Προϋποθέσεις επιβίωσης

Ι. Η οικονομία μας δεν επιβιώνει χωρίς εκτεταμένη θυσία εθνικών πόρων και πολιτικών ελευθεριών. Κίνδυνος, εν τούτοις, υπάρχει και η θυσία να συντελεσθεί και η πτώχευση να μην αποφευχθεί.

Η Εστία στις 26.9 και 11.10 τρέχ. ετ. παρουσιάζει σχετικώς την γερμανική πρόταση γνωστή ως “εύρηκα”. Εκεί προβλέπεται συγκέντρωση της εκποιητέας περιουσίας (μετοχές, ακίνητα, δικαιώματα εκμετάλλευσης) σε ειδικό φορέα. Επισημαίνεται, επίσης,  αισιόδοξη πρόβλεψη είσπραξης € 125 δις ώστε  με τον καταλογισμό τους στο χρέος, αυτό, να μειωθεί περίπου στο 88% του ΑΕΠ, ώστε η περαιτέρω διαχείρισή του να είναι ευχερής. Έτσι, βασικώς, αντιμετωπίσθηκε η ρευστοποίηση της εκποιητέας περιουσίας της Ανατ. Γερμανίας.

ΙΙ. Απαιτείται προσαρμογή της στην βιούμενη διεθνώς οικονομική πραγματικότητα, όπως και στην ελληνική ιδιαιτερότητα. Ο,τι χαρακτηρίζει σήμερα  το παγκόσμιο περιβάλλον, έγκειται σε  διάχυτη δυσπιστία και έντονες, διαρκείς διακυμάνσεις αξιών. Κορυφαίες  τράπεζες – πυλώνες της ευρωπαϊκής οικονομίας – εντός  ημερών έχασαν περί το ήμισυ της χρηματιστηριακής τους αξίας (!).

Άρα, σήμερα, οι  ριψοκίνδυνοι έχουν λαμπρές διεθνείς ευκαιρίες κέρδους, χωρίς ανάγκη εμπλοκής στο δυσδιάγνωστο πολιτικοοικονομικό ελληνικό πείραμα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Qatar: Εδώ εκπρόσωποί του πηγαινοέρχονται. Ουδεμία, όμως, επένδυση ανακοινώνεται από το ίδιο το Εμιράτο. Εν τω μεταξύ, η διάλυση της “Dexia” ανέδειξε ευκαιρία επενδυτική. Ετσι, το Qatar, αγόρασε τον τραπεζικό της βραχίονα στο Λουξεμβούργο, αντί ανακοινωθέντος, ήδη, τιμήματος εξ € 950 εκατομ.

Ουδείς  επενδύει ευρώ για να εισπράξει, έπειτα, δρχ. Έτσι επένδυση σοβαρή στην Ελλάδα  δεν γίνεται εάν δεν διασφαλισθεί η παραμονή μας στην ευρωζώνη. Και η παραμονή μας εκεί δεν κατοχυρούται εάν δεν διατεθούν σοβαρά επενδυτικά κεφάλαια προς μείωση, άρα και “εξυγίανση” του χρέους.

ΙΙΙ. Ο άνω φαύλος κύκλος αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα. Η εκκαθάριση της ανατολικογερμανικής κληρονομίας  δεν αντιμετώπισε τέτοιο ζήτημα, ούτε και εξόφληση κρατικών ομολόγων εις χείρας διεθνών τραπεζών.

Για την προσαρμογή στις ανάγκες μας, της “γερμανικής συνταγής”, απαιτείται ειδικώτερα: Η διάθεση της εκποιητέας περιουσίας να γίνει συνολικώς “en bloc” με αντίστοιχη – άμεση – μείωση του χρέους. Έτσι (και μόνον) αναδεικνύεται μεγίστη πιθανότης παραμονής στην ευρωζώνη. Το χρέος μας  είναι στοιχείο του ενεργητικού κορυφαίων τραπεζών μάλιστα και ευρωπαϊκών. Οι τράπεζες αυτές έχουν άμεσο συμφέρον εξυγίανσής μας, ώστε να εισπράξουν το λαβείν τους. Έχουν ακόμη και τεχνογνωσία για την διάθεση των στοιχείων που θα καταστήσουν δυνατή την εξυγίανση αυτή. Άρα υπάρχουν οι αναγκαίες συνέργειες που επιβάλλουν την κοινή μας προσπάθεια και εκτρέφουν ελπίδα κάποιας, περαιτέρω μείωσης του χρέους, εφ΄ όσον οι πιστώτριες – τράπεζες κερδίσουν (και) από την διάθεση του ενεργητικού αυτού. Το αντάλλαγμα από την διάθεση αυτή είναι σκόπιμο να κοστολογηθεί σε ποσοστό του εθνικού χρέους. Το μέγεθος αυτό είναι ελαστικό. Η δεδομένη αφερεγγυότης μας βοηθά και στην επί πλέον συμπίεσή του. Ετσι μόνον είναι δυνατόν να προσεγγίσουμε τα όρια του Maastricht. Ο,τι εδώ επισημαίνεται ως απόρροια της ελληνικής ιδιαιτερότητας είναι οικείο, κυρίως, στους Γάλλους ως “concordat par abandon d’actif”.

Είναι εθνικώς αναγκαίο οι διαδικασίες σωτηρίας να μην αφήσουν, πάλι, πιστωτικά υπόλοιπα στην Ζυρίχη. Άρα – ανυπερθέτως – η όλη επιδίωξη πρέπει ν΄ανατεθεί σε διεθνούς φήμης ξένους οίκους. Μόνον ο έλεγχος να είναι ελληνικός. Όχι, δηλαδή, η  σκοπιμότητα των επιλογών που θάλπει προμήθειες και πλουτίζει  αχρείους.

IV. Όλα θ΄αποτύχουν, όσο η Ελλάς παραμένει ασύντακτη. Σήμερα ο υποψήφιος επενδυτής  ερχόμενος αεροπορικώς  ταλαιπωρείται από τους απεργούς – ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Όταν μετά ώρες, ο υποψήφιος, προσγειωθεί θα ταλαιπωρηθεί, επίσης, πολλές ώρες, λόγω απεργίας των συγκοινωνιών και της συνακόλουθης κυκλοφοριακής ασφυξίας. Όταν καταταλαιπωρημένος φθάσει στο γραφείο του υπουργού, δεν θα τον συναντήσει. Το γραφείο θα έχει καταληφθεί από άλλους απεργούς. Άρα ταχύτατα, ο άνθρωπος, θα πάει απ΄όπου ήλθε, οριστικώς.

Η Ελλάς διαλύεται. Σήμερα υπό το βάρος (και) καταχρηστικών κοινωνικών επιδιώξεων. Κοινός παρονομαστής όλων των κινητοποιήσεων είναι η συνέχιση της μισθοδοσίας  υπεραρίθμων από την πτωχεύουσα πατρίδα τους (!). Κατ΄εφαρμογή του άρθρ. 48 του Συντάγματος  συντρέχει περίπτωση κήρυξης της χώρας  σε κατάσταση πολιορκίας ώστε, αμέσως, ν΄ανασταλούν: Απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις  και πορείες για να σωθεί ό,τι, επί τέλους, είναι ακόμη δυνατόν.