Διάχυτος ο παραλογισμός

Το κράτος λειτουργεί μακράν της λογικής:

Ι. Ο Στέφανος Μάνος στην Καθημερινή της 12 τρέχοντος εκθέτει ότι έναντι συνολικών εσόδων, του λήξαντος εξαμήνου, εξ 22.539 εκατ. ευρώ, τα συνολικά έξοδα ανήλθαν σε 38.983 εκατ. Ότι έναντι τόκων καταβλήθηκαν 7.009 εκατ. Και ότι έτσι το εξαμηνιαίο πρωτογενές έλλειμμα (του διανυομένου έτους) ανήλθε σε 9.390 εκατ. Οξυδερκής ο παρατηρητής, προσέθεσε ότι: Επί πλέον, οι οφειλές του κράτους, εξ συναλλαγών του, σε καθυστέρηση άνω του τριμήνου, ανέρχονται σε 6.629 εκατ. Αρα το εφετινό αμιγώς διαχειριστικό έλλειμμά μας υπερβαίνει τα 15.500 εκατ. ευρώ (9.390 + 6.629), εξαμηνιαίως. Για όποιον γνωρίζει ν΄αναλύει αριθμούς το συμπέρασμα είναι ότι αδυνατούμε να διατηρήσουμε (και) το σημερινό επίπεδο διαβίωσης. Οι τόκοι 7.009 εκατ. ανέρχονται σε λιγώτερο του 1/3 του συνολικού ελλείμματος που φθάνει στα 23.000 εκατ. περίπου. Συνεπώς και εάν μας χάριζαν τις παλαιές υποχρεώσεις μας, και πάλι – τότε – θα είχαμε ετήσιο  διαχειριστικό έλλειμμα περί τα  30.000 εκατ. (15.500 Χ 2), δηλ. 2.500 εκατ. μηνιαίως. Πρόκειται για αδιέξοδο.

Προ έτους, περίπου, ο Πρωθυπουργός μιλώντας στην εκπομπή bard talk του BBC ρωτήθηκε απροκάλυπτα εάν πρόκειται να μειώσει τον δημόσιο τομέα. Να πράξει, δηλαδή, το μόνο προφανές για να μην βουλιάξει την χώρα. Απάντησε υπεκφεύγων ότι δεν σκέπτεται απολύσεις, αλλά ότι θα παρουσιάσει υποκατάστατα μέτρα.

Ο καιρός πέρασε. Μέτρα ουσίας δεν υπήρξαν. Η τελική κατάρρευση είναι επί θύραις.

ΙΙ. Ο δημοσιονομικός παραλογισμός είναι – ιδιοδυνάμως – αντικίνητρο για κάθε επενδυτική, εδώ, σκέψη. Παράδειγμα: Κατά την διάταξη της § 4 του άρθρ. 79 ν. 2238/94 …«… η μεταβίβαση … λόγω θανάτου … μετοχών μη εισηγμένων στο Χρηματιστήριο Αθηνών πραγματοποιείται αποκλειστικώς με συμβολαιογραφικό … ή ιδιωτικό έγγραφο θεωρημένο από τον προϊστάμενο της οικείας …»… ΔΟΥ.

Αλλ΄ο χάρος κινείται ανεξαρτήτως βεβαιώσεων, των προϊσταμένων της ΔΟΥ. Ετσι οι  εισηγμένες στα ξένα  χρηματιστήρια μετοχές  (όπως και οι εκτός αυτών εν γένει) θα μείνουν, κατά την φρενοβλαβική αυτή ρύθμιση, αμεταβίβαστες. Όμως, από τις ξένες χρηματαγορές, κυρίως, ελπίζουμε επενδυτικά κεφάλαια. Είναι, όμως, άκρως απίθανη, οιαδήποτε επένδυση στην χώρα των τρελλών.

ΙΙΙ. Η ιδιωτική οικονομία για ν΄αναπτυχθεί έχει ανυπερθέτως ανάγκη από κράτος δικαίου που εξασφαλίζει τον σεβασμό των περιουσιακών δικαιωμάτων. Η απτή απόδειξη ήλθε εξ Αγγλίας. Τα στην βουλή κόμματα καταδίκασαν, ομοφώνως, τους βανδαλισμούς. Το κράτος τέθηκε επί ποδός πολέμου. Η αστυνομία οπλίσθηκε. Ο στρατός  κλήθηκε σ΄επικουρία. Τα ποινικά δικαστήρια τέθηκαν σε εικοσιτετράωρη λειτουργία για την καταστολή της αναρχίας. Δρομολογήθηκαν – εντός ημερών – διαδικασίες αποζημίωσης των θυμάτων της αναρχικής θεομηνίας.

Είναι θλιβερό ότι, παρ’ ημίν, ακόμη και σήμερα δεν έχει γνωσθεί οιοσδήποτε απολογισμός για τα όμοια στην χώρα μας έκτροπα του Δεκεμβρίου 2008. Δεν έχει ανακοινωθεί αν κάποιοι (και πόσοι) καταδικάσθηκαν ποινικά και σε τι, τυχόν, ποινές. Ούτε ανακοινώθηκαν αποζημιώσεις παθόντων από τις  ταραχές. Γίνεται και από τα πιο πάνω αμέσως σαφές γιατί επενδυτικά κεφάλαια κατευθύνονται στην Αγγλία, και, πάντως, όχι εδώ.

IV. Επόμενος όρος ανάπτυξης είναι η σταθερή (κατά το δυνατόν) ζήτηση. Εκεί προϋποτίθεται παραγωγικός ιστός. Γεωργία, κτηνοτροφία, μεταποίηση. Αλλ΄όλα αυτά, σ΄εμάς, είναι παρελθόν. Η κρατικοβίωτη (κατ΄επίφαση) ανάπτυξη δι΄αντιπαραγωγικών υπηρεσιών και δανείων έχει καταστήσει το ελληνικό κόστος ακριβό. Έτσι υποχωρεί και ο τουρισμός. Αλλά στην παρακμιακή πορεία επιμένουμε: Λειτουργούν σήμερα 499 τμήματα 24 πανεπιστημίων και 16 Τ.Ε.Ι. Πολλές οι σχολές, πτωχή η γνώση. Ως επί τω πολύ τα πτυχία αποκτώνται δια χρησικτησίας, όσοι οι φοιτητές – παγίως – τόσοι και οι πτυχιούχοι. Το επίπεδο σπουδών χαμηλό. Η στάθμη των καθηγητών αντίστοιχη του πληθωρισμού τους. Τέλος οι πτυχιούχοι ζητούν διορισμούς. Θέσεις όμως δεν υπάρχουν.

Υπό το άνω αλλοπρόσαλλο  σχήμα, η ύπαιθρος έχει εγκαταλειφθεί. Τα ελλείποντα προϊόντα τα εισάγουμε από το εξωτερικό με ακριβότοκα ευρώ, που πλέον δεν επαρκούν για όποια  (πάσης μορφής) βοηθήματα προς ανεπαγγέλτους πτυχιούχους. Τα ευρώ, πλέον, σπανίζουν. Αλλ΄όχι μόνον. Ουδέποτε ήταν μεγαλύτερος ο κίνδυνος να στερέψουν (και) οριστικά. Ν΄αναζητήσουμε, άρα, νέο εθνικό νόμισμα, τότε, πλέον, υπό συνθήκες όχι απλώς κρίσης, αλλά οικονομικής τραγωδίας.

V. Αυτή είναι ατυχώς η εσωτερική μας σκιαγραφία, εξελισσόμενη υπό το άγρυπνο βλέμμα της Τουρκίας που καραδοκεί με ηγεσία εξαίρετη, υπό δημογραφική έκρηξη, με στρατό ετοιμοπόλεμο και οικονομία πανίσχυρη.