρωπαϊκή έννομη τάξη τα κεκτημένα περιουσιακά δικαιώματα προστατεύονται διεθνώς. Ουδείς δύναται να τα μειώσει μονομερώς. Αν το επιχειρήσει η Ελλάς: i)  θα παρανομήσει οικουμενικώς. ii) θα βρεθεί σε κατάσταση άναρχης πτώχευσης. Η μονομερής μείωση, εκτός επικρατείας, δεν θα ισχύει. Ακόμη, έτσι θα εξωθηθούν οι πιστωτές (της Ελλάδος) να κατάσχουν το λαβείν της, εις χείρας της “τρόικα” (Ι.Μ.F. κλπ.). Κατά συναγωνισμό, λοιπόν, αναισχυντίας και ευηθείας, η χώρας και θα διασυρθεί και θα πληρώσει (!!!). iii) Θ’ αναγκάσει, τελικώς, τους πάντες ν’ ανοίξουν τα παλαιά λεξικά όπου η λέξη grec σημαίνει escroc δηλαδή απατεώνα (Larousse 1946).

Ο ελληνικός λαός θα περιέλθει σε κατάσταση λιμού.  Θ’ αυξηθούν οι αυτοκτονίες και οι θάνατοι αστέγων, στους δρόμους. Η Ελλάς  (και σήμερα) δεν αυτοχρηματοδοτείται. Σημειώνει πρωτογενή ελλείμματα(!). Έχει ανάγκη εξωτερικής βοήθειας για να διατηρήσει, έστω, το τρέχον επίπεδο διαβίωσης του λαού της. Τον οικουμενικώς αφερέγγυο, όμως, ουδείς συντρέχει.

Επί τέλους εάν η Ελλάς αποφάσιζε “να βγει στο κλαρί” της διεθνούς παρανομίας ουδένα πιστωτή είναι συνεπές  προς την επιλογή της αυτή, να πληρώσει. Παρανομούσα, έτσι και αλλιώς, θα συγκεντρώσει εναντίον της,  την παγκόσμια καταφορά. Θα εκβληθεί από τις αγορές για δεκαετίες, ας ωφεληθεί, επομένως, εκ της παρανομίας  της πλήρως. Ουδείς ληστής είναι νοητό να αφαιρεί μέρος μόνον από το περιεχόμενο του θησαυροφυλακίου που ληστεύει.

ΙΙ. Η διαρκής αύξηση της κατά κεφαλήν δαπάνης καθ’ όλη την φαύλη 30ετία στηρίχθηκε σε δανειοδοτούμενη πιστωτική επέκταση. Ζήσαμε σε εικονική πραγματικότητα. Και αυτό υπό τις ιαχές του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Αφήσαμε την ευθύνη της παραγωγής στους “κουτόφραγκους”. Ένας “espresso”  στην ισχυρή Γερμανία, ανέκαθεν, κόστιζε φθηνότερα απ’ ό,τι στην αδύνατη Ελλάδα. Αλλά, τέτοιες ανισορροπίες, δεν διαρκούν επ’ άπειρον (!).

ΙΙΙ. Ο πρωθυπουργός ουδεμία έχει ισχύ. Οι ευρωπαίοι εταίροι επιδιώκοντας εξασφάλιση τήρησης των συμφωνημένων δεν υπολόγισαν την υπογραφή του (!!!). Ζήτησαν εκείνη του επιδόξου διαδόχου του  κ. Αντ. Σαμαρά. Έτσι, λοιπόν, άλλος είναι στο πηδάλιο. Από αλλού αντλείται η εξουσία. Τελικώς όλοι είναι ανευθυνοϋπεύθυνοι. Και η χώρα βουλιάζει γοργά.  Πολλά συζητούνται. Μερικά ψηφίζονται. Τίποτα δεν γίνεται (!). Το κράτος από μηνών έχει ουσιαστικά στασιάσει. Απεργεί και απέχει. Δεν πειθαρχεί στην πολιτική εξουσία, μάλιστα δε  στην παρούσα μεταβατική.

Το υπουργικό συμβούλιο αποτελείται από υποψηφίους βουλευτές σε προεκλογική ανάπτυξη. Η απειλή της υπεσχημένης αλλά μη πραγματοποιουμένης, “εφεδρείας”, επιτείνει την διάλυση της διοίκησης. Συνοπτικά: πολιτικοί και υπάλληλοι προσπαθούν ο καθ’ ένας να βολέψει τον εαυτό του. Η χώρα έχει στεγνώσει. Χρήματα δεν έχουν ούτε οι τράπεζες. Ο,τι τυχόν ακόμη κινείται, καρκινοβατεί. Οικονομική κατεύθυνση δεν υπάρχει. Ουδείς γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα. Όσοι το δύνανται φεύγουν. Την Ελλάδα  εγκαταλείπουν μαζικά  οι άξιοι κάτοικοι.

ΙV. Μόνη διέξοδο κατά το πολίτευμα αποτελούν οι εκλογές. Αν μείνουν τα πράγματα ως έχουν η κατάρρευση είναι βεβαία.  Και αν αυτό συμβεί δεν θα έχουμε ούτε βενζίνη για την τακτική κίνηση πολεμικών πλοίων και αεροπλάνων. Ούτε, προφανώς, πολεμοφόδια. Η Τουρκία, άρα, κατά την απλή προαίρεσή της, θα κυριαρχήσει στο Αιγαίο, ως πρώτο βήμα.

Είναι αμφίβολο εάν οι εκλογές θα δώσουν λύση. Σε κάθε περίπτωση από την σημερινή πλήρη αναρχία – ίσως – φέρουν  κάτι καλλίτερο. Η χώρα έχει δυνατότητες, με διαρρυθμίσεις απλές, να εξελιχθεί σε Μονακό, ταυτόχρονα, και Σιγκαπούρη του Αιγαίου. Ετσι και να μοιράσει πλούτο στους κατοίκους της. Εάν εν τούτοις, και μετεκλογικά, η ανάκαμψη δεν έλθει, θα έχει, τότε, καταστεί κοινή συνείδηση η εντελής χρεοκοπία του συνόλου, πλέον, του πολιτικού κόσμου. Είναι και η επίγνωση της πραγματικότητας βήμα θετικό.